Βασίλης Στεφανακίδης

Εδώ και 20 μέρες έχουμε μια νέα κυβέρνηση. Πολύ πριν όμως και αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, όταν διαφάνηκε η νίκη της Ν.Δ., επικράτησε μια αισιοδοξία στην αγορά και άρχισαν η αποκλιμάκωση των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων και η άνοδος στο Χρηματιστήριο.

Από την ανάληψη της νέας κυβέρνησης τι έχουμε επί της ουσίας; Ανακοινώσεις προθέσεων, σχέδια για αλλαγές στην άσκηση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Εχουμε δηλαδή λόγια επί του παρόντος και όχι κάποια παροχή ή επίδομα ή δώρο που μπήκε στους λογαριασμούς των πολιτών. Και πώς να γίνει διαφορετικά... Δεν λύνονται τα προβλήματα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Κι όμως, είναι διάχυτη η εντύπωση στην κοινωνία πως κάτι άλλαξε επί το θετικότερο και μέρα με τη μέρα θα έρχονται θετικά νέα που θα μας επαναφέρουν στην κανονικότητα. Μια κανονικότητα που ο καθένας την εννοεί διαφορετικά.

Ενα θετικό momentum, λοιπόν, που συνεπικουρείται και από καλά νέα που έρχονται απέξω, όπως αυτό του νέου QE το οποίο ανακοίνωσε ο Ντράγκι και αυτή τη φορά μάς αφορά. Το νέο φθηνό χρήμα θα μας ευνοήσει τόσο ως προς τα κρατικά ομόλογα, που θα μπορούμε να τα γυρίσουμε σε χαμηλότερα επιτόκια, όσο και προς τις τράπεζες, οι οποίες θα μπορέσουν να βρουν φθηνότερο χρήμα, αλλά και τις επιχειρήσεις που εκδίδουν εταιρικά ομόλογα.
Το γεγονός ότι τα δεκαετή κρατικά ομόλογα διαπραγματεύονται με επιτόκιο χαμηλότερο και από αυτό των ΗΠΑ (κάτω από 2%) δείχνει ότι σταδιακά δημιουργείται μια ευνοϊκή συγκυρία.

Μα, θα πει κανείς, ήταν τόσο απλό; Κι αν ναι, γιατί δεν το έκαναν και οι προηγούμενοι; Η αλήθεια είναι ότι επί του παρόντος υπάρχει μόνο καλό ψυχολογικό κλίμα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και οι προηγούμενοι δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν καλό κλίμα γιατί όλη τους η πολιτεία έδειχνε ερασιτεχνισμό, κρατισμό, έλλειψη οράματος, ιδεοληψίες, διχασμό, έχθρα προς το επιχειρείν και καχυποψία προς τις επενδύσεις, καθώς αυτές μπορούν να τις κάνουν μόνο οι ταξικοί τους αντίπαλοι.

Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και μόνο αυτό τον κάνει να γεννάνε και τα κοκόρια του.

Ομως, ας μη γελιόμαστε. Τα δύσκολα είναι μπροστά και γι’ αυτόν και για όλους μας. Τίποτα στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα πιάσουμε τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων, της ανάπτυξης, των επενδύσεων, της μείωσης των δαπανών, των εσόδων κ.λπ. Αυτά θα κριθούν στην πράξη, καθώς ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Προς το τέλος του χρόνου, ενδεχομένως να έχουμε μια ευκρινέστερη εικόνα, γιατί τώρα αυτό που βλέπουμε είναι μόνο η καλή πλευρά στην οποία βρισκόμαστε οι πολίτες και όχι εκείνη που έχει τους δανειστές με τις απαιτήσεις τους, τις πολυετείς δεσμεύσεις της χώρας, το δυσβάσταχτο χρέος, τα κόκκινα δάνεια όλων ημών κ.λπ.

Απαιτείται, λοιπόν, ένα ξεκαθάρισμα αν και κατά πόσο είναι διατεθειμένοι οι δανειστές να μας χαμηλώσουν το όριο του 3,5% στο πρωτογενές πλεόνασμα έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα θετικό σοκ. Οπως είναι απαραίτητο και κάποιο επενδυτικό σοκ πέραν του Ελληνικού, που να δείχνει ότι οι επενδυτές εμπιστεύονται ξανά την Ελλάδα και να ανοίγει τον δρόμο και σε άλλους που αμφιταλαντεύονται.
Και δεν ξέρω πώς και πότε μπορούν να συμβούν αυτά, για να πάρει σάρκα και οστά το κυβερνητικό έργο.