Βασ. Αναστασόπουλος

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, κάθε γκάλοπ που βλέπει το φως της δημοσιότητας, συνοδεύεται από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, καθώς η απόσταση που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ -ή τη ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν προτιμάτε- μοιάζει να είναι... απειροελάχιστη. Αν όμως επιχειρήσει κανείς να απαριθμήσει πόσες φορές τα τελευταία χρόνια οι δημοσκόποι «ναυάγησαν» χειρότερα και από τον... Τιτανικό, πιθανότατα θα χάσει το μέτρημα. Μήπως, λοιπόν, είναι καλύτερα να επιχειρήσουμε μια εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, βασιζόμενοι στη δύναμη της εικόνας, που αντικρίζουμε με τα ίδια μας τα μάτια;

Τη σκέψη αυτή έκανα το βράδυ της Πέμπτης, παρακολουθώντας -λόγω επαγγελματικής διαστροφής και μόνο- τη συνέντευξη του προέδρου της ΝΔ, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, στην εκπομπή «Επί του Πιεστηρίου» με τους Μάκη Κουρή και Σωτήρη Ξενάκη, στο Kontra Channel. Εκεί, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, «απελευθερωμένος» από τα ασφυκτικά περιθώρια του ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών, εμφανίστηκε πιο... Βαγγέλης από ποτέ. Μιλώντας απλά, λαϊκά, «ντόμπρα» και σταράτα, έδωσε με δυο φράσεις το «στίγμα» του και τη φιλοσοφία με την οποία κινείται στο χώρο της πολιτικής όχι εσχάτως, ως επικεφαλής ενός μεγάλου κόμματος, αλλά από παλαιότερα -από την απαρχή, κιόλας, της πολιτικής του σταδιοδρομίας. «Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Όποιος με γουστάρει, ας με ψηφίσει» είπε αρχικά ο κ. Μεϊμαράκης, για να επανέλθει λίγο αργότερα: «Εγώ δεν θέλω να κάτσω στο σβέρκο του Έλληνα πολίτη. Αν θέλει, θα μας δώσει τη λαϊκή εντολή». 

Δεν ξέρω πώς μπορεί να ακούστηκαν στον καθένα οι παραπάνω τοποθετήσεις του κ. Μεϊμαράκη. Στα δικά μου μάτια και αυτιά, πάντως, τη νύχτα της Πέμπτης 10 Σεπτεμβρίου, δέκα μέρες πριν τις εκλογές, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας παραδέχτηκε και αποδέχτηκε την ήττα του κόμματός του. Και το έκανε, μάλιστα, «κόντρα» σε κάθε δημοσκόπηση, που επιμένει να το παρουσιάζει -σπανίως- ως νικητή ή -συχνότερα- ως ελάχιστα υπολειπόμενο του κόμματος Τσίπρα. 

Εξηγούμαι ευθύς αμέσως: όταν, δέκα μέρες πριν τις εκλογές, ο επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άξιος «σφετεριστής» του πρωθυπουργικού θώκου δηλώνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, «ζαμανφού», τότε δεν είναι... ο άνετος, «cool», «ωραίος τύπος» και «ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας» τύπος ηγέτη, αλλά εκείνος που γνωρίζει ότι χάνει κι έτσι δεν έχει άλλη επιλογή, από το να αποδεχθεί μοιρολατρικά την ήττα του. Να με συμπαθάτε, αλλά το «αν με γουστάρετε, ψηφίστε με», μπορεί να ακούγεται... μάγκικο και αλανιάρικο, όταν το διακύβευμα είναι η ανάδειξη του νέου... 15μελούς στο λύκειο, αλλά δεν μπορεί να σταθεί με αξιώσεις, όταν αυτό που «παίζεται» είναι η επόμενη κυβέρνηση και το μέλλον της χώρας. Το «εγώ δεν θέλω να κάτσω στο σβέρκο του Έλληνα πολίτη» δεν μπορεί να καλύψει την απουσία προγράμματος για την επόμενη μέρα του τόπου -εκτός κι αν έχει ακούσει κανείς μια λέξη από τα χείλη του κ. Μεϊμαράκη για το πρόγραμμα της ΝΔ.

Το κάλεσμα, δε, του προέδρου της ΝΔ προς τον πρώην πρωθυπουργό, «να κάνουμε μια συμφωνία σύγκλισης πριν τις εκλογές», δεν θα μπορούσε να είναι πιο... κούφιο, από την στιγμή που δεν γνωρίζουμε καν τις θέσεις του κ. Μεϊμαράκη σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων. Καλώς ή κακώς, έστω κι αν κινδυνεύουν και πάλι να μείνουν εξαγγελίες, που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ, ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε, μια εβδομάδα νωρίτερα, από τη Θεσσαλονίκη, τις προγραμματικές του θέσεις και δεσμεύσεις. Ο πρόεδρος της ΝΔ τι έχει να πει, τι έχει παρουσιάσει, πέραν από το να επαναλαμβάνει την καραμέλα: «Αλέξη, έρχομαι κι αύριο στην Κουμουνδούρου να τα πούμε»;

Ο κ. Μεϊμαράκης της περασμένης Πέμπτης, ένα δεκαήμερο πριν τις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου, ήταν ένας άνθρωπος ηττημένος και παραδομένος. Μόνο... «στα παλιά μου τα υποδήματα αν με ψηφίσετε, στα παλιά μου τα υποδήματα κι αν δεν με ψηφίσετε» δεν είπε -αν και θα έπαιρνα όρκο πώς δυο-τρεις φορές κόντεψε να το κάνει. Προφανώς, ως έμπειρος πολιτικός άνδρας, γνωρίζει κάτι περισσότερο από μας: ότι δεν έχει, πια, τίποτα να χάσει...

ΥΓ: Όποιος δεν έχει τίποτα να χάσει, βεβαίως, τείνει να γίνεται επικίνδυνος και δύσκολος αντίπαλος. Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές και αναλόγως με το χρονικό σημείο που θα επιλέξετε να το κάνετε, ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρόκειται να παρουσιάσει ή θα έχει ήδη παρουσιάσει τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός του, ενώπιον των παραγωγικών φορέων στην 80ή ΔΕΘ. Αυτή η ομιλία του, αλλά και το ντιμπέιτ με τον Αλέξη Τσίπρα, την ερχόμενη Δευτέρα, 14 του μηνός, είναι ίσως οι τελευταίες ευκαιρίες του να αναστρέψει το κλίμα. Θα τα καταφέρει;

ΥΓ2: Αν πρέπει, «σώνει και καλά», να κρατήσουμε κάτι από τις δημοσκοπήσεις, που θα μας βοηθήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων, αυτό δεν είναι τα ποσοστά στην πρόθεση ψήφου ή στην παράσταση νίκης. Είναι τα ποσοστά της συσπείρωσης των δύο μεγάλων αντιπάλων: από τη μία, η συσπείρωση στη ΝΔ πιάνει «ταβάνι», με ποσοστά κοντά στο 80%-85% και από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, που προηγείται στις περισσότερες δημοσκοπήσεις με «αναιμική» διαφορά, έχει να εμφανίσει μια συσπείρωση της τάξης του 60%-65% το πολύ. Με μια βδομάδα να υπολείπεται για τις κάλπες, αξίζει, ίσως, να αναρωτηθεί κανείς: πόσο θ' ανοίξει η ψαλίδα της διαφοράς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα φτάσει και η δική του συσπείρωση σε επίπεδα αντίστοιχα -ή και λίγο χαμηλότερα- από αυτά της ΝΔ;

ΥΓ3: Εκτός κι αν συμβεί κάποιο... κοσμοϊστορικό γεγονός, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, δεν έχει παρά να κινηθεί μέσα στο αυστηρό πλαίσιο που περιγράφει η νέα δανειακή συμφωνία, το τρίτο Μνημόνιο. Κι αν τελικά η πλάστιγγα γείρει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτό δύο τινά μπορεί να σημαίνει: είτε ότι ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί ακόμα την πλειοψηφία της λαϊκής αποδοχής και ακριβώς γι' αυτό το λόγο μπορεί να «περάσει»... αναίμακτα το πιο σκληρό Μνημόνιο, κάνοντας στροφή στο ρεαλισμό, είτε ότι πολλοί «αγανακτισμένοι» θα τον έχουν αναδείξει εκ νέου στην πρωθυπουργία, προκειμένου να... πιει όλο το πικρό ποτήρι της συμφωνίας που υπέγραψε και έφερε στον τόπο, εφαρμόζοντάς την στην πράξη, αντί να «δραπετεύσει»...