Βασ. Αναστασόπουλος

Το πρόσφατο ξέσπασμα του μητροπολίτη Αμβρόσιου κατά των ομοφυλόφιλων και όσων υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, ήταν για μένα η επιβεβαίωση ότι, επί προσωπικού, καλά κάνω και απέχω εδώ και καιρό από την Εκκλησία. Πέρα από κάποιες γιορτές και περιστάσεις που το απαιτούν, πέρα από την προσωπική ανάγκη που μπορεί να νιώσω κάποια στιγμή να απευθυνθώ στο Θεό και να του ζητήσω να μου δείξει το δρόμο, δεν θέλω να έχω κανένα άλλο «αλισβερίσι» με τους φερόμενους ως εκπροσώπους του πάνω στη Γη.

Και χρησιμοποιώ τον όρο «φερόμενους», διότι, αν θυμάμαι καλά, ακόμα και με το θάνατό Του, ο Χριστός κήρυξε την αγάπη. Πώς λοιπόν να πιστέψω ότι τον εκφράζουν κάποιοι άνθρωποι που, στο όνομά Του, χρησιμοποιούν το βήμα που τους δόθηκε, για να απευθύνουν κηρύγματα μίσους; Πώς να... ξεμάθω αυτά που μου μάθανε; Έστω και σαν ξεθωριασμένη εικόνα από τις κιτρινισμένες σελίδες ενός βιβλίου του Δημοτικού, θυμάμαι τον Ιησού να μπαίνει στο ναό και να απομακρύνει τους εμπόρους και τους φιλάργυρους από τον οίκο του Θεού. Στις μέρες μας, αλήθεια, έχει στηθεί κανένα μεγαλύτερο «πλιάτσικο», από αυτό στο όνομα της θρησκείας;

Δεν έχω, φυσικά, την ψευδαίσθηση ότι ο Λόγος του Θεού μπορεί να βρίσκει αυτούσια εφαρμογή στην εποχή μας. Επ' ουδενί δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Ζούμε σε καιρούς περίεργους, κυνικούς, κοιτώντας μόνο την πάρτη μας, πώς θα τα βγάλουμε πέρα, με το μαχαίρι πάντα έτοιμο κι ακονισμένο στο θηκάρι, για να το χρησιμοποιήσουμε ενάντια σε όποιον έχει αντίθετη άποψη από μας ή πρεσβεύει κάτι «ξένο» στις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις μας. Κι αντί η Εκκλησία να μας διδάσκει πώς να πετάξουμε το μαχαίρι στα σκουπίδια, να το θάψουμε βαθιά κάτω από το έδαφος και να μην το χρησιμοποιήσουμε ποτέ, διακηρύττει με μίσος πώς να το στρέψουμε ο ένας κατά του άλλου... Λυπάμαι, όμως αυτό δεν είναι Χριστιανισμός, αλλά μιας ακραίας μορφής ταλιμπανισμός.

Σέβομαι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός. Σέβομαι ακόμα και τους άθεους, που συνειδητά δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάποια δύναμη ανώτερη από τον άνθρωπο. Θεωρώ πώς τα θρησκευτικά «πιστεύω» του καθενός μας, είναι κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθουμε περήφανοι και να το τιμούμε. Το πρόβλημα ξεκινάει, όταν αυτό που πιστεύεις εσύ, αρχίζεις να το διατυμπανίζεις και να μου το... τρίβεις στη μούρη, ως τη μοναδική αποδεκτή αλήθεια. Τότε είναι που διολισθαίνουμε σε επικίνδυνες ατραπούς. Και τότε η κοινωνία χωρίζεται σε... Φαλελάκηδες από τη μία και σε... Φαήλους και Αμβρόσιους από την άλλη.

Χρειαζόμαστε, αλήθεια, και έναν τέτοιο «εμφύλιο»;