Βασίλης Στεφανακίδης

Για το προχθεσινό φιάσκο στο Eurogroup έχουν γραφεί πολλά και σχεδόν όλοι καταλήγουν πως η Γερμανία είναι αυτή που τορπιλίζει την προοπτική μιας οριστικής λύσης του ελληνικού χρέους. Εδώ που φθάσαμε ενδεχομένως να είναι έτσι και μοιάζει αληθοφανές το γεγονός ότι η Γερμανία εν όψει και των εκλογών του επόμενου έτους αλλά και των διάφορων νομικών εσωτερικών προβλημάτων της να αδυνατεί να αιτιολογήσει τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία την εκταμίευση και άλλων χρημάτων από ένα «κούρεμα» ομολόγων του επίσημου τομέα, δηλαδή αυτών που δεν «κουρεύτηκαν» όπως των ιδιωτών στο PSI.
 
Ομως πριν φθάσουμε στο τωρινό αδιέξοδο, έχω να διατυπώσω μερικές, εύλογες νομίζω, απορίες γιατί δεν είναι δυνατόν να πέφτουμε ξαφνικά από τα σύννεφα διότι το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο το 2020.

Αραγε, το ΔΝΤ που από τον Σεπτέμβριο άρχισε να βγάζει δημόσια την εκτίμησή του περί μη βιώσιμου χρέους, πού ήτανε λίγους μήνες πριν όταν αποφάσιζαν το PSI; Δεν ήταν παρόν και δεν είχε αποφασιστικότατο ρόλο στις αποφάσεις του Φεβρουαρίου; Γιατί λοιπόν δεν έβγαζε από τότε τις μελέτες του και να αποδείξει στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι η προκρινόμενη λύση είναι ανέφικτη και ατελέσφορη; Γιατί συναινούσε σε μεσοβέζικες λύσεις των Ευρωπαίων, που μόνο στόχο είχαν το λιγότερο πολιτικό κόστος για τους ίδιους και όχι μια οριστική λύση;

Μήπως κατά βάθος όλοι μαζί ήλπιζαν ότι η Ελλάδα τελικά δεν θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους και άρα θα έχουν άλλοθι να νίψουν τας χείρας;

Να όμως που η ελληνική κυβέρνηση εκπλήρωσε όλους τους όρους που έθεταν μέχρι και την τελευταία στιγμή φορτώνοντας ένα βαρύτατο κόστος στην κοινωνία, και τώρα όχι μόνο δεν έχουν τι άλλο να ζητήσουν, αλλά πρέπει και οι ίδιοι να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους.

Και το ΔΝΤ οχυρώνεται πίσω από το καταστατικό του που δεν επιτρέπει τη χρηματοδότηση χωρών το χρέος των οποίων δεν είναι βιώσιμο, οι Ευρωπαίοι όμως πού θα οχυρωθούν καθώς είναι έκθετοι από παντού;

Οπως και να ’χει, η αγωνία θα συνεχιστεί για τουλάχιστον μία εβδομάδα ακόμα, αλλά φρονώ που ίσως η παράταση αυτή να μην είναι απαραίτητα κακή. Και εξηγούμαι. Αν είναι στο τέλος να βρεθεί μια λύση επωφελέστερη για τη βιωσιμότητα του χρέους μας, με νέες αμοιβαίες υποχωρήσεις τόσο από τη Γερμανία όσο και από το ΔΝΤ, τότε χαλάλι η παράταση. Αρκεί να μην πετάξουν και πάλι την μπάλα στην κερκίδα βάζοντας στο τραπέζι νέους όρους, προϋποθέσεις και μέτρα για την Ελλάδα.

Γιατί, αν κάνουν κάτι τέτοιο, τότε είναι σαφές ότι η απόφασή τους είναι να μπει μπουρλότο στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό της σύστημα.

Μόνο να σταθμίσουν καλά και τις αναπότρεπτες  δυσμενείς συνέπειες για τις χώρες τους αλλά και αυτή καθαυτή την ευρωζώνη.