Βασ. Αναστασόπουλος

Όσο κι αν μοιάζουμε, όμως, να ομονοούμε οι Έλληνες στην ανάγκη να διώξουμε τον ανατολικό εχθρό, που ξιφουλκεί κατά της πατρίδας μας και της Κύπρου και επιβουλεύεται τα νησιά μας, άλλο τόσο διχασμένοι εμφανιζόμαστε εσχάτως ανάμεσα σε Βορρά και Νότο -ή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αν προτιμάτε, ώστε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. Ο εμφύλιος διχασμός, άλλωστε, φαίνεται πώς έβρισκε πάντοτε πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργείται στον τόπο μας και αυτήν την φορά τους ανέμους τους έσπειρε η ποδοσφαιρική αντιπαράθεση γύρω από το πρωτάθλημα της Super League -ας ελπίσουμε ότι δεν θα θερίσει και θύελλες.

Η αδικία που -υποτίθεται ότι- βιώνει ο ΠΑΟΚ την φετινή σεζόν, βλέποντας ένα ακόμα τίτλο να χάνεται, αν και αυτήν την φορά τον πλησίασε περισσότερο από ποτέ, τείνει σταδιακά να αντικατασταθεί από το επικίνδυνο συναίσθημα του μίσους -και δη, του εθνικιστικού. Η πάγια ρητορική περί του κράτους των Αθηνών επιστρέφει δριμύτερη και το αφήγημα της «αδικημένης» Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, εμποτίζεται με «κορώνες» που... ξερνάνε μίσος για κάθε τι αθηναϊκό, περνώντας επικίνδυνα μηνύματα σε μυαλά που έχουν ήδη φανατιστεί από το ποδόσφαιρο και δεν θέλουν και πολύ για να... ξεφύγουν.

Όλα αυτά, σε μια περίοδο που η ανατολική απειλή για την χώρα μας γίνεται όλο και πιο έντονη, ενώ τα ανοιχτά μέτωπα με τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις των Σκοπιανών και των Αλβανών τσάμηδων παραμένουν ανοιχτά, «σφίγγοντας» τον κλοιό γύρω από την Ελλάδα. Σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, όμως, οι Έλληνες μοιάζουμε έτοιμοι να βγάλουμε τα όπλα και να τα στρέψουμε ο ένας έναντι του άλλου, υπερασπιζόμενοι περισσότερο την ομάδα μας και τον πρόεδρό μας, παρά την ίδια μας την πατρίδα. Αν αναλογιστούμε, άλλωστε, πόσοι άνθρωποι -νέοι, κυρίως- έφυγαν από την Ελλάδα ελέω της κρίσης, τότε δεν έχουμε μείνει και πολλοί πίσω για να αμυνθούμε κι έτσι οι εθνικιστές επιχειρούν να εμφανιστούν ως... υπερπατριώτες, ως άξιοι και μοναδικοί υπερασπιστές των εδαφών και των δικαίων μας -ποιοι, εκείνοι των οποίων οι πρόγονοι πολεμούσαν στο πλευρό των ναζί και ακόμα και σήμερα ομνύουν στο όνομα του Αδόλφου Χίτλερ...

Κανένας βεβαίως δεν πέφτει από τα σύννεφα, με όλα τα παραπάνω. Ο μύθος της αδικημένης Θεσσαλονίκης συντηρείται κυρίως από μέσα ενημέρωσης της πόλης, τα οποία βλέπουν στο πρόσωπο του... κουμπουροφόρου Ιβάν Σαββίδη, τον άνθρωπο εκείνο που θα πάρει το όπλο του και θα οδηγήσει τα φουσάτα του κατά του εχθρού, όπως ακριβώς έκανε κατά την εισβολή του στον χορτάρι της Τούμπας, συνοδευόμενος από την κουστωδία των φουσκωτών του. Επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό, μία παρένθεση: ουδείς έχει την πρόθεση να «φορτώσει» αίφνης στον ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ όλα τα δεινά και τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όταν όμως η FIFA κραδαίνει την απειλή του ποδοσφαιρικού Grexit, ακριβώς εξαιτίας των όσων έγιναν στην Τούμπα, στο ματς του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ που δεν τελείωσε ποτέ, δεν γίνεται εμείς να επιμένουμε να ζούμε στον μικρόκοσμό μας, σαν να μην συνέβη τίποτα. Εξ ου και, όπως έγραψα πρόσφατα, από αυτό εδώ το βήμα, η εισβολή του ένοπλου Ιβάν στο γήπεδο ίσως δεν ήταν η «χαριστική βολή» στο ποδόσφαιρό μας, αλλά η τελευταία ευκαιρία για πραγματική, ουσιαστική και σε βάθος εξυγίανση. Κλείνει η παρένθεση.

Και κλείνει και το παρόν άρθρο. Με την ελπίδα, όσο... ρομαντικό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο αυτήν την ώρα, ότι οι Αθηναίοι και οι Θεσσαλονικείς δεν θα στραφούμε οι μεν απέναντι στους δε. Ότι η Ελλάδα δεν θα χωριστεί σε Βορρά και Νότο, την ώρα μάλιστα που βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση της ιστορίας της και που τα ανοιχτά μέτωπα στην εξωτερική πολιτική είναι τέτοια και τόσα, που καθιστούν την χώρα εξαιρετικά ευάλωτη. Το ρητό υποστηρίζει ότι όποιος επιθυμεί την ειρήνη, θα πρέπει να προετοιμάζεται για πόλεμο. Εγώ θα έλεγα ότι ακόμα και αυτός που ακονίζει τα μαχαίρια του για πόλεμο, θα πρέπει πρώτα να έρθει σε ειρήνη με τον αδερφό του. Και μετά να «πολεμήσει» -εντός εισαγωγικών, ελπίζω κι εύχομαι- για την χώρα...