Βασ. Αναστασόπουλος

Όλα τα παραπάνω -και λίγα λέμε- συνέβησαν προ ολίγων μόλις ημερών, στην Ολλανδία, όπου ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Μαρκ Ρούτε, επικράτησε του ισλαμοφοβικού και ευρωφοβικού Γκέερτ Βίλντερς, υψώνοντας το πρώτο ανάχωμα της ενωμένης Ευρώπης ενάντια στον εξτρεμισμό -μέλλει να δούμε εάν ανάλογα αναχώματα θα στηθούν στις εκλογικές αναμετρήσεις σε Γαλλία και Γερμανία, που ακολουθούν αργότερα μέσα στη χρονιά.

Ήταν τέτοια και τόση η σπουδή των Ευρωπαίων να πανηγυρίσουν για τη νίκη του Ρούτε την βραδιά των ολλανδικών εκλογών, που, πριν καλά-καλά δοθούν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα του exit poll, οι ηγέτες της Κομισιόν, της Γερμανίας και της Γαλλίας σχημάτιζαν ήδη τον αριθμό του τηλεφώνου του ηγέτη του κόμματος VVD, για να τον συγχαρούν. Όλοι τους μίλησαν για μια νίκη της ενωμένης Ευρώπης, όλοι τους έσπευσαν να διατρανώσουν ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα παραμένει συμπαγές, ουδείς ωστόσο θέλησε να ασχοληθεί με τα... ψιλά γράμματα της ολλανδικής κάλπης. Γιατί να το κάνουν, άλλωστε, όταν δεν υπήρχε εκεί κάτι που θα ήθελαν όντως να δουν;

Μέσα στους πανηγυρισμούς, εξάλλου, κανείς δεν ήθελε να θυμάται τις εκλογές του 2012 και τις 41 έδρες (επί συνόλου 150) που είχε τότε κατακτήσει το κόμμα του Ολλανδού πρωθυπουργού, όταν φέτος απέσπασε δέκα λιγότερες. Πολύ περισσότερο, δε, κανείς δεν ήθελε να δει τις τέσσερις κερδισμένες έδρες του ακροδεξιού Βίλντερς σε σχέση με τις προ πενταετίας κάλπες, αλλά ούτε και το γεγονός πως η διχαστική και δηλητηριώδης ρητορική του έχει στην πραγματικότητα «χρωματίσει» και τον λόγο άλλων κομμάτων ή ακόμα και του ίδιου του νικητή των εκλογών, του κ. Μαρκ Ρούτε. Ακούγεται οξύμωρο, ίσως, αλλά, αν ανατρέξει κάνεις στην πρόσφατη ρητορική του ηγέτη της Ολλανδίας απέναντι στους Τούρκους πολιτικούς και στον ίδιο τον Ερντογάν, θα διαπιστώσει ουκ ολίγα ψήγματα από την επιχειρηματολογία που, πιθανότατα, θα χρησιμοποιούσε σε μια τέτοια περίπτωση και ο ακραίος Βίλντερς. Και είναι, κατά πολλούς αναλυτές και κατά μία σημαντική μερίδα Ολλανδών ψηφοφόρων, αυτή η σκλήρυνση της ρητορικής του κ. Ρούτε, που συνετέλεσε σημαντικά στην εκλογική του νίκη.

Το γεγονός, φυσικά, ότι ο κατακερματισμός του ολλανδικού πολιτικού σκηνικού επιβεβαιώθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στις κάλπες, καθώς η παράταξη του απερχόμενου πρωθυπουργού δεν δύναται να σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας, εάν δεν εξασφαλίσει τη συνεργασία τουλάχιστον άλλων τριών κομμάτων, ουδόλως απασχολεί τα ιερατεία των Βρυξελλών, τα κονκλάβια του Βερολίνου και την δύσμοιρη Γαλλία του ολίγιστου Φρανσουά Ολάντ, που «τρέμει» στην ιδέα ότι η Μαρίν Λεπέν έχει ακόμα πολλές πιθανότητες να αναδειχθεί στην προεδρία της χώρας και να την οδηγήσει, εν συνεχεία, εκτός ευρωζώνης ή ακόμα και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί, δηλαδή, όπου δυνητικά θα οδηγούσε την Ολλανδία, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, και ο ευρωφοβικός Γκέερτ Βίλντερς, εάν φυσικά εκλεγόταν στην πρωθυπουργία της χώρας.

Φυσικά, επειδή με τέτοια πράγματα δεν είναι να ρισκάρει κανείς και να τα αφήνει στην τύχη τους, η υποψηφιότητα Βίλντερς «κάηκε» πολύ πριν φτάσουμε στις κάλπες, όταν ένα-ένα τα κόμματα φρόντιζαν να αποκλείουν κάθε περιθώριο μετεκλογικής, κυβερνητικής συνεργασίας με το δικό του. Ποιος... τρελός, άλλωστε, θα άφηνε ποτέ εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο διαμεσολαβητικό της κόμβο; Διότι, μην μου πείτε πως θα πέσετε από τα σύννεφα, εάν αναφέρουμε ότι η Ολλανδία, εκτός από παραγωγός, είναι και ο μεγαλύτερος «dealer» ναρκωτικών στην Ευρώπη -κυρίως ηρωίνης από το Αφγανιστάν και κοκαΐνης από την Κολομβία... Με την παραοικονομία στις μέρες μας -και διαχρονικά, ίσως, σε περιόδους κρίσης- να αποτελεί τον «υπ' αριθμόν 1» χρηματοδότη της αγοράς, προφανώς κανείς δεν θα ήθελε να ρισκάρει ακόμα και την... απειροελάχιστη απειλή μιας Ολλανδίας εκτός ΕΕ, απομονωμένης, αποκομμένης και με τα λιμάνια της κλειστά.

Κάπως έτσι, εν τέλει, γράφτηκε η ιστορία. Η Ευρώπη που υψώνει τείχη ανάμεσα στα κράτη-μέλη της, που έχασε ήδη την Βρετανία από τις τάξεις της και «τρέμει» μην χάσει και την Γαλλία, συσπειρώθηκε αίφνης και συντάχθηκε πίσω από τον κ. Ρούτε, που, για την ώρα τουλάχιστον, διέσωσε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και το όραμα της ενωμένης «Γηραιάς Ηπείρου».

Συνέβη, ωστόσο, όντως έτσι ή μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε;