Βασίλης Κορκίδης

Ως άνθρωπος της αγοράς ποτέ δεν υπήρξα οπαδός των θεωριών συνωμοσίας, αλλά πάντα ήθελα να βλέπω στοιχεία. Τα στοιχεία, λοιπόν, είναι αμείλικτα. Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν ήταν επίσης ποτέ στις επιλογές μου και μάλιστα σε κρίσιμες περιόδους πιστεύω ότι είναι ίσως η χειρότερη επιλογή. Δεν μπορώ όμως να αφήσω αναπάντητη την αψυχολόγητη εβδομαδιαία επίθεση κάποιων «πληρωμένων συνειδήσεων» και κάκιστων ιδεοληπτικών συμβούλων εναντίον της ελληνικής μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας.

Η μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση προκαλούν μείωση στην κατανάλωση και στον τζίρο. Αυτή η διαρκής ύφεση επιφέρει διαρκή δυσπραγία, διαρκές αρνητικό κλίμα στην αγορά και διαρκή τάση για λουκέτα. H ύπαρξη των capital controls, η έλλειψη πόρων χρηματοδότησης επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, η ακολουθούμενη συνταγή και από την παρούσα κυβέρνηση των υπερβολικών φορολογικών επιβολών, των πολιτικών λιτότητας και η γραφειοκρατία είναι όροι που συντελούν στην παγίωση της υφιστάμενης κατάστασης, δημιουργώντας παράλληλα ένα αίσθημα κόπωσης.


Το αίσθημα αυτό αποκτά άλλες διαστάσεις όταν οι επιχειρηματίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (ΜμΕ) που έχουν στηρίξει την εγχώρια οικονομία κατά τη διάρκεια όλης αυτής της εθνικής περιπέτειας παρουσιάζονται από συγκεκριμένους κύκλους ως οι αντιπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας που φοροδιαφεύγουν και την κρατούν δέσμια σε ένα καθεστώς υπανάπτυξης. Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική, αφού οι πλέον υπεύθυνοι είναι οι κρατικοδίαιτοι της ελληνικής οικονομίας, οι οποίοι όταν χρεοκόπησε το κράτος, κοινώς λάκισαν. Αυτά είναι τα λεγόμενα «ζόμπι της αγοράς» που με κάτι λιγότερα από 6.000 ΑΦΜ βρίσκονται σήμερα με ληξιπρόθεσμες οφειλές στις τράπεζες ύψους 29 δισ. ευρώ από τα 65 δισ. κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια. Επίσης, 7.300 ΑΦΜ βρίσκονται με οφειλές άνω του 1 εκατ. ευρώ και συνολικές οφειλές 74 δισ. ευρώ στο Δημόσιο, δηλαδή το 80% των 94 δισ. ευρώ οφειλών. Από αυτά μάλιστα τα 13 δισ. οφείλονται, εδώ και χρόνια, από πτωχευμένες επιχειρήσεις.

Πάνω σε αυτό το αφήγημα χτίστηκε και εξακολουθεί να χτίζεται η δήθεν πλήρης απελευθέρωση της αγοράς. Η αλήθεια είναι ότι κάποια «ζόμπι της αγοράς» θέλουν να ξαναζωντανέψουν, αλλά τους ενοχλεί ακόμα και το οξυγόνο που αναπνέουμε και αφού αποφάσισαν ότι τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός να ξαναπιάσουν δουλειά, δεν θέλουν στα πόδια τους νοικοκύρηδες -μικρούς και μικρομεσαίους- που άντεξαν στην κρίση. Τα θέλουν, όπως πάντα, όλα δικά τους. Εάν πράγματι πιστεύουν στη βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους, αντί να προσπαθούν να πείσουν τις τράπεζες, γιατί δεν τις χρηματοδοτούν οι ίδιοι, όπως κάνουν τα τελευταία επτά χρόνια αδιαμαρτύρητα οι ΜμΕ; 

Τίθεται, επίσης, άλλο ένα ερώτημα, αν τελικά πίσω από αυτή την κατάσταση της παράλυσης κρύβεται η στρατηγική προθύμων που βλέπουν ως ευκαιρία το ότι η χώρα βρίσκεται στην κατάλληλη καμπή της κρίσης για να προωθήσουν ίδια συμφέροντα. Διότι, το αφήγημα του Νότου, ότι η ευρωπεριφέρεια ταλανίζεται από την κρίση, έχει ξεπεραστεί πλέον. Η Κύπρος έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης, η Πορτογαλία και η Ισπανία το ίδιο, ενώ αρχίζει και η Ιταλία να εγκαταλείπει τη στασιμότητα. Πέραν, δηλαδή, της άποψης ότι η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα είναι προϊόν σε μεγάλο βαθμό του πολιτικού μας συστήματος, της ένδειας σε εθνική στρατηγική και της κυριαρχίας τυχοδιωκτικών πολιτικών, μήπως υπάρχει και κάποια άλλη άποψη;

Μια άποψη που υπαγορεύει να δούμε από την αρχή το πώς έγινε η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, πώς μεθοδεύεται να γίνει η διευθέτηση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων και βεβαίως πώς γίνονται και με ποιους όρους οι διαπραγματεύσεις για τις αποκρατικοποιήσεις. Τι τελικά επιδιώκουν οι τράπεζες από μικρούς και μεγάλους δανειολήπτες; Ποιοι θέλουν και ποιοι φοβούνται την εφαρμογή του εξωδικαστικού συμβιβασμού των οφειλών των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Θα μείνουν άραγε στο απυρόβλητο αυτοί που απαξίωσαν τις μετοχές, τα ομόλογα και μας δέσμευσαν τις καταθέσεις για να χρηματοδοτούν τα δανειακά λάθη τους; Τα λάθη όμως δεν διορθώνονται με λάθη.

Θα πρέπει, επιτέλους, να δούμε εάν και πώς στήριξε τη χώρα μας η αποκαλούμενη «οικονομική ελίτ». Εβαλε πλάτη στα δύσκολα; Μήπως μετά την καταθετική φυγή, μετανάστευσε επιχειρηματικά; Μήπως παρέμεινε αυτή την επταετία αδρανής περιμένοντας την επόμενη κρατική χρηματοδότηση; Επένδυσε ή μήπως συνέχισε να υπερδανείζεται; Ε, λοιπόν, όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά σίγουρα κάποιοι μάς τα φάγανε όλα!