Βασίλης Στεφανακίδης

Κι όμως, φθάσαμε στα 7 χρόνια με παλινωδίες και εξυπνακισμούς και όχι μόνο δεν έχουμε ακόμα βγει  από τα μνημόνια όπως οι άλλες χώρες που είχαν παράλληλη πορεία με εμάς αλλά δεν ξέρουμε καν πότε και αν θα τελειώσει αυτό ο αργός θάνατος της χώρας και των πολιτών.
Κάθε μέρα και μια αρνητική είδηση επιδείνωσης σε όλα τα μέτωπα, κάθε ώρα και μια μαύρη πρόβλεψη σε όλα τα επίπεδα.

Φταίνε όμως μόνο οι πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα ή κι εμείς που δια της ψήφου μας, τους εξουσιοδοτούμε και πιστεύουμε ότι δήθεν θα μας προφυλάξουν εις βάρος κάποιων άλλων;
Προφανώς και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρουν το κόμματα και οι πολιτικοί που κυβερνούν, τα τουλάχιστον τελευταία 10 χρόνια. Δεν είμαστε όμως κι εμείς άμοιροι ευθυνών.
Δεν διεκδικήσαμε και δεν πειθαρχήσαμε στα νέα δεδομένα και αρκούμαστε μέχρι σήμερα σε γκρίνιες   και “αγανακτησούλες” μόνο μπροστά σε κάποιο μικρόφωνο από αυτά που κυκλοφορούν στις λαϊκές αγορές και στα ΑΤΜ και μετά πάλι στον καναπέ να περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα από κάποιους άλλους.

Ποιους όμως; Από τους πρώην αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματοςπου τώρα εξαργυρώνουν τον αγώνα τους ή από 5-6 χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ;
Τα υπόλοιπα 9 και πλέον εκατομμύρια που έχουν αποδεκατιστεί από την πολύχρονη λιτότητα και τα διαρκή κύματα φοροεπιδρομών και περικοπών τι κάνουν; Από ποιόν περιμένουν να βάλλει ένα τέρμα στον κατήφορο προς τον Καιάδα;

Που είμασταν όταν κοβόταν οι πρώτες συντάξεις; Θεωρούσαμε ότι κόβουν από τους μεγαλοσυνταξιούχους και οι υπόλοιποι θα τη γλιτώσουμε; Κι όταν έφθασαν να κόψουν ακόμα και το ΕΚΑΣ τι σκεφτόμασταν; Α, αυτό αφορά τους πολύ φτωχούς και οι υπόλοιπου με τα 800 και τα 1000 ευρώ δεν πρόκειται να ξαναθιγούν; Και τώρα που ο ο πέλεκυς Κατρούγκαλου δεν κάνει καμιά διάκριση και τους ισοπεδώνει όλους στην εξαθλίωση, αντιδρούν μόνο 5000 συνταξιούχοι τους οποίους μάλιστα ψεκάζουν με χημικά; Οι υπόλοιποι τι περιμένουν; Οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που φαίνονται στα χαρτιά μήπως είναι αυταπάτη; Γιατί εγώ δεν είδα μαζικές διαδηλώσεις όπου θα καταγράφεται στη συλλογική μας συνείδηση το τεράστιο αυτό πρόβλημα. Ούτε είδα τους εκατοντάδες χιλιάδες υποαπαχολούμενους, υποαμειβόμενους και απλήρωτους του ιδιωτικού τομέα να βγαίνουν στους δρόμους και να φωνάζουν,”δεν πάει άλλο”.
Με άλλα λόγια  στα 7 χρόνια των μνημονίων, επί της ουσίας, δεν έχει ανοίξει ρουθούνι ,λες  και έχουμε πέσει  σε ένα μαζικό μοιρολατρισμό.

 Έτσι, οι ξένοι δανειστές, έφθασαν στο άκρον άωτον να συμπεραίνουν πως οι Έλληνες αντέχουν κι άλλο και μάλιστα όπως πληροφορούμαι, στις εσωτερικές τους μαζώξεις φέρνουν ως παράδειγμα ευμάρειας και καλοπέρασης εικόνες από το city link, τις καφετέριες και κάποια ακριβά εστιατόρια και στέκια που όμως αφορούν κάποιες λίγες χιλιάδες συμπολιτών μας που ούτως ή άλλως δεν τους αγγίζει καμιά κρίση και φυσικά δεν είναι το μέτρο.

Άλλωστε ακόμα και στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής υπήρχαν κάποιες χιλιάδες Ελλήνων που δεν στερήθηκαν τίποτα και στα σουαρέ τους άνοιγαν Γαλλικές σαμπάνιες και χαβιάρια την ίδια ακριβώς στιγμή που οι άμαξες του Δήμου μάζευαν από τα πεζοδρόμια νεκρούς από την πείνα και το κρύο. Αυτοί δεν χρειάστηκε να κάνουν καμιά αντίσταση στον κατακτητή. Αντιστάθηκαν όμως χιλιάδες άλλοι πατριώτες και έγραψαν ιστορία. Ιστορία που δεν πρόκειται να γράψουμε  εμείς από τον καναπέ της μοιρολατρίας και της ευπείθειας σε κάθε λαϊκιστή που μας τάζει τον ουρανό με τα άστρα, σκίζοντας τα μνημόνια για να επιστρέψουμε  σύντομα στην εποχή της αστακομακαρονάδας.

Οι τελευταίες  ψευδαισθήσεις και μάσκες πέφτουν και από την αριστερή κυβέρνηση η οποία γαντζωμένη στην εξουσία, επιμένει να υποστηρίζει  τις “μεγάλες  της επιτυχίες” κάνοντας το μαύρο άσπρο μην μπορώντας όμως να απαντήσει στο απλούστατο ερώτημα. Πότε έμπαιναν περισσότερα χρήματα στις τσέπες ακόμα και του τελευταίου πολίτη. Το 2014 ή σήμερα;