Βασίλης Στεφανακίδης

Εκατοντάδες νόμοι, τροπολογίες, δικαστικές αποφάσεις των τελευταίων 30 χρόνων έχουν φτιαχτεί απ’ όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο και κατόπιν πιέσεων των συνδικαλιστικών οργάνων έτσι ώστε η παραμικρή μεταβολή στις εργασιακές συνθήκες των αγαπημένων του συστήματος να προσκρούει σε κάποιον νόμο και να καθίσταται αυτόματα παράνομη και εύκολη υπόθεση για τους εργατολόγους στα δικαστήρια. Μαθαίνω, λοιπόν, από άνθρωπο που δούλεψε τον τελευταίο χρόνο στο πρόγραμμα ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού του Δημοσίου ότι τα εμπόδια που υπάρχουν στο θέμα της μετακίνησης των υπαλλήλων είναι σχεδόν ανυπέρβλητα και ο απαιτούμενος χρόνος δεν είναι οι 2-3 μήνες που ζητούσε ο κ. Μητσοτάκης, αλλά κάποια χρόνια. Να φανταστείτε ότι για τους 1.900 υπαλλήλους που μετακινήθηκαν μέχρι τώρα, και ήταν μια σχετικά εύκολη υπόθεση καθώς είχαν προσληφθεί επί Παυλόπουλου και με όχι και τόσο αξιοκρατικά κριτήρια, χρειάστηκαν 7 μήνες, αλλά και πάλι εκκρεμούν προσφυγές στα δικαστήρια!

Σκεφτείτε λοιπόν πόσο δύσκολο είναι να μετακινηθούν 25.000, ανάμεσά τους δε κάποιοι με 20-25 χρόνια υπηρεσίας ή να έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ!  Βέβαια, εκτός από τον στενό δημόσιο τομέα, υπάρχουν και οι 100.000 και πλέον υπάλληλοι των ΟΤΑ. Αν και μέχρι σήμερα οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες αρνούνται πεισματικά να συνεργαστούν με το υπουργείο Εσωτερικών  και να δώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με το προσωπικό που απασχολούν, φρονώ ότι ήρθε η στιγμή να καταλάβουν πως όταν όλη η κοινωνία στενάζει δεν είναι δυνατόν κάποιοι να οχυρώνονται πίσω από το μη ξεβόλεμα.

Είναι ένας χώρος πλήρους αδιαφάνειας στις προσλήψεις, γεγονός που όλοι μας παραβλέπουμε, αλλά δεν κατανοώ γιατί είναι τόσο τρομερό να μετακινηθεί κάποιος από μια διεύθυνση σε κάποια άλλη ή από έναν δήμο σε άλλον που έχει ανάγκη ή να ενταχθεί η Δημοτική Αστυνομία στην ΕΛ.ΑΣ. Είναι προτιμότερο δηλαδή να απολυθούν οι υπεράριθμοι από μια δημοτική επιχείρηση και να προσληφθούν άλλοι σε έναν διπλανό δήμο που έχει ανάγκες προσωπικού;

Δεν είναι προτιμότερο για κάποιον να ξεβολευτεί μεν, αλλά να κρατήσει τη δουλειά του σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς; Μήπως οι στρατιωτικοί, οι δικαστικοί, οι εκπαιδευτικοί κ.λπ. που γυρίζουν όλη την Ελλάδα είναι υπάλληλοι β’ κατηγορίας;

Πρόσφατα συνάντησα έναν γνωστό μου που εργάζεται σε μεγάλη περιφέρεια της χώρας και τον ρώτησα πώς τα πάει με τη δουλειά. «Μ’ έβαλαν τελευταία σε μια διεύθυνση και κάθομαι. Δεν έχω ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι αυτής της διεύθυνσης αντικείμενο και έτσι το ’ριξα στο διάβασμα και το σερφάρισμα στο Internet»! Δεν εξεπλάγην από αυτή την κουβέντα, επειδή είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι υπάλληλοι οι οποίοι κάθονται όχι γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουλέψουν, αλλά γιατί κανείς δεν κάθισε να κάνει αξιολόγηση του παραγόμενου έργου των υπαλλήλων και, αν μη τι άλλο, να τους δώσει κάποιο ενδιαφέρον για τη ζωή!

Οπως είμαι βέβαιος πως η κλασική ελληνική γραφειοκρατία με τους διευθυντές, υποδιευθυντές και προϊσταμένους θα μπλοκάρει παντί τρόπω τις εκάστοτε προσπάθειες κάποιων ανωτέρων τους (σίγουρα θα υπάρχουν και τέτοιοι) να διαλύσουν τις αργόσχολες διευθύνσεις τους, γιατί έτσι θα χάσουν τα προνόμια και τα επιδόματα των θέσεών τους!

Με άλλα λόγια, «λίπος» υπάρχει παντού στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως υπάρχουν και σοβαρές ελλείψεις σε κρίσιμους τομείς όπως η υγεία, οι εφορίες κ.λπ. που άδειασαν από συνταξιοδοτήσεις. Το θέμα είναι οι εποπτεύοντες υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, πρόεδροι οργανισμών να συνεργαστούν και να συνδράμουν σε μια ενιαία κατεύθυνση και να μην προσπαθεί ο καθένας, όπως γίνεται τώρα, να σώσει τους δικούς του και άσ’ τους άλλους να κουρεύονται. Αν θέλουμε ένα κράτος σύγχρονο και λειτουργικό, ο καθένας πρέπει να αρχίσει με τα του οίκου του και να μην περιμένει άνωθεν εντολές για να τις... πολεμήσει!