Βασίλης Στεφανακίδης

Ευκολόπιστοι και παραμυθολάγνοι που δεν μάθαμε τίποτα από τα παθήματα των τελευταίων 2,5 χρόνων.

Τι μας λέει λοιπόν ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ και εντεύθεν στο πλαίσιο μια αναξιόπιστης στροφής της κυβέρνησής του προς τους επενδυτές και την ανάπτυξη;
Μας λέει ότι η κυβέρνησή του επιθυμεί πλέον τις επενδύσεις και τις διευκολύνει, καθώς είναι πίστη της πια ότι μόνο με επενδύσεις θα έρθουν η πολυπόθητη ανάπτυξη και η επιστροφή στην κανονικότητα. 

Και μετά από αυτές τις εξαγγελίες, τις οποίες όλοι οι εχέφρονες καλωσόρισαν, τι;
Την επόμενη μέρα μάθαμε για τις νέες περιπέτειες που επιφυλάσσει η ίδια κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στους επενδυτές στις Σκουριές και μείναμε όλοι με το στόμα ανοικτό από τις δηλώσεις της Eldorado Gold, αλλά και τις δύο άδειες που σάπιζαν στα συρτάρια του Σταθάκη και εκδόθηκαν σε χρόνο dt για να γλιτώσει το διεθνές ρεζίλεμα και τη δυσφήμηση η χώρα στα μάτια των επενδυτών παγκοσμίως. Οχι ότι το θέμα έκλεισε οριστικά με αυτές τις άδειες, αλλά τουλάχιστον το τενεκεδάκι σπρώχτηκε μπροστά. Στη συνέχεια, μάθαμε για την αποεπένδυση της μεγάλης πολυεθνικής Unilever, που πουλάει τον τομέα των λαδιών, αλλά και της Nestle που κλείνει τη μονάδα των παγωτών της. Κοντά σε αυτές τις δυσάρεστες ειδήσεις ήρθε ως κορωνίδα και το νέο επεισόδιο της επενδυτικής οδύσσειας του Ελληνικού.

Από τη μια η κυβέρνηση, έστω και όψιμα πάλι, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεμπλοκάρει την επένδυση και να μπουν επιτέλους οι μπουλντόζες και από την άλλη βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθούν με κάθε πρόσφορο μέσο, είτε αυτό λέγεται Δασαρχείο, είτε Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, να βάλουν ξανά τρικλοποδιές επιχειρώντας να ματαιώσουν τη μεγάλη αυτή επένδυση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι και μνημονιακή υποχρέωση, αλλά και η κυβέρνηση έχει ήδη βάλει τις υπογραφές της και την έχει περάσει από τη Βουλή. Τι δείχνουν όμως οι τελευταίες εξελίξεις; Δείχνουν εναργέστατα ότι και να θέλει ο Τσίπρας, στο τέλος δεν μπορεί, γιατί αρκετοί από τους συντρόφους του στο κόμμα έχουν μείνει ακόμα στα συνθήματα και τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ του 3%, τότε που η αγαπημένη τους φράση ήταν «όχι σε όλα». Δεν ελέγχει καν τους βουλευτές και τους υπουργούς του, πόσο μάλλον τα απλά μέλη του κόμματος και των συνιστωσών του που κατέχουν κρίσιμα πόστα στον κρατικό μηχανισμό.

Γι’ αυτό είναι καιρός να μάθει ο πρωθυπουργός ότι δεν φτιάχνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά. Αν δεν θέλει ή φοβάται να συγκρουστεί ακόμα και με τους δικούς του, που μπαίνουν εμπόδιο στη νέα πολιτική του στροφή, τότε δεν έχει καμιά δικαιολογία να επαίρεται ότι επιθυμεί τις επενδύσεις, γιατί απλούστατα οι υποψήφιοι επενδυτές δεν τρώνε σανό όπως κάποιοι άλλοι που αποφασίζουν κάθε τέσσερα χρόνια μπροστά σε μια κάλπη. Σε διαφορετική περίπτωση, ας το πάρει και ο ίδιος απόφαση ότι μέχρι εδώ μπορούσε και ότι με τα βαρίδια που έχει φορτωθεί και από τα οποία δεν μπορεί να απαλλαγεί είναι δύσκολο να γυρίσει σελίδα στη χώρα. Και γι’ αυτό φαντάζομαι ότι δεν θα εξεπλάγη από την τελευταία έρευνα που μας ρίχνει άλλη μία θέση στην παγκόσμια ανταγωνιστικότητα και μας κατατάσσει στις τελευταίες θέσεις στην αποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα, στον χρόνο απονομής της Δικαιοσύνης, στη σπατάλη δημοσίων δαπανών και στο μακροοικονομικό περιβάλλον. Με άλλα λόγια, η επιστροφή στην κανονικότητα δεν γίνεται με εξαγγελίες, αλλά με αποφασιστικότητα για ριζικές αλλαγές παντού, όσο και αν κοστίζουν πολιτικά. Και τέτοια αποφασιστικότητα η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε.