Βασίλης Στεφανακίδης

Τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Εκείνος ένα πρωτοκλασάτο όνομα της πολιτικής σκηνής κι εγώ νεαρός δημοσιογράφος. «Δεθήκαμε» γρήγορα καθώς  από τη μεριά μου στο πρόσωπό του βρήκα μια γάργαρη πηγή γνώσης, ήθους και ανιδιοτέλειας, ενώ εκείνος βρήκε σε μένα τον αυθορμητισμό και τη νεανική ματιά σε όσα συνέβαιναν γύρω μας. Λιτός και ασκητικός στην προσωπική του ζωή, αυστηρός και απαιτητικός με τους συνεργάτες του και τελειομανής  με ότι καταπιανόταν.

Στους συνεργάτες του, φρόντιζε να θυμίζει με κάθε ευκαιρία «πως δεν ήρθαμε στην εξουσία για να βολευτούμε, αλλά για να προσφέρουμε. Κι όταν θα φύγουμε από τις θέσεις αυτές να μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για το έργο που αφήσαμε πίσω μας.»

Πολιτικός  μιας άλλης γενιάς και κουλτούρας, στηλίτευε από την αρχή τα φαινόμενα του πολιτικού σωλήνα και των συνδικαλιστικών εξαμβλωμάτων που έπνιγαν μέρα με τη μέρα την πολιτική ζωή του τόπου.

Η αστική του παιδεία και καλλιέργεια ενοχλούνταν από τα «συντροφιλίκια» της εποχής και τους παντοειδείς κομματικούς παραγοντισμούς, με τους οποίους συγκρούστηκε από την  αρχή.

Κάποιο απόγευμα του 1987, γυρίζαμε μαζί στο υπουργείο Ενέργειας και Φυσικών Πόρων στην οδό Μιχαλακοπούλου. Στη ρεσεψιόν του υπουργείου έπινε τον φραπέ του ο αστυνομικός βάρδιας με τα πόδια πάνω στο γραφείο και το τρανζιστοράκι στη διαπασών.

«Καλησπέρα» είπε ο πάντα ευγενής υπουργός.

«’σπέρααα!» απάντησε ο ατάραχος αστυνομικός και συνέχισε το φραπεδάκι του.

Αργότερα όταν μπήκαμε στο γραφείο του ξέσπασε. «Γι αυτά τα φαινόμενα νεαρέ φίλε μου, φταίμε εμείς στο ΠΑΣΟΚ. Για χρόνια ολόκληρα  υποσχόμασταν: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία. Και να τα αποτελέσματα. Ο αστυνομικός στην είσοδο θεωρεί ότι είναι μέρος της εξουσίας και οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ απαιτούν να συγκυβερνούν μαζί με μένα. Καταργήσαμε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι την ιεραρχία της κοινωνίας. Και χωρίς ιεραρχία δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε η οικογένεια, πόσο μάλλον  η χώρα»

Και δυστυχώς, αυτά τα φαινόμενα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα.

Για το έργο του Σάκη  Πεπονή έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά από χθες όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του. Αυτό που μπορώ να προσθέσω από προσωπική εμπειρία, είναι ένα περιστατικό δηλωτικό του χαρακτήρα του, τη βραδιά των εκλογών του 1993 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε το θριαμβευτικό come back στη διακυβέρνηση της χώρας. Γύρω στα μεσάνυχτα τον φώναξε  ο Ανδρέας στο σπίτι του. «Σάκη θέλω να αναλάβεις πρόεδρος της Βουλής» του πρότεινε. «Κύριε Πρόεδρε δεν αισθάνομαι ότι είμαι σε ηλικία αποστρατείας. Νοιώθω μάχιμος και πως μπορώ να προσφέρω στον τόπο μας.»

«Τότε διάλεξε υπουργείο» του απάντησε ο Ανδρέας.

«Το Προεδρίας».

«Δεκτό»

Τις επόμενες ώρες και μέχρι το πρωί, είχε συγκεντρώσει όλους τους συνεργάτες του στο σπίτι του και τους ανακοίνωνε πως από την επομένη το πρωί πρέπει να σηκώσουν όλοι τα μανίκια για να αλλάξουν τον δημόσιο τομέα και να εξαλείψουν τις πελατειακές σχέσεις των ψηφοφόρων με τους πολιτικούς.

Λίγους μήνες αργότερα, για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ψηφιζόταν ο νόμος 2190/94 ή νόμος Πεπονή όπως πέρασε στην κοινή γνώμη, με βάση τον οποίο όλες οι προσλήψεις στο δημόσιο γίνονταν αξιοκρατικά μέσω του ΑΣΕΠ.

 Οι επόμενες κυβερνήσεις και υπουργοί, όμως, άρχισαν το ξήλωμα, τις τροπολογίες, τις εξαιρέσεις και τις προσθήκες, με αποτέλεσμα  τις εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις από το παράθυρο μέσω stage και διαφόρων τέτοιων εφευρημάτων, οι οποίες έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάντια.

Και το οξύμωρο είναι ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί που κατήργησαν στην πράξη το νόμο Πεπονή βγαίνουν σήμερα και εξαίρουν τη σπουδαιότητα του έργου του!