Βασίλης Δαλιάνης

Από τον Ζαν – Λικ Μελανσόν τον «ηγέτη» της γαλλικής Αριστεράς που μιλούσε για την «Ευρώπη της Μέρκελ», την Μαρίν Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου που κατηγορούσε τον «γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό», τον Βρετανό Νάιτζελ Φάρατζ που χρησιμοποιούσε προπολεμικά παραδείγματα για την Ε.Ε, τον καμποτίνο της πολιτικής τον Ιταλό Μπέμπε Γκρίλο που χρησιμοποιούσε χιτλερικά παραδείγματα μέχρι και Έλληνες πολιτικούς που εφηύραν τον όρο «μερκελισμός», οι λαϊκιστές είχαν βρει έναν κοινό στόχο. Την Ε.Ε.
 
Άλλωστε το ωστικό κύμα της Κρίσης ήταν τόσο δυνατό που άφησε άφωνους όλους τους απροετοίμαστους πολιτικούς οι οποίοι, όπως στην περίπτωση του Φρανσουά Ολάντ, επέλεξαν να αναδιπλωθούν και να αναλωθούν σε καθαρά εσωτερικά ζητήματα.
 
Μέσα σε όλο αυτό το «παιχνίδι ευθυνών» η Ιταλία κατείχε δεσπόζουσα θέση. Ένας «pagliazzo» της πολιτικής, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είχε καταδικάσει την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης –και μια από τις μεγαλύτερες του κόσμου- στην ευρωπαϊκή απομόνωση. Και στην τελευταία του παρτίδα επέλεξε και αυτός το χαρτί του αντιευρωπαϊσμού. Και έχασε.
 
Τον Φεβρουάριο του 2014, όταν ο πρώην Δήμαρχος της Φλωρεντίας, ο 39χρονος σοσιαλιστής Ματέο Ρέντσι ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ιταλίας, η χώρα ήταν ένα παράδειγμα των ευρωφοβικών, λόγω του τεράστιου χρέους της. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Ιταλού πολιτικού ήταν πως αποδυνάμωσε κάθε «buffone» της ιταλικής πολιτικής που κατηγορούσε την Ε.Ε. για τις αδυναμίες ορισμένων κρατών – μελών. «Μίλησα τη γλώσσα της αλήθειας. Για τα προβλήματα της Ιταλίας δεν φταίει ούτε η Ε.Ε ούτε το Βερολίνο. Για τα προβλήματα της Ιταλίας φταίμε εμείς οι ίδιοι οι Ιταλοί. Και εμείς οι ίδιοι θα εφαρμόσουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις». Είναι μια επωδός του κ. Ρέντσι την οποία χρησιμοποίησε και την ημέρα που η Ιταλία ανέλαβε επισήμως την εξάμηνη προεδρία του Συμβουλίου.
 
Ένας πολιτικός ο οποίος ήταν κάτω των 18 ετών όταν υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ και έχει δηλώσει επανειλημμένως πως το όνειρό του είναι η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Ένας πολιτικός ο οποίος θριάμβευσε στις Ευρωπαϊκές Εκλογές κερδίζοντας περισσότερες ψήφους από οποιοδήποτε άλλο κόμμα από το 1958 και υποστηρίζει πως έχει ήδη αρχίσει η δική του απόσυρση από την πολιτική σκηνή, μπορεί να αλλάξει κάτι στην Ευρώπη;
 
 
Πολλά, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά που «ονειρεύονται» οι ευρωφοβικοί. Όσο και αν έχει δίκιο ο κ. Ρέντσι, πως στην Ε.Ε δεν έχουμε ένα Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά ένα Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η σταθερότητα και η ανάπτυξη νοούνται τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, ως  δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Τι κερδίζει ο κ. Ρέντσι;

 
Η Ιταλία επιστρέφει στην πρώτη γραμμή της Ε.Ε. Και αυτός είναι ο μέχρι στιγμής θρίαμβός του. Με το Δημοκρατικό Κόμμα να γίνεται το δεύτερο μεγαλύτερο μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Με την προεδρία της πολιτικής ομάδας «Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών» να την αναλαμβάνει ο Ιταλός Τζιάνι Πιτέλα και όπως αναφέρουν πηγές από τις Βρυξέλλες, ο κ. Ρέντσι να «κερδίζει» μια περισσότερο ευέλικτη ερμηνεία των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας ώστε να μειώσει το τεράστιο χρέος της χώρας.
 
Άλλωστε η Ιταλία έχει μεν μεγάλο χρέος, το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη μετά την Ελλάδα, αλλά έχει κάτι που δεν μπορεί καν να το φανταστεί η Γαλλία. ‘Ένα δημόσιο έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ. Στόχος τον οποίο ο Φρανσουά Ολάντ, ίσως να πιάσει σε δύο χρόνια.  
 
Σημαντικές επιτυχίες για έναν νέο πολιτικό. Το μεγαλύτερο όμως κατόρθωμα του Ματέο Ρέντσι είναι πως απαξίωσε τους «πεντάστερους» αντιευρωπαϊστές καμποτίνους. Πως αρνήθηκε τη φθηνή ευρωφοβική ρητορική και φέρνει  το πολιτικό και οικονομικό μέλλον της Ένωσης στην κορυφή της ατζέντας. Κάτι που κάνει όσους ήλπιζαν στη σύγκρουση και στη ρήξη, να αναζητούν άλλο πρόσωπο για να στοιχηματίσουν.