Βασ. Αναστασόπουλος

Οι σφαίρες «σφύριζαν» και ο κόσμος, έντρομος, έτρεχε να κρυφτεί. «Πέστε κάτω» φώναζαν οι αστυνομικοί που καταδίωκαν το ταξί στο Παγκράτι, με το οποίο προσπαθούσε να διαφύγει, εν μέσω διασταυρούμενων πυρών, ο 42χρονος ένοπλος Έλληνας, ο οποίος προηγουμένως είχε ληστέψει τρία φαρμακεία σε Νέο Κόσμο, Υμηττό και Βύρωνα. Από την ανταλλαγή πυροβολισμών τραυματίστηκαν τόσο ο ίδιος ο δράστης όσο και ένας από τους διώκτες του, ο οποίος, αν δεν φορούσε το αλεξίσφαιρο γιλέκο, δεν θα βρισκόταν σήμερα στη ζωή...

Διαβάζω συχνά τα σχόλια τα δικά σας, των αναγνωστών μας, στο protothema.gr. Προσπαθώ να καταλάβω πώς και τι σκέφτεστε, γιατί έχετε την τάδε ή τη δείνα άποψη επί των πραγμάτων... Και, αν μου επιτρέπετε, έχω παρατηρήσει ότι, κάθε φορά που σχολιάζετε μια είδηση από το αστυνομικό δελτίο, ένα έγκλημα, μια ληστεία, κάποια κλοπή, η κουβέντα εννιά στις δέκα φορές περιστρέφεται γύρω από το αν ο δράστης ήταν Έλληνας ή αλλοδαπός, Χρυσαυγίτης ή Πακιστανός, ανοιχτόχρωμος ή σκουρόχρωμος. Δεν μπορώ λοιπόν να μην αναρωτηθώ: πότε επιτέλους θα καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν είναι -μόνο- αυτό το θέμα;

Το πρόβλημα της ασφάλειάς μας είναι κοινό, δεν έχει χρώμα. Η κάννη του όπλου δεν έχει χρώμα, η σφαίρα επίσης... Δεν αντιλέγω ότι η εγκληματικότητα αυξήθηκε ραγδαία, από τότε που άρχισε το κύμα λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας. Το αποδεικνύουν εξάλλου οι αριθμοί και δεν γίνεται να τους αγνοήσω. Η πραγματικότητα, όμως, λέει και κάτι άλλο... Όποιος θέλει, Έλληνας ή ξένος, αρπάζει ένα όπλο και πυροβολεί. Πώς αποκτά πρόσβαση σε όπλο; Ποιος του το επιτρέπει; Ποιος δεν το εμποδίζει όλο αυτό;

Η απάντηση είναι απλή: η ελληνική νομοθεσία! Πιο συγκεκριμένα, ο απαρχαιωμένος νόμος 2168/93, με τίτλο: «Ρύθμιση θεμάτων που αφορούν όπλα, πυρομαχικά, εκρηκτικές ύλες, εκρηκτικούς μηχανισμούς και άλλες διατάξεις». Ένας νόμος 20 ετών, που υπεγράφη στις 3 Σεπτεμβρίου του 1993 από την τότε υπουργό Δικαιοσύνης, Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη. Ένας νόμος που προβλέπει, για παράδειγμα, ότι η παράνομη οπλοφορία, οπλοκατοχή και οπλοχρησία είναι πλημμελήματα, που τιμωρούνται με ποινές φυλάκισης, μέχρι το πολύ πέντε έτη δηλαδή (ξεκινώντας από τους τρεις μήνες) και χρηματικές ποινές, οι οποίες σήμερα φτάνουν σε μέγιστο ποσό τα 30.000 ευρώ. Εξαίρεση αποτελεί η διακεκριμένη περίπτωση οπλοκατοχής κλπ, που συνιστά κακούργημα και τιμωρείται με κάθειρξη από πέντε έως 20 έτη, όταν ο δράστης εμπορεύεται, εισάγει, κατέχει, παραδίδει κλπ όπλα σε τρίτους, με σκοπό τη διάπραξη κακουργήματος ή εφοδιάζει με αυτά (όχι απαραίτητα εγκληματικές) ομάδες και οργανώσεις προσώπων.

Από το 1993 μέχρι σήμερα, η κοινωνία μας άλλαξε δραματικά. Κρίση, ύφεση, φτώχεια, ανεργία, λαθρομετανάστευση, βία, εγκληματικότητα, αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, συνθέτουν το σκηνικό. Το νομικό πλαίσιο, ωστόσο, που διέπει την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία, παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο επί 20 συναπτά έτη. Κι αν οι ποινές που προβλέπει, φάνταζαν κάποτε σκληρές, σήμερα μοιάζουν με «χάδι».

Μήπως θα έπρεπε, λοιπόν, ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης, να «σκύψει» κατεπειγόντως πάνω απ' το πρόβλημα αυτό;