Βασίλης Δαλιάνης

Λίγους μόνο μήνες πριν τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές εκλογές που (θα) έχουν διεξαχθεί ποτέ, καθώς για πρώτη φορά οι Έλληνες και άλλοι 490 εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα έχουν λόγο – έστω και έμμεσα- στην εκλογή του προέδρου της επόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι ευρωφοβικές φωνές προσπαθούν να ακουστούν με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν. Φωνάζοντας.

Οι πολιτικές λιτότητας είναι φυσικά ο εύκολος στόχος. Μαζί με μία επίθεση στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης. Τη Γερμανία. Ωστόσο οι εξελίξεις στην Ε.Ε έχουν ξεπεράσει τους γραφικούς ευρωφοβικούς. Τα προβλήματα σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Κύπρος και η Ιρλανδία περνούν σε δεύτερη μοίρα. Τεράστια χρέη. Αβυσσαλέα ελλείμματα. Οικονομίες φούσκες. Προβλήματα που δεν βρίσκονται στην νοσηρή φαντασία κάποιων «Ευρωπαίων» αλλά διογκώνονταν εδώ και δεκαετίες στις χώρες που ονόμαζαν «εθνική οικονομική πολιτική» τις ανεξέλεγκτες παροχές. Ωστόσο ακόμα και σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες αδυνατούν να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις λόγω ανικανότητας των εθνικών κυβερνήσεων, εντοπίζονται φανταστικοί εχθροί στις «Βρυξέλλες».

Οι  ευρωφοβικές φωνές αδυνατούν να προτείνουν οποιαδήποτε εναλλακτική πολιτική πέρα από την έξοδο από την Ε.Ε και την απαξίωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Και απέναντι σε αυτήν τη φοβία οι εθνικές κυβερνήσεις- οι μόνες που μπορούν να κατηγορηθούν για την κρίση στην Ε.Ε- επιλέγουν να προτείνουν ως αντιπροσώπους στους Ευρωπαίους πολίτες τις πιο ανόητες προσωπικότητες των εθνικών πολιτικών κομμάτων. Από τη Ρασιντά Νταντί, την Ναντίν Μορανό και τον Αλέξη Τσίπρα, σχεδόν όλες οι χώρες της Ε.Ε – εκτός φυσικά από τη Γερμανία που έχει συνειδητοποιήσει την εξουσία του επόμενου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου- επιλέγουν τις πιο γραφικές και ξεπερασμένες πολιτικές προσωπικότητες.

Ένα τεράστιο λάθος, καθώς εκτός από την Ελλάδα  η οποία μαστίζεται από μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση, ολόκληρη η Ε.Ε βιώνει μια υπαρξιακή κρίση. Ποτέ άλλοτε οι θιασώτες του εθνικού απομονωτισμού και οι γραφικοί που κατηγορούν το κοινό νόμισμα για την ευρωπαϊκή κρίση δεν είχαν την ευκαιρία να υψώσουν τόσο δυνατά τη φωνή τους, επιβεβαιώνοντας τον Ντύλαν Τόμας που έλεγε πως «όσο πιο δυνατά φωνάζει κάποιος, τόσο πιο σαθρά είναι τα επιχειρήματά του».

Το επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα είναι ισχυρότερο από ποτέ. Και οι Ευρωπαίοι πολίτες θα έχουμε την ψήφο μας. Και καμία δικαιολογία.