Βασ. Αναστασόπουλος

Οι δείκτες του ρολογιού στο κτίριο της γερμανικής καγκελαρίας στο Βερολίνο είχαν μόλις περάσει τις 22:30 και, στο τέλος άλλης μιας κουραστικής μέρας στην προσπάθειά της να σώσει τις καταθέσεις των Γερμανών πολιτών (συγγνώμη, να σώσει την Ευρώπη ήθελα να πω), η Άνγκελα Μέρκελ ετοιμαζόταν να φορέσει το ταγιεράκι της και να πάρει το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Φευ... Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Χανς, ένας μεσόκοπος ψηλόλιγνος Γερμανός με γυαλιά μυωπίας και αραιό τριχωτό στην κεφαλή, έσπευσε να ειδοποιήσει την κυρία Μέρκελ.

«Φράου Άνγκελα» της είπε, εμφανώς αναστατωμένος και με τον ιδρώτα να κυλάει από το μέτωπό του. «Ο χερ Σαρκοζί είναι στο τηλέφωνο και σας ζητάει επειγόντως!». «Ωχ! Τι να με θέλει πάλι αυτός ο μυταράς ο Γάλλος τέτοια ώρα;» διερωτήθηκε η γυναίκα που νέμεται τις τύχες όλης της Ευρώπης, με το πρόσωπό της να κάνει συσπάσεις πρόδηλες της ανησυχίας της, για πρώτη φορά ίσως από τότε που άρχισε η κρίση χρέους της ευρωζώνης. Το χρώμα στο πρόσωπο της Γερμανίδας καγκελάριου άλλαξε χίλιες φορές, μέχρι να σηκώσει τελικά το ακουστικό και να «αντιμετωπίσει» τη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Ο Γάλλος πρόεδρος ήταν πραγματικά ένας χείμαρρος: «Αλό; Αλό; Ανγκελά, είσαι εκεί; Νικολά εδώ! Δεν μου λες; Βλέπεις τηλεογασή; Τι; Όχι; Λοιπόν, άκου να δεις τι συμβαινεί, γιατί πγέπει να κάνουμε κάτι και γρήγογα μάλιστα! Το καμάγι της πατγίδας μας της Γαλλίας, η οποία ενέπνευσε ακόμα και τον εθνικό μας υμνό, η Μαρσέιγ, χάνει 2-1 από την πρωταθλήτριά σας, την Ντορτμούντ! Την ίδια ώρα, au Piree, στον Πειγαιά για να καταλάβεις, αυτός ο απαίσιος ο Ολυμπιακός, που το βγώμικο το λιμάνι του δεν συγκγίνεται καν με το δικό μας, έχει το θγάσος να νικάει αυτήν την αγγλική την Αρσενάλ! Αχώνευτοι είναι οι Βγετανοί, Άνγκελά μου, και το ξέγεις, αυτός ο Καμεγόν τώγα τελευταία πολύ μου την έχει δώσει που δεν θέλει να μπει στην ευγωζωνή! Αλλά είναι δυνατόν να αφήσουμε ποτέ μια ελληνική ομάδα, τα γκολ της οποίας μάλιστα έχουν βάλει ένας Αλγερινός τγομοκρατής και ένας Ισπανός από αυτούς τους φτωχούς του Ραχόι, που πάνε φουλ για το ΔΝΤ, να πγοκγιθεί στους 16 του Champions League; Jamais των ζαμών σου λέω, Άνγκελά μου! Ποτέ! Κάτι πγέπει να κάνουμε, δεν μπογεί να πεγάσει έτσι αυτό και να μείνει έξω η Μασσαλιώτιδά μας, η Μαρσέιγ! Τι θα πω εγώ μετά στο λαό, με γωτάς; Από τη μία το αρνητικό outlook της Standard & Poor's για το τγιπλό μας Α, από την άλλη ο αποκλεισμός της αγαπημένης μας ομαδάς, ε, δεν θα το αντέξουν και πολύ... Τους βλέπω να με πεγιμένουν με ντομάτες έξω από το Champs Elysees! Λοιπόν, με ακούς; Τι θα κάνουμε;».

Όση ώρα μιλούσε ο Γάλλος πρόεδρος, η Άνγκελα Μέρκελ άκουγε σιωπηλή και προβληματισμένη. Μέσα στο μυαλό της προσπαθούσε να επεξεργαστεί τον «ορυμαγδό» πληροφοριών που δεχόταν και, ταυτόχρονα, να βρει μια λύση. Ο Χανς, ο ψηλόλιγνος μύωψ βοηθός της, είχε ήδη σπεύσει να παραδώσει ένα 10σέλιδο έγγραφο στα χέρια της, στο οποίο περιγράφονταν αναλυτικά τα σενάρια πρόκρισης των ομάδων στην επόμενη φάση του Champions League. Έπρεπε να σκεφτεί και να δράσει γρήγορα, γιατί το δεύτερο ημίχρονο θα άρχιζε σε λίγο. Με τα δεδομένα του 2-0 στον Πειραιά και του 2-1 στη Γερμανία, ο επονείδιστος πρωταθλητής Ελλάδος Ολυμπιακός θα έπαιρνε το «μαγικό χαρτάκι» της πρόκρισης, ενώ η αγαπημένη Μαρσέιγ του συνεργάτη της, Νικολά, θα έμενε εκτός νυμφώνος. Όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί η φράου Μέρκελ, η νίκη της πολυαγαπημένης της Ντόρτμουντ, τη φανέλα της οποίας φορούσε σαν νυχτικό, όταν έπεφτε να κοιμηθεί, δεν θα εξυπηρετούσε, ουσιαστικά, κανέναν σκοπό. Και τότε, με βαριά καρδιά, το πήρε απόφαση. Η πρωταθλήτρια Γερμανίας έπρεπε να χάσει! Και μόνο με την σκέψη αυτή, το αίμα στις φλέβες της πάγωσε! Να χάσει η Ντόρτμουντ; Μα, όλοι το λένε ότι «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, που παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί!». Να πάει κόντρα στους νόμους τους φύσης, στις υποδείξεις της λογικής; Κι όμως, όσο οδυνηρό κι αν ήταν, έτσι έπρεπε να γίνει... Βαθιά μέσα της, η Άνγκελα ήξερε ότι η απόφασή της ήταν προδιαγεγραμμένη: «Να πάρει η ευχή! Καλύτερα να χαθεί μια μάχη, παρά ο πόλεμος και να γίνουμε πάλι ρεζίλι, όπως όταν τρέχαμε σαν κυνηγημένοι να φύγουμε από το Άουσβιτς! Το χρωστάω, άλλωστε, στον Εβραίο φίλο μου...» σκέφτηκε η Γερμανίδα καγκελάριος και βρήκε τη δύναμη να απαντήσει στον Σαρκοζί: «Εντάξει, μικρέ κι ανόητε Νικολά! Γεννηθήτω το θέλημά σου!» είπε και έκλεισε το ακουστικό, δίχως διάθεση για περισσότερες κουβέντες...

Το τι έγινε από κει και πέρα, ανήκει πια στην ιστορία. Φήμες, που θέλουν τα επιτελεία των δύο ηγετών να επιδίδονται σε τηλεδιάσκεψη-εξπρές, με στόχο να συμφωνήσουν στα ανταλλάγματα μιας τέτοιας συμφωνίας, ελέγχονται ως ανακριβείς. Εξίσου ανακριβείς, εξάλλου, χαρακτηρίζουν αρμόδιες τραπεζικές πηγές από το Βερολίνο και το Παρίσι τις πληροφορίες, που θέλουν στα ανταλλάγματα αυτά να συμπεριλαμβάνεται και η εξαγορά του 100% της γαλλικής Credit Agricole από τη γερμανική Deutsche Bank! Όπως και να' χει, όλα έγιναν σε χρόνο-ρεκόρ. Το μεγάλο «deal» έκλεισε, ο Γιούργκεν Κλοπ ειδοποιήθηκε να διατάξει τους παίκτες του να χαλαρώσουν και να οπισθοχωρήσουν, ενώ ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, από την άλλη πλευρά, πήρε την εντολή απευθείας από τα Ηλύσια Πεδία να ρίξει τον Βαλμπουενά στο παιχνίδι. Έτσι κι έγινε... Ο κοντόσωμος Γάλλος πέρασε ως αλλαγή στην αναμέτρηση του «Βεστφάλεν» και, λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης, πέτυχε το γκολ της νίκης για τη Μαρσέιγ, που σφράγισε την ανατροπή από 2-0 σε 2-3 και την πρόκρισή της στην επόμενη φάση. Την ίδια ώρα, στον Πειραιά με οδύνη συνειδητοποιούσαν ότι τα τρία γκολ εις βάρος της Άρσεναλ δεν ήταν αρκετά, για να τους χαρίσουν την πρόκριση στους «16» αλλά, κυρίως, για να τους βοηθήσουν να υπερβούν το αδιαπέραστο τείχος που έστησε μπροστά τους ο γαλλογερμανικός άξονας. Και, κάπως έτσι, η ιστορία έγραψε ότι ο περήφανος Ολυμπιακός ταπείνωσε την αγγλική Άρσεναλ του Γάλλου (τυχαίο; δεν νομίζω) Αρσέν Βενγκέρ, αλλά την πρόκριση την «έκλεψε» μέσα από τα χέρια του η Μαρσέιγ με μία «ύποπτη» νίκη επί της Ντόρτμουντ μέσα στη Γερμανία...

(Η παραπάνω ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα που αναφέρονται δεν είναι πραγματικά. Αν είστε λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας, θα μπορούσατε ίσως να συνεισφέρετε με τη δική σας εκδοχή για όσα συνέβησαν το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Αν πάλι είστε θιασώτες της λογικής και όχι της ευαισθησίας, τότε πιθανότατα θα συμφωνήσετε: Μήπως είναι καιρός να σοβαρευτούμε λίγο;).