Βασίλης Στεφανακίδης

Από το κακό στο χειρότερο. Αυτή είναι η καθημερινή εικόνα της Ελλάδας και των πολιτών της. Κάθε μέρα που περνάει είναι καλύτερη από αυτή που έρχεται για τη συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας. Η οργή και η αγανάκτηση που έχουν σωρευθεί στο συλλογικό θυμικό είναι πλέον θέμα χρόνου να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους, καθώς η κοροϊδία τόσο από τους τροϊκανούς όσο και από τους κυβερνητικούς είναι πλέον πρόδηλη. Οι μεν τροϊκανοί, διαπιστώνοντας πως ούτε οι νέες τους συνταγές φέρνουν αποτελέσματα, φέρνουν για νέο πειραματισμό νεότερες, χωρίς να θέλουν φυσικά να παραδεχθούν τα λάθη τους και να δώσουν μια ανάσα στην οικονομία και στους πολίτες, με ένα χαλάρωμα στους φόρους, στα χαράτσια και τις συνεχείς περικοπές. Αρρωστημένα εμμονικοί με τη σκληρή μέχρι εκδικητικότητας λιτότητα, αρνούνται να δουν και να ακούσουν και μια διαφορετική άποψη. Αρνούνται να παραδεχθούν ότι δεν υπάρχει έστω μια χώρα από την οποία να πέρασε το ΔΝΤ και η συνταγή τους να έφερε αποτελέσματα. Κι όμως, συνεχίζουν να επιμένουν και εξολοθρεύουν καθημερινά έναν λαό. Και φυσικά οι τροϊκανοί εκτελούν εντολές. Οι πολιτικοί της ευρωζώνης, όμως, δεν βλέπουν ότι με την επιμονή σε ένα τέτοιο πρόγραμμα απλώς βουλιάζουν περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και απομακρύνουν συνεχώς την προοπτική σταθεροποίησης και ανάπτυξης, άρα και την προοπτική να πάρουν πίσω κάποτε τα λεφτά τους;

Τόσο ο Σαμαράς όσο και οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης πρότειναν μια επιμήκυνση στον χρόνο προσαρμογής, για να επανεκκινήσουν την οικονομία με μικρότερους φορολογικούς συντελεστές, μικρότερο ΦΠΑ και κίνητρα για επενδύσεις, αφού αποδείχθηκε ότι όσο αυξάνονται τα φορολογικά βάρη τόσο μειώνονται τα έσοδα. Στου κουφού την πόρτα όμως. Λες κι αν η μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ γίνει το 2025, αντί του 2020, θα στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Στην καθημερινή πρακτική, όταν ένα πλάνο αποτυγχάνει, το εγκαταλείπουμε και ψάχνουμε για κάποιο εναλλακτικό.

Δεν επιμένουμε στο λάθος, ούτε προσπαθούμε να διορθώσουμε το λάθος με ένα νέο λάθος. Ερχονται τώρα οι τροϊκανοί και επιμένουν στην είσπραξη 3,2 δισ. ευρώ από το χαράτσι των ακινήτων, ενώ έχουν μπροστά τους τα αποτελέσματα από τις προηγούμενες χρονιές, όπου το μόνο που πέτυχαν είναι να υπάρχουν 500.000-600.000 σπίτια χωρίς ρεύμα και ων ουκ έστιν αριθμός απλήρωτων λογαριασμών από ιδιοκτήτες που απλώς δεν έχουν να πληρώσουν. Πρόκειται για μια άδικη και ισοπεδωτική απόφαση που δεν λαμβάνει υπόψη αν το σπίτι είναι δικό σου ή το χρωστάς στην τράπεζα, αν είσαι άνεργος, αν έχεις παιδιά, αν είσαι άρρωστος και ανήμπορος, αν έχεις να φας.
Και κάθονται τώρα οι δικοί μας και παζαρεύουν αν θα το μειώσουν σε κάποιους που είναι οικονομικά ασθενέστεροι και τα σπίτια τους είναι μικρότερα. Λες και οι υπόλοιποι είναι εύρωστοι και ικανοί φοροδοτικά, γιατί απλά βρέθηκαν με ένα σπίτι 100-120 τετραγωνικών, για το οποίο δεν τους ενδιαφέρει ούτε πώς αποκτήθηκε ούτε ποιες στεγαστικές ανάγκες της οικογένειας καλύπτει.

Στο τέλος τι θα πετύχουν; Δεν θα πληρώνει σχεδόν κανένας και θα εξοικειωθούμε όλοι στην ιδέα ότι κάποιο πρωινό θα μας χτυπήσει την πόρτα ένας αστυνομικός για τα περαιτέρω. Μήπως, όμως, και με τους χιλιάδες που συλλαμβάνουν καθημερινά και τους τρέχουν στα Αυτόφωρα πέτυχαν τίποτα; Κάποιοι λίγοι έδωσαν μια μικρή προκαταβολή και στο τέλος οι περισσότεροι αφήνονται ελεύθεροι γιατί διαφορετικά θα πρέπει να βρεθούν πολλές φυλακές!
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το νέο κόλλημα με τη συγχώνευση Εθνικής - Eurobank. Ενώ οι ίδιοι πριν από μερικούς μήνες έδιναν τις ευλογίες τους για μια τέτοια συγχώνευση, ξαφνικά ανακάλυψαν πως από αυτή την ένωση θα προκύψει ένας κολοσσός με ενεργητικό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας. Επομένως το ξανασκέφτηκαν και είδαν πως αν θελήσουν να την πουλήσουν θα είναι δύσκολο, χώρια που μια στραβή σε μια τόσο μεγάλη τράπεζα θα δημιουργούσε κίνδυνο σε όλο το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης. Ερχονται τώρα εκ των υστέρων και θέλουν τη Eurobank θυγατρική της Εθνικής, όπως η Finansbank, έτσι ώστε όποτε το θελήσουν να μπορούν να πουλήσουν, και ουσιαστικά αποκαλύπτουν τα πραγματικά τους σχέδια!