Βασίλης Τσακίρογλου

Ας πούμε σκάρτα διακόσια -κι όμως, στην ουσία δεν είναι κάτι περισσότερο από μια ανάσα. Μια δηλητηριώδης, ανθρωποφάγος ανάσα που ενώνει δύο εποχές που μόνο τυπικά είναι μακρινές μεταξύ τους. Εάν η μικρή Σάρα ξεψυχούσε από το μονοξείδιο σε κάποια τρώγλη του Λονδίνου, ναρκωμένη από τις αναθυμιάσεις ενός μαγκαλιού, καταπονημένη από την προσπάθεια να διαβάσει με το φως του κεριού, η τραγωδία δεν θα ήταν μικρότερη.

Απλώς θα ήταν συνηθισμένη. Η Σάρα όμως δεν πέθανε το 1830, πέθανε σήμερα, στην εκπνοή του 2013, στην Ελλάδα, σε μια χώρα που αιμορραγεί ακατάσχετα από πολλαπλά κοινωνικά τραύματα. Χρειάστηκαν μόνο τα πρώτα κρύα -κι αυτά δεν ήταν καν από τα πιο βαριά που θα φέρει ο φετεινός χειμώνας- για να επαναληφθεί το ίδιο δράμα: Ακριβώς όπως έγινε πέρσι με τους δύο φοιτητές στη Λάρισα και το δικό τους αυτοσχέδιο φονικό μαγκάλι, η ανθρωποθυσία συνεχίζεται στο βωμό μιας λυσσαλέας, αδιέξοδης και τυφλής λιτότητας. Στοχοπροσηλωμένη στον υπέρ πάντων αγώνα, την επίδειξη συμμόρφωσης και καλής διαγωγής προς την Τρόικα και τους δανειστές, η Ελλάδα συνήθισε να αυτομαστιγώνεται για τις ασωτείες του παρελθόντος και να υπομένει, να αποζητά σχεδόν την «τιμωρία».

Η κυβέρνηση, σε βαθμό επικίνδυνο, δείχνει να έχει μολυνθεί από την ίδια παγερή αδιαφορία, την πλήρη αναλγησία των Τροϊκανών, οι οποίοι, με τους επαχθείς όρους που επιβάλλουν για την τήρηση των μνημονιακών όρων, την επιτυχία της υποτιθέμενης αναδιάρθρωσης του κράτους και, φυσικά, τη διασφάλιση ότι θα αποπληρωθούν τα χρέη, συνθλίβουν την κοινωνική προστασία, την υγεία και την εκπαίδευση. Κι αυτά δεν είναι συμπεράσματα κάποιου Έλληνα αντιπολιτευόμενου που αμφισβητεί το «success story» που προσπαθεί να διαφημίσει η δικομματική κυβέρνηση. Είναι κρίσεις του επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, Νιλς Μούιζνιεκς ο οποίος καταγγέλλει, βάσει στοιχείων, την εγκληματική αναισθησία των τεχνοκρατών τύπου Τρόικας.

Η εξίσωση της τιμής ανάμεσα στους δύο τύπους πετρελαίου, κίνησης και θέρμανσης, υποτίθεται ότι θα πάτασσε τη λαθρεμπορία καυσίμων και θα αύξανε τα δημόσια έσοδα, όπως έλεγε πριν από δύο χρόνια από τη θέση του υπουργού οικονομικών ο νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος. Σήμερα ξέρουμε ότι επρόκειτο απλώς για ένα μέτρο που ήταν μνημονιακώς ορθό, αλλά με ολέθριες παρενέργειες: Η μάζα των καταναλωτών που στενάζει κάτω από τις αλλεπάλληλες περικοπές του εισοδήματός της, την ανεργία, την κατάρρευση οποιασδήποτε επίφασης κοινωνικού κράτους, την ανηλεή φορολόγηση και τις διαρκείς απειλές για κατασχέσεις, αδυνατεί να αγοράσει πετρέλαιο στη νέα του, «εξομοιωμένη» τιμή. Προτιμά να ρίχνει στο τζάκι ό,τι βρει, από παλιά έπιπλα έως κουφώματα, επιβαρύνοντας την ατμόσφαιρα και τελικά την ίδια τη δημόσια υγεία. Ξαφνικά το μαγκάλι, μια πρακτική πρόχειρη και από δεκαετίες ξεχασμένη, ξεθάφτηκε θάβοντας ταυτόχρονα τη χώρα στην πλέον ταπεινωτική οπισθοδρόμηση.

Η πρόοδος και η ανάπτυξη που, όπως ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, έχει σχεδόν αρχίσει, πνίγεται μέσα στις αναθυμιάσεις ενός πρωτόγονου θερμαντικού μέσου. Και παρά τις θυσίες στο μαγκάλι, η Τρόικα παραμένει ανικανοποίητη, με την κυβέρνηση απορροφημένη στην όποια «διαπραγμάτευση», τη διασφάλιστη της επόμενης δόσης, την προεδρία της ΕΕ κ.λπ. Εκεί έξω όμως, κάποια επόμενη Σάρα περιμένει να γίνει πρωτοσέλιδο με το φριχτό και άδικο τέλος της. Γιατί προφανώς χρειάζονται κι άλλες τραγωδίες για να πει κάποιος στους Τροϊκανούς «φτάνει πια, δεν πάει άλλο». Όμως, πόσα παιδιά θα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμη έως ότου ο πρωθυπουργός πειστεί ότι αυτή η ανείπωτη ανθρωπιστική κρίση είναι η στιγμή του χρέους, η στιγμή που δεν έχει καμία άλλη επιλογή από την άμεση, δυναμική προσωπική παρέμβαση;