Βασίλης Στεφανακίδης

Ζυγίζουν και ξαναζυγίζουν στο Μαξίμου με ποιον τρόπο θα μπορέσουν να περάσουν από τη Βουλή τα υπόλοιπα -και ίσως τα πιο κρίσιμα- προαπαιτούμενα, όπως το Ασφαλιστικό, τη φορολόγηση των αγροτών, τα Εργασιακά, το Συνδικαλιστικό, αλλά και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Μέτρα που δεν είναι καθόλου απλά και εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους για τη συνοχή της, και γι’ αυτό όλη η πρεμούρα και η όψιμη (και υποκριτική) αγωνία για συναίνεση με άλλα κόμματα.

Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει τελικά κι αν θα καταφέρει ο κ. Αλέξης Τσίπρας -έστω και με αντικαταστάσεις διαφωνούντων βουλευτών- να περάσει κι αυτό τον ανταριασμένο κάβο. Οχι πως αν το καταφέρει η συνέχεια θα είναι εύκολη και κυβερνητικός περίπατος.

Οταν η χώρα συνεχίζει να βρίσκεται σε βαθύ κώμα, είναι εξαιρετικά απίθανο από τη μια στιγμή στην άλλη να δούμε έστω και μικρή βελτίωση. Η αγορά στην κυριολεξία είναι νεκρή και δεν κινείται τίποτα. Επενδύσεις, στο σημείο που βρίσκεται η ανυποληψία της χώρας, δεν πρόκειται να δούμε όσο και να παρακαλάμε, πράγμα που φυσικά δεν κάνει η κυβέρνηση. Τουναντίον, ενεργεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: της αποτροπής του ενδεχομένου να έρθει κάποιος ξένος να επενδύσει και να ανοίξει νέες θέσεις εργασίας. Φόροι τακτικοί, φόροι έκτακτοι και φόροι πάνω στους φόρους όταν εμφανίζεται (και πάντα εμφανίζεται) τρύπα στον Προϋπολογισμό, εισφορές επί εισφορών και καχυποψία για το... μεγάλο κεφάλαιο που εκμεταλλεύεται τη χώρα και τους εργαζομένους.

Ετσι όμως το «καραβάνι» δεν μπορεί να πάει μακριά και γι’ αυτό δεν θα φταίνε τα «ουρλιαχτά των σκύλων». Αν λοιπόν καταφέρει η κυβέρνηση να φτάσει ως την άνοιξη, τότε είναι που θα φανούν οι νέες τρύπες στον Προϋπολογισμό και τότε οι δανειστές θα ζητήσουν για άλλη μία φορά μέτρα.

Και αυτά δεν θα μπορεί να τα περάσει ούτε καν μια οικουμενική κυβέρνηση. Κουρασμένοι και απηυδισμένοι βουλευτές και πολίτες, δεν αποκλείεται να αντιληφθούν ότι είναι άσκοπο να ταλαιπωρούμαστε άλλο και ίσως τότε επανέλθουν στο τραπέζι τα σχέδια του Σόιμπλε και των υποτακτικών του.

Προτού όμως φτάσουμε στην άνοιξη, μεσολαβεί ένας βαρύς χειμώνας για όλους μας. Ο κ. Τσίπρας, που για κάποιους είναι ένας Γκαστόνε της πολιτικής καθώς επί μήνες τώρα δεν έχει αντιπάλους έξω από το κόμμα του, εμφανίζεται με μια αισθητή ψυχολογική κόπωση και περιορισμένες αντοχές.

Η αξιωματική αντιπολίτευση όμως αντί, όπως έπρεπε να συμβαίνει, να βάζει υποθήκες για εναλλακτική λύση, τελεί ουσιαστικά εν υπνώσει και με βαριές εσωκομματικές πληγές. Θα πάρει χρόνο πολύ και είναι άγνωστο αν θα αναρρώσει και τι κουσούρια θα τις αφήσει αυτή η ενδοοικογενειακή βία.

Οσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, δε, κάποιοι υποστηρίζουν ότι η κυρία Φώφη Γεννηματά υπό προϋποθέσεις και συγκυρίες θα ήθελε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνοι όμως που το λένε αυτό προσθέτουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν ξέρουν αν υπάρχουν βουλευτές που θα την ακολουθήσουν και δεν θα επέλθει διάσπαση.

Αλλης φύσεως προβλήματα, εξάλλου, εξίσου σοβαρά, εντοπίζονται και στο Ποτάμι, καθώς ενισχύονται οι ψίθυροι αμφισβήτησης του κ. Σταύρου Θεοδωράκη από στελέχη και βουλευτές του. Και είναι αλήθεια ότι στο κόμμα αυτό βρέθηκαν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι και κατέθεσαν το κύρος τους, πλην όμως φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά και θολώνει την κρίση του κόσμου γι’ αυτά που πρεσβεύει.

Μας απομένει λοιπόν ο κ. Βασίλη Λεβέντης, αλίμονο όμως αν υποψιαστώ ότι η τύχη της κυβέρνησης και του τόπου θα εξαρτηθούν από έναν Λεβέντη!

Και μπορεί όλα αυτά ποσώς να ενδιαφέρουν τον δοκιμαζόμενο πολίτη, δυστυχώς όμως έτσι που τα καταφέραμε με τις επιλογές μας στις εκλογές αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό που θέλαμε να μας εκπροσωπεί και στα χέρια του εναποθέσαμε τις τύχες μας.  Ή μάλλον ανέλαβαν να διαχειριστούν την ατυχία μας. Ανθρωποι χωρίς καμία συναίσθηση της πραγματικότητας, της αγωνίας και της απελπισίας της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού. Ανθρωποι που δεν έχουν το θάρρος να ζητήσουν έστω μια συγγνώμη για τα δεινά και την πολυετή καταδίκη ενός ολόκληρου λαού σε σισύφεια μαρτύρια.