Βασ. Αναστασόπουλος

Στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου περισσεύει η υποκρισία. Ακόμα περισσότερο, περισσεύει στα λόγια των πολιτικών ανδρών, που αποδεικνύονται τις περισσότερες φορές ανακόλουθα, σε σχέση με τις πράξεις και το έργο τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο συγγραφέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρος Τατσόπουλος, φέρνει ένα νέο, ανανεωτικό «αέρα» στην πολιτική σκηνή. Δεινός γνώστης της ελληνικής γλώσσας και επιδέξιος χειριστής του λόγου, μπορεί εξίσου εύκολα να επιδίδεται σε κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις, αλλά και να απαντά με φρασεολόγιο... καφενείου, σε όσα του καταμαρτυρούν οι πολέμιοί του -οι οποίοι προέρχονται, κυρίως, από το χώρο της Χρυσής Αυγής.

Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, το ζήτημα που προκύπτει με την πρόσφατη δήλωση του κ. Τατσόπουλου δεν είναι κατά πόσον «έχει πηδήξει» τη μισή Αθήνα, όπως ο ίδιος διατείνεται, ή εάν είναι «αδερφή», όπως κοροϊδευτικά τον αποκαλούν οι χρυσαυγίτες. Το ζήτημα είναι ότι ο συγγραφέας δεν είναι άμαθος ούτε «πρωτάρης» στο παιχνίδι της δημοσιότητας, τους κανόνες του οποίου δείχνει να γνωρίζει καλά. Θα έπρεπε, λοιπόν, να το περιμένει ότι η συγκεκριμένη του φράση θα ήταν αυτή που θα κέντριζε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, θα ξεχώριζε από τις υπόλοιπες τοποθετήσεις του και θα προβαλλόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου έτυχε «αποθεωτικής» υποδοχής, η οποία κινήθηκε στα συχνά δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο χιούμορ και το χλευασμό.

Θα έπρεπε να το περιμένει... Γιατί ο ίδιος, μετά τον ντόρο που προκάλεσε η φράση του αυτή, επανήλθε δριμύτερος κατά των επικριτών του, μόνο και μόνο για να πει... τι; Ότι γηράσκει αει διδασκόμενος στη χώρα της σοβαροφάνειας και της μοχθηρίας. «Βαράτε, βαράτε... Σας υπόσχομαι εφεξής να μιλάω σαν τον Αβραμόπουλο, υποκριτές του κώλου» ήταν η επωδός του.

Ε, όχι λοιπόν, κύριε Τατσόπουλε. Δεν θέλουμε να μιλάτε σαν τον Αβραμόπουλο, δεν θέλουμε να προστεθεί ένας ακόμα κρίκος στη μακρά αλυσίδα των πολιτικών, που δεν έχουν παρά μόνο «ξύλινα» λόγια να πουν. Αλλά μην μιλάτε για υποκρισία, γιατί, με αυτόν τον τρόπο, υποκρίνεστε εσείς. Έπειτα από μια τέτοια δήλωση, «στη χώρα της σοβαροφάνειας και της μοχθηρίας», όπως σωστά επισημαίνετε, και αφού επιλέγετε να εκτεθείτε με αυτόν τον τρόπο στη δημοσιότητα, θα έπρεπε να το περιμένετε...