Βασίλης Στεφανακίδης

Το τριτοκοσμικό αυτό φαινόμενο το τερμάτισε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ με τις επιλογές που έκανε σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, όπου δεν χρειάζονταν στις περισσότερες περιπτώσεις ούτε τα τυπικά προσόντα για άτομα που είχαν την καρανίκειο «φιλοσοφική» προσέγγιση πως «η καριέρα είναι χολέρα».

Η νέα κυβέρνηση μας εξέπληξε με τις περισσότερες επιλογές της (με εξαίρεση 2-3 περιπτώσεις που θύμιζαν το φαύλο παρελθόν με τους αποτυχημένους πολιτευτές), καθώς είδαμε πλούσια βιογραφικά που καλύπτουν με το παραπάνω αυτό που κοντέψαμε να ξεχάσουμε: την αριστεία και την υπερκομματική προέλευση. Βλέπουμε δηλαδή τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί στελέχη τόσο στην κυβέρνησή του όσο και στον κρατικό μηχανισμό και τις ανεξάρτητες αρχές που δεν προέρχονται από το κόμμα του σώνει και καλά, πλην όμως έχουν να επιδείξουν το καθένα τη μικρή ή τη μεγάλη επιτυχημένη επαγγελματική του δραστηριότητα.

Δεν δίστασε μάλιστα να επιλέξει και πρόσωπα που στο παρελθόν είχαν κάνει άλλες κομματικές επιλογές, τις οποίες δεν χρειάστηκε ούτε τους ζητήθηκε να αποκηρύξουν.

Καθηγητές πανεπιστημίου, μάνατζερ σε πολυεθνικές εταιρείες, διακεκριμένοι επιστήμονες, πτυχιούχοι των καλύτερων ξένων πανεπιστημίων, κοσμούν πλέον με τα βιογραφικά τους κρίσιμους τομείς του κράτους. Από το ένα άκρο στο άλλο, από την απαξία στην αξία, από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό, από το βόλεμα στη μάχη.

Το ερώτημα, όμως, είναι αν αρκούν και αν είναι πανάκεια μόνο τα καλά βιογραφικά για επιτυχία και καλά αποτελέσματα, που είναι και το μέγα ζητούμενο στον πολύπαθο δημόσιο τομέα. Ούτε μπορεί κανείς σήμερα να υιοθετήσει τη ρήση του καγκελάριου Μπίσμαρκ που είχε πει «βάλε τρεις καθηγητές στην κυβέρνηση και σου διέλυσαν το κράτος».

Ωστόσο από αρχαιοτάτων χρόνων ο μέγας Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» είχε ορίσει με μεγάλη σαφήνεια και ρεαλισμό τα κριτήρια που πρέπει να πληροί κάποιος που αναλαμβάνει μια θέση ευθύνης: «...δει τον άρχοντα αρχόμενον μαθείν, οίον ιππαρχείν ιππαρχηθέντα, στρατηγείν στρατηγηθέντα και ταξιαρχήσαντα και λοχαγήσαντα».

Και ναι, όλα αυτά μοιάζουν με θεωρίες και εικασίες χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, που δεν είναι άλλο από το αν μπορούν τα βιογραφικά από μόνα τους να κάνουν τη δουλειά. Και το έργο είναι το ζητούμενο και από αυτό θα κριθούν όλοι στο τέλος.

Αν δηλαδή ο επιτυχημένος μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα θα είναι εξίσου επιτυχημένος και στην κρατική θέση που του εμπιστεύτηκαν, η οποία όμως δεν συνοδεύεται από δομές και μηχανισμούς αξιόπιστους που ενδεχομένως υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα.

Ενας πρόεδρος ή διευθύνων σύμβουλος μιας κρατικής εταιρείας ή αρχής, όσο ικανός και αν είναι, όταν είναι υποχρεωμένος να δουλέψει και να εφαρμόσει τις ιδέες και τα σχέδιά του με συνεργάτες μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι είναι μιας άλλης νοοτροπίας από τη δική του και επιπλέον πρέπει να αντιμετωπίζει τη δεδομένη κρατική γραφειοκρατία με τις αγκυλώσεις της, τότε το έργο του είναι πολύ δυσκολότερο.

Εν κατακλείδι, καλά τα βιογραφικά, αλλά από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Από το έργο και την αποτελεσματικότητά τους θα κριθούν όλοι αυτοί που επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γιατί όλοι μας ξέρουμε κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων υψηλής μόρφωσης και ευφυΐας που παρά το ασήκωτο βιογραφικό και τους τίτλους σπουδών τους, στο τέλος, στην πραγματική ζωή, δεν κατάφεραν τίποτα και παρέμειναν μεγάλα ταλέντα στα χαρτιά και μια φαρμακογλωσσιά για όλους τους άλλους που με λιγότερα προσόντα πέτυχαν πολύ περισσότερα.

Αλλωστε το «άριστος» δεν αποκλείει το... «άχρηστος».