Βασ. Αναστασόπουλος

Η 27χρονη φίλη μου δηλώνει απογοητευμένη από τη δουλειά της, τόσο για το γεγονός ότι δεν πληρώνεται καλά, όσο και επειδή της περιορίζει την όποια διάθεση για δημιουργικότητα. Από κοινού με το 30χρονο αγόρι της, λοιπόν, εξετάζουν την προοπτική του εξωτερικού, με το σενάριο της Ελβετίας να συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Αν οι συνθήκες τους ευνοήσουν, ποιος θα βρεθεί να τους σταματήσει, ποιος να τους πει ότι κάνουν, τάχα μου, λάθος, που εγκαταλείπουν την πατρίδα;

Η 28χρονη αρχιτέκτονας βλέπει τις σπουδές της να μην έχουν το παραμικρό αντίκρισμα στην επαγγελματική της σταδιοδρομία. Μπορεί να κάνει αυτό που σπούδασε, όμως η ανταμοιβή της είναι μόλις 440 ευρώ το μήνα. Φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα της: χαμογελαστή μεν, αλλά με την πίκρα να ξεχειλίζει από τα λόγια της, δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια -και δεν την αδικώ. Στην πρώτη ευκαιρία που θα της δοθεί, θα φύγει για το εξωτερικό. Ήδη, έχει στείλει το βιογραφικό της σε διάφορες εταιρείες εκτός Ελλάδος και κάνει τις πρώτες επαφές...

Ο 40χρονος οδηγός ταξί, με τον οποίο μιλούσα τις προάλλες, είναι παντρεμένος με ένα παιδί. Βρίσκεται πίσω από το τιμόνι 12-14 ώρες την ημέρα, για να βγάλει στο τέλος του μήνα καθαρά 800 ευρώ. «Μέχρι πριν δύο χρόνια, δούλευα συντηρητής θαλαμηγών» μου αφηγείται. «Έπαιρνα έξι χιλιάρικα στο χέρι για δουλειά τριών ημερών. Σκληρή δουλειά, αλλά με τέτοια λεφτά, ξέχναγα την κούραση αμέσως». Τώρα το σκέφτεται να την «κάνει» για εξωτερικό. «Η γυναίκα μου έχει διπλή υπηκοότητα» μου λέει. «Είναι μισή Ελληνίδα και μισή Καναδέζα. Άμα δω ότι δεν πάει άλλο, θα την στείλω στον Καναδά με το παιδί και μετά από δέκα μέρες, θα βάλω κι εγώ δυο σώβρακα σε μια τσάντα και θα πάω να τους βρω». «Οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Ελλάδα δηλαδή...» σχολιάζω, για να μου απαντήσει: «Όχι μόνο από την Ελλάδα. Και από την Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι τελειωμένη, φίλε. ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία... Αυτές είναι χώρες για να ζήσεις».

Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας από μας έχει ανάλογες περιπτώσεις στο οικογενειακό ή το κοινωνικό του περιβάλλον να θυμηθεί. Η σύγχρονη Ελλάδα, σαν άλλος Κρόνος, όχι απλά «τρώει» τα παιδιά της, αλλά κάνει κάτι ακόμα χειρότερο: τα «πνίγει». Τα κάνει να ασφυκτιούν, να νιώθουν εγκλωβισμένα, να θέλουν να σηκωθούν και να φύγουν από δω με το πρώτο αεροπλάνο -έστω και αν δεν γνωρίζουν ποιος θα είναι ο τελικός προορισμός.

Τι κι αν φεύγουν, ωστόσο, τα δικά μας παιδιά; Το καλοκαίρι έρχεται και η ελληνική Πολιτεία έχει από τώρα «ακουμπήσει» τις ελπίδες της για... ανάκαμψη και ανάπτυξη στις ορδές των τουριστών, που θα σπεύσουν και φέτος να πάρουν μια γερή «δόση» της περίφημης «greek hospitality». Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τις προάλλες, λειτουργώντας περίπου ως «tour operator», κάλεσε τους Αμερικανούς να επισκεφθούν την Ελλάδα, γιατί, όπως είπε, «δεν θα βρουν ομορφότερη χώρα».

Νοοτροπία... «στάσου, μύγδαλα», λοιπόν, προς τους τουρίστες, ακόμα και σήμερα, 45 χρόνια μετά τα «Κορίτσια στον Ήλιο» και τη διαχρονική ατάκα του Γιάννη Βόγλη προς την Αν Λόμπεργκ. Κι έχει ο Θεός... Λες και οι τρεις-τέσσερις μήνες του καλοκαιριού αρκούν, για να «αιμοδοτήσουν» μια αναιμική, όλο το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου, οικονομία, όπου τίποτα δεν κινείται...

Και τα Ελληνόπουλα, όλων των ηλικιών, να φεύγουν για το εξωτερικό. «Γκασταρμπάιτερ» εν έτει 2013. Αυτό θα πράξουν, υποθέτω, και οι επόμενες γενιές, οι σημερινοί πιτσιρικάδες των 15-16 ετών. Αρκεί να δει κανείς τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στο Λύκειο, που τους καθιστούν πειραματόζωα -για πολλοστή φορά- και θα καταλάβει... Όλα αλλάζουν εκ νέου, μα και πάλι η εκπαίδευση δεν συνδέεται με την αγορά εργασίας. Τι και ποιος, λοιπόν, να τους κρατήσει εδώ;