Αντώνης Πανούτσος

«...Ομως δεν πρέπει να μπορούμε να πάμε στην εκκλησία;». Η βραχνή αλλά και σεπτή φωνή του εκπροσώπου των πωλητών στις λαϊκές αγορές ακούστηκε στο ραδιόφωνο. Να δίνει το τελικό χτύπημα στα σχέδια της κυβέρνησης να ανοίξει το επάγγελμα των πωλητών της λαϊκής, αλλά όχι και της λογικής. Γιατί τη λογική στην Ελλάδα την έχουμε ξεκάνει προ πολλού.

Ανάμεσα στις υποχρεώσεις που η Ελλάδα ανέλαβε με το μνημόνιο ήταν και το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Λόγος, ο ανταγωνισμός. Εκτός αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι Γερμανοί από τις λαϊκές της Γερμανίας θέλουν να κατέβουν και να πουλάνε καρπούζια, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων στην Ελλάδα γίνεται για να μπορεί όποιος θέλει να τα δουλέψει και να βγάλει ένα μεροκάματο ρίχνοντας τις τιμές. Η πιο κραχτή περίπτωση για το πόσο έχει διαστρεβλωθεί η οικονομία στην Ελλάδα είναι το κλειστό επάγγελμα των πωλητών στις λαϊκές, οι οποίες ιστορικά υπάρχουν από τη ρωμαϊκή εποχή, όταν την όγδοη μέρα της εβδομάδας οι αγρότες έφερναν στις πόλεις τα προϊόντα τους. Στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν το 1929 -επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου- για να ρίξουν τις τιμές των αγροτικών προϊόντων καταργώντας τους μεσάζοντες. Είναι από τα θαύματα της ελληνικής μεταπολίτευσης το ότι μια περιστασιακή απασχόληση, αφού ο παραγωγός θα έπρεπε να δουλεύει στην παραγωγή και να εμφανίζεται στις λαϊκές μόνο όταν έχει να πουλήσει, έγινε κλειστό επάγγελμα συνεχούς απασχόλησης. Τέλος πάντων, κάποτε έγινε, όπως και άλλα, και έφτασε η ώρα να αλλάξει. Αλλά όχι. Το κλειστό επάγγελμα στο μεταξύ έχει μετατραπεί σε κεκτημένο δικαίωμα.
Οχι μόνο κεκτημένο δικαίωμα του κατόχου της άδειας της λαϊκής, αλλά κληρονομικό.

Οι άδειες πηγαίνουν από τον πατέρα στο παιδί όχι επειδή το παιδί είναι παραγωγός, αφού τότε δεν θα χρειαζόταν παρά να το αποδείξει για να την πάρει, αλλά επειδή είναι παιδί παραγωγού ή «παραγωγού» που είχε ήδη άδεια. Και στο σύστημα πρέπει να διατηρηθεί επειδή «τα παιδιά μας αυτό μάθανε να κάνουνε, να δουλεύουνε στη λαϊκή». Και ρωτάω εγώ: αν το επάγγελμα ανοίξει, θα απαγορευτεί στα παιδιά να δουλεύουνε στις λαϊκές; Προφανώς όχι. Το μόνο που θα συμβεί είναι ότι θα έχουνε ανταγωνισμό. Θα έχουν να αντιμετωπίσουνε το μεγάλο κεφάλαιο που θα θέλει να μπει στις λαϊκές; Δεν νομίζω. Εκτός αν ο Βασιλόπουλος ή η Γιάννα Αγγελοπούλου βάλουν πάγκους. Υπάρχει δηλαδή οικονομικό σύστημα που το επάγγελμα κληρονομείται κλειστό από πατέρα σε παιδί; Υπήρχε μέχρι την Αναγέννηση. Το παιδί του εργαζόμενου μέσα από τις αδελφότητες κληρονομούσε το επάγγελμα του πατέρα, μόνο που δεν είχε δικαίωμα να κάνει άλλο επάγγελμα στη ζωή του. Το σύστημα λεγόταν φεουδαρχία και θα έχει ενδιαφέρον να το εφαρμόσουμε πριν από το επόμενο βήμα, όταν θα επαναφέρουμε τη δουλοπαροικία και θα φορέσουμε χλαμύδες.

H Αντζελίνα και το ΠΑΜΕ

Μπορεί να έχει σχέση με την εποχή Κουτσούμπα, αλλά το σχόλιο του ΠΑΜΕ για την Αντζελίνα Τζολί ήταν από άλλη εποχή. «Αν οι αστοί δημοσιογράφοι, και όχι μόνο, θέλουν να προβάλουν καρκινοπαθείς αγωνίστριες και αγωνίστριες με μαστεκτομή... έχουμε να τους δείξουμε εκατοντάδες εργάτριες, άλλες λαϊκές γυναίκες που εξακολουθούν, παρά την αρρώστια, να δίνουν τη μάχη του μεροκάματου...». Το διαβάζεις και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην DDR του Ούλμπριχτ την εποχή που για να μην ενισχύουν τη λογική των σταρ στο πρωτάθλημα της Ανατολικής Γερμανίας δεν αναφερόντουσαν οι σκόρερ.

Ταξική πάλη

Θα καταλάβαινα αν το ΠΑΜΕ είχε πάει στη λογική του «πλούσιου κοριτσιού που αγοράζει υγεία και καταπραΰνει τους φόβους του». Ακόμα περισσότερο στη «βιομηχανία της καρκινοφοβίας» που εκμεταλλεύεται τη φοβία του θανάτου, αφού η Αντζολίνα Τζολί δεν είχε καρκίνο αλλά μητέρα που είχε πεθάνει από καρκίνο και μεταλλαγμένο DNA που αύξανε τις πιθανότητες να νοσήσει. Το να γίνει όμως η μαστεκτομή στοιχείο ταξικής πάλης σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και η ποδάγρα σκαλοπάτι στην πορεία προς τον σοσιαλισμό.