Βασίλης Στεφανακίδης

Όσο κι αν η κυβέρνηση θέλει να πλασάρει το δικό της success story  και την επιτυχία της πως έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, έρχεται η πραγματικότητα να μας  υπενθυμίσει πως τίποτα δεν τελείωσε και πως η κρίση είναι διαρκής και πανταχού παρούσα.

Για ποια καθαρή έξοδο μπορούμε πλέον να μιλάμε όταν οι αγορές παραμένουν κλειστές για τη χώρα, για τις τράπεζες της και για τις επιχειρήσεις της;

Για ποια καθαρή έξοδο μπορούμε να μιλάμε όταν η απαίτηση όλου του πολιτικού κόσμου για μη περικοπή των συντάξεων έχει γίνει ένα εξοντωτικό θρίλερ και καθημερινά μπαίνει και βγαίνει η λέξη ¨δεν” μπροστά από το “κόβονται οι συντάξεις”; Για ποια ακηδεμόνευτη εσωτερική πολιτική μιλάμε όταν καθημερινά κρεμόμαστε από τα χείλη του τελευταίου τεχνοκράτη των δανειστών, προσπαθώντας να καταλάβουμε τους χρησμούς του, πότε για τα πλεονάσματα, πότε για την ανάπτυξη, πότε για τις δεσμεύσεις μας και πότε για την υγεία του τραπεζικού μας συστήματος;

Πόσο ασφαλείς μπορούμε να νοιώθουμε όταν το οικονομικό κλίμα όπως καταγράφεται από τις έρευνες εμφανίζει και πάλι σημάδια απαισιοδοξίας; Γιατί αντί να πάρει μπροστά η αγορά μετά τον Αύγουστο που βγήκαμε από το πρόγραμμα οι δείκτες λιανικών πωλήσεων εμφανίζονται χειρότεροι;

Γιατί ο δείκτης ιδιωτικών επενδύσεων παραμένει στάσιμος παρά τα απανωτά προσκλητήρια της κυβέρνησης για επενδύσεις στην Ελλάδα που αλλάζει;

Η απάντηση φρονώ πως βρίσκεται στο γεγονός πως η Ελληνική οικονομία παρά τα τρία σκληρά μνημόνια, παραμένει ακόμα βαθιά άρρωστη και το δημοσιονομικό μας πρόβλημα δεν λύθηκε κι αυτό όχι μόνο με ευθύνη των κυβερνήσεων αλλά με ευθύνη και των δανειστών. Ο δεκαετής ανοδικός κύκλος που παρατηρήσαμε σε όλη την αναπτυγμένη Δύση , εμάς μας βρήκε στον στενό κορσέ των μνημονίων και όχι μόνο δεν μας εκτίναξε η λήξη των προγραμμάτων αντίθετα μας άφησε πολυτραυματισμένους, φτωχοποιημένους και με πολύ μεγαλύτερο χρέος από αυτό που είχαμε όταν μπήκαμε. Κι αλίμονο αν επαληθευτούν οι προβλέψεις πως σύντομα η παγκόσμια οικονομία θα μπει σε ένα νέο κύκλο ύφεσης και κρίσης κι εμείς με βάση τις συμφωνίες να είμαστε υποχρεωμένοι να παράγουμε δυσθεώρητα πλεονάσματα!

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν κι ας μην περιμένουμε κάποιο θαύμα ή κάποιον από μηχανής Θεό. Ακόμα κι αν αλλάξει η κυβέρνηση, η ψυχολογική ευφορία της αγοράς θα είναι σύντομη και τα αμέτρητα προβλήματα θα επανέλθουν δριμύτερα, οι πιέσεις για εκπλήρωση των δεσμεύσεων αυτής της κυβέρνησης, θα είναι διαρκείς και η ελευθερία πρωτοβουλιών και αλλαγής του μίγματος οικονομικής και φορολογικής πολιτικής, περιορισμένες.

Ίσως μάλιστα, να μην είναι εντελώς θεωρίες συνωμοσίας αυτά που ακούγονται πως οι “διασώστες” μας, στην πραγματικότητα δεν επιθυμούσαν να μας σώσουν δια παντός. Ήθελαν να διασφαλίσουν πρωτίστως τα λεφτά που μας δάνεισαν και γι αυτό υποθήκευσαν όλη τη χώρα και στη συνέχεια είναι γι αυτούς και τους σκοπούς τους πολύ πιο βολικό να παραμείνουμε αδύναμοι, ψοφοδεείς και στην ανάγκη τους. Άλλωστε δεν είναι τυχαίες οι εξελίξεις σε μια σειρά άλλων θεμάτων από το Σκοπιανό μέχρι τις βάσεις σε όλη τη χώρα που προσφέρουμε στις ΗΠΑ πριν καν μας το ζητήσουν οι ίδιοι και πριν καν μάθουμε αν όντως τις θέλουν!

Μας ήθελαν πάντα υποτελείς και δια της μεθόδου, του εικονικού πνιγμού,“σας αφήνουμε να χρεοκοπήσετε, δεν σας αφήνουμε”, επιτυγχάνουν το στόχο τους εις το διηνεκές μετατρέποντας μας σε μια αποικία χρέους.