Βασίλης Στεφανακίδης

Τη θυμήθηκα με αφορμή όλα αυτά τα θλιβερά που βιώνουμε καταμεσής του καύσωνα, με την απεργία της ΠΟΕ ΟΤΑ και τους χιλιάδες τόννους σκουπιδιών  που έχουν πνίξει τις ζωές μας,  κόβουν  την ανάσα μας και απειλούν την υγεία μας.

Και για να είμαι ακριβής με τη ρήση, η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα τάζοντας τα πάντα στους χαροκαμένους συμπολίτες μας που προσπαθούσαν να γλιτώσουν τον πνιγμό πιασμένοι από  τα μαλλιά τους, τουναντίον κέρδισε πολλές ψήφους που τελικά την οδήγησαν στην εξουσία. Και συνεχίζει να μην παθαίνει τίποτα  τώρα που ήρθε η ώρα του δοσίματος γιατί απλά δεν δίνει και με επιδεξιότητα μεταβιβάζει τις ευθύνες της, σε όποιον άλλον βρίσκει εύκαιρο (συνήθως την αντιπολίτευση).

Και να θέλει να ξεχάσει κάποιος, τι έταζαν πρωτοστατούντος του σημερινού πρωθυπουργού, δεν είναι εύκολο γιατί εκτός από πρόσφατα είναι  και καταγεγραμμένα όλα  από κάποια κάμερα.
Μόλις πριν από τρεις μήνες, ο αρμόδιος υπουργός Σκουρλέτης, από βήματος της Βουλής ,υποσχόταν στους 10.000 συμβασιούχους της καθαριότητας ότι με νόμο θα τους μονιμοποιήσει.
Υπόσχεση κατά οφθαλμοφανή παραβίαση της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου αλλά και της μνημονιακής υποχρέωσης για προσλήψεις μόνο 13.000 υπαλλήλων σε όλο το φάσμα της Δημοσίου και για όλες τις ειδικότητες  μέσα στο 2017. Δηλαδή στο μυαλό του Σκουρλέτη ήταν προτιμότερο να μονιμοποιηθούν 10.000 άτομα στην καθαριότητα παρά να καλυφθούν κάποια από τα κενά σε γιατρούς -νοσηλευτές στα νοσοκομεία της χώρας που βιώνουν μια διαρκή  υποβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών.

\Κανείς φυσικά δεν μπορεί να τα βάλει με τους ταλαίπωρους συμβασιούχους στην καθαριότητα που διαχρονικά είναι όμηροι του πολιτικού συστήματος που εκμεταλλεύεται την ανάγκη και την αγωνία τους για ένα μεροκάματο. Από την άλλη όμως ,πως μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στους ενάμιση  εκατομμύρια ανέργους και στις κενές θέσεις ζωτικών τομέων του κράτους που έχουν άμεση δυσμενή επίπτωση στο σύνολο της κοινωνίας;

Τα προβλήματα είναι σαφώς πολύ πιο βαθιά από  όσο φαίνονται  και δεν αφορούν μόνο τους πολιτικούς που το μόνο που έμαθαν  είναι να χαϊδεύουν αυτιά και να διαστρέφουν την πραγματικότητα. 

Αφορούν και την κοινωνία που καταπίνει αμάσητα ό,τι της σερβίρουν και εναποθέτει  πάντα τις όποιες ελπίδες,προσδοκίες, όνειρα στο βόλεμα του δημοσίου. Να “τρουπώσουν” όλοι στο δημόσιο έστω και σαν εργάτες καθαριότητας και μετά βλέπουμε. Το από που θα πληρωθούν δεν τους αφορά. Ας κόψουν το λαιμό τους. Ας βάλλουν κι άλλους φόρους στον ιδιωτικό τομέα. Ένα ιδιωτικό τομέα που μονίμως πληρώνει το λογαριασμό για τα σπασμένα του δημοσίου. Και τι τραγική ειρωνεία, στο δημόσιο, μήνας βγαίνει μήνας μπαίνει ο μισθός πληρώνεται πάντα στην ώρα του ενώ στον ιδιωτικό τομέα η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων έχουν λαμβάνειν από 3-6 γλίσχρους μισθούς. Λεπτομέρειες και άνευ ουσίας αυτά τα ζητήματα για τους Σκουρλέτηδες καθώς οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν έχουν  το όπλο των σκουπιδιών στα χέρια τους ούτε κάποιο διακόπτη να κατεβάσουν και φυσικά  καμιά διασφάλιση μονιμότητας.
Και τελικά αναρωτιέμαι, μα επιτέλους πόσα μνημόνια ακόμα θέλουμε για να καταλάβουμε πως αυτά που ξέραμε τελείωσαν και πως εφεξής πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε καθεστώς και με όρους μιας χρεοκοπημένης χώρας;

 Πότε επιτέλους θα αλλάξουμε λανθασμένες νοοτροπίες και συνήθειες ετών και να αρχίσουμε να ξανακτίζουμε από τα συντρίμμια, μια άλλη χώρα χωρίς αγκυλώσεις και επαναλήψεις τους παρελθόντος που μας κληροδότησαν  για τρεις γενιές όλα αυτά τα δεινά;

 Πότε θα καταλάβουμε πως δεν φταίνε ούτε οι ξένοι, ούτε κάποιοι εξωγήινοι αλλά οι ίδιος μας κακός εαυτός; Ποτέ θα μάθουμε να μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος και τους φαύλους πολιτικούς που εκλέγουμε αλλά μόνο από τις δικές μας δυνάμεις και τη σκληρή δουλειά;
 Πότε θα καταλάβουμε πως αν έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε  αυτό είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και η παραγωγή νέου πλούτου που θα ωφελήσει επακόλουθα όλη την κοινωνία;
 Δεν βλέπουμε πως ακόμα και η κομμουνιστική Κίνα, έγινε μεγάλη όταν έκανε άνοιγμα στην ελεύθερη αγορά και επέτρεψε να ανθίσει η επιχειρηματικότητα;