Βασ. Αναστασόπουλος

Η κινητοποίηση γύρω από το ελληνικό ζήτημα που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες, η ανάληψη καθηκόντων υπουργού Οικονομικών από το μετριοπαθή Ευκλείδη Τσακαλώτο, το αναλυτικό, εμπεριστατωμένο αίτημα της Ελλάδας για νέο δάνειο από τον ESM (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας) και, κυρίως, η επιθυμία πολλών εταίρων να αποφευχθεί ένα Grexit, έστω και την ύστατη ώρα, μπορούν να επιτρέψουν μια σχετική αισιοδοξία για αίσια έκβαση του ελληνικού ζητήματος, έπειτα από πέντε μήνες επίπονων και εξαντλητικών διαπραγματεύσεων.

Η σκληρή γερμανική στάση, βέβαια, παραμένει άτεγκτη και, μέχρι να δούμε την Άνγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να... χαμογελούν, δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε τίποτα. Η εκκωφαντική σιωπή του Βερολίνου για την ελληνική πρόταση επιδέχεται ποικίλων ερμηνειών, με επικρατέστερη αυτήν που υποδεικνύει ότι το Grexit αποτελεί ειλημμένη απόφαση των Γερμανών, που έχουν καταλήξει πλέον στο να εγκαταλείψουν την Ελλάδα στην τύχη της και να εμφανιστούν, εν συνεχεία, ως μεγαλόθυμοι, παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια στη χώρα.

Ευχή όλων είναι ένα τέτοιο σενάριο να αποφευχθεί και στο προσεχές Eurogroup του Σαββάτου ή, το πολύ, στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης την Κυριακή, να υπάρξει τελική λύση-συμφωνία.

Έστω ότι αυτό συμβαίνει και από Δευτέρα η χώρα επιστρέφει σταδιακά στην ομαλότητα. Αξίζει, πραγματικά, να... πανηγυρίσουμε για ένα νέο, στην ουσία, Μνημόνιο, ύψους 60-70 δισ. ευρώ, με αντάλλαγμα ένα άγριο φορολογικό πακέτο, ύψους τουλάχιστον 12 δισ. ευρώ;

Αξίζει να πληρώσει ο λαός και πάλι το κόστος της παραμονής στην ευρωζώνη -σε μια «συγκατοίκηση» μάλλον... απρόθυμη, καθώς εσχάτως φαίνεται πως και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας… αγαπούν και τόσο, αλλά και εμείς δεν τους θέλουμε και πολύ. Αν θέλουμε να δούμε… κοντόφθαλμα, τότε ναι, αξίζει. Εάν το μόνο διακύβευμα είναι η με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ, τότε η απάντηση είναι καταφατική. Κι ας διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη ο κοινωνικός ιστός, μόνο και μόνο για να παραμένουμε σε μια νομισματική ένωση, στην οποία, με βάση την ψυχρή λογική των αριθμών, δεν «χωράμε».

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η χρεοκοπία της Ελλάδας και, ενδεχομένως, η έξοδός της από την ευρωζώνη, είναι απλά ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί. Δεν ξέρω πότε, πιστεύω όμως αυτό: με το να πετάμε το μπαλάκι από γενιά σε γενιά, απλά παρατείνουμε το μοιραίο. Διότι, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αυτή θα είναι η -μοιραία- κατάληξη. Όσο η οικονομία μας παράγει ελλείμματα αντί για πλούτο και η ανεργία παραμένει κολλημένη στο 25%, όσο τα φορολογικά μέτρα εστιάζουν στην τσέπη των μεσαίων εισοδημάτων, τότε φως δεν πρόκειται να δούμε.

Και είναι κρίμα, γιατί κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, την αλλαγή στο οργανόγραμμα του Δημοσίου, την ψηφιοποίηση των συναλλαγών με τις δημόσιες υπηρεσίες, τον ηλεκτρονικό έλεγχο των συναλλαγών του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσαμε να τα έχουμε κάνει ήδη... Κωλυσιεργούμε, όμως, κι όταν κάπου, κάπως, κάποτε, «σκάσει» η βόμβα της χρεοκοπίας, θα... πέσουμε από τα σύννεφα, σαν να μην το περιμέναμε ποτέ...

Πλέον, όσο μένουμε στο ευρώ με «τεχνητή αναπνοή», δανειζόμενοι στο διηνεκές, για να εξυπηρετούμε το δυσβάσταχτο χρέος μας, δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο, από το να... παραπέμπουμε στις καλένδες το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Και ακριβώς επειδή είμαστε απροετοίμαστοι για μια επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ή πολύ άτολμοι, ακόμα και για να την... φανταστούμε, μοιάζουμε καταδικασμένοι να πορευόμαστε εντός του ευρώ χωρίς πυξίδα, μέχρι να αντιληφθούμε ότι οδεύουμε στο πουθενά...