Αντώνης Ν. Βγόντζας

Το θέαμα ήταν και συμβολικό. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις των σκηνοθετών του. Ο Αλέξης έστρεψε τα νώτα του... στη Βουλή! Μίλησε στο προαύλιο του Βουλευτηρίου για την Αναθεώρηση του Συντάγματος! Για πράγματα, δηλαδή, που όφειλε να ανακοινώσει μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας. Στο Ιερό της Σύγχρονης Δημοκρατίας. Οι σκηνοθετικές προθέσεις και σχεδιασμοί του έχει κριθεί (με βάση ακριβώς όμοιο προηγούμενο) ότι «παραβιάζουν» και «ευτελίζουν» το Σύνταγμα. «Αγγίζουν», μάλιστα, «τα όρια της κατάλυσής του». Γι’ αυτό και κορυφαίος νομικός (με περίοπτη θέση!) υπενθύμισε στους Ελληνες την «υποχρέωση και το δικαίωμά τους να αντισταθούν»!

Οσα ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός δεν συνιστούν «πρόταση» Αναθεώρησης του Συντάγματος. Οι σκέψεις που εκφώνησε ήταν σκόρπιες και ασύνδετες. Φτωχές και ελλειμματικές. Με πελώριες πολιτικές, νομικές και πραγματικές αντιφάσεις.

Αναφέρθηκε στην ανάγκη συναινετικής διαδικασίας και συναινετικών λύσεων. Η συναίνεση δεν είναι επιδόρπιο μιας αυστηρής κομματικής σύναξης. Απευθύνεσαι με απευθείας διάλογο στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Και με θεσμοθετημένες διαδικασίες. Οι ενδεχόμενες λύσεις δεν μπορεί να καλλιεργούνται σε φυτώριο όπου όλα τα σπέρματα και όλη η σπορά παράγουν  διαρκώς ρήξεις.

Το Σύνταγμα, στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, προτρέπει την επιλογή του πάνω σε μια πλατιά κοινοβουλευτική βάση. Η απαγόρευση της τρίτης ψηφοφορίας στη διαδικασία εκλογής και η άμεση, σε περίπτωση αποτυχίας, προσφυγή στον λαό μεταξύ των δύο πρώτων υποψηφίων θα δημιουργήσει θύελλες, διχαστικές συμπεριφορές και πιθανότατα απονομιμοποίηση της εκάστοτε κυβέρνησης.  Και ένας αιρετός Πρόεδρος έχει τη δύναμη να δημιουργήσει έναν άλλον πόλο εξουσίας, ικανό και πρόσφορο για αποσταθεροποίηση της χώρας. 

Με νεφελώδη τρόπο επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας να εμφυτεύσει στη σκέψη των πολιτών την ιδέα του δημοψηφίσματος, ή των δημοψηφισμάτων, για τις ανάγκες της Αναθεώρησης. Σε μια πρώτη ανάγνωση κολακεύει τον λαό μας. Στην ουσία όμως τον παραπλανά, τον εξαπατά ή τον περιάγει σε φάση σκόπιμης «αυταπάτης». Δεν συμμερίζομαι απολύτως τα ιστορικά και συγκριτικά επιχειρήματα. Τα δημοψηφίσματα, αναμφισβήτητα, αποτέλεσαν εργαλείο αυταρχικών καθεστώτων για την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών. Δημαγωγών που μετετράπησαν σε δικτάτορες. Και το καραβάνι των περιπλανώμενων ανά τη χώρα, μέχρι το 2017 αορίστως, προπαγανδιστών αυτής της «πρότασης» Αναθεώρησης του Συντάγματος, όπως το προδιέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, θυμίζει παρόμοια καραβάνια της πιο οδυνηρής ιστορικής μας εμπειρίας. Αλλωστε, έχουμε και το πρόσφατο κάλπικο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου επί ανύπαρκτου ερωτήματος και την ωμή παραβίαση του εικαζόμενου αποτελέσματος πριν περάσουν 24 ώρες από την ολοκλήρωσή του.

Ας μην μπερδεύουμε τα γεγονότα. Ενα και μοναδικό δημοψήφισμα στη Νεοελληνική Ιστορία έχει ιστορική και θεσμική καταξίωση. Πάνω σε αυτό θεμελιώθηκε η Μεταπολίτευση. Το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974. Το ερώτημα ήταν πεντακάθαρο. Βασιλεία ή Δημοκρατία; Οι πολιτικές δυνάμεις που το επέσπευσαν τήρησαν εντυπωσιακή ουδετερότητα και εξασφάλισαν όλες τις εγγυήσεις για τη γνησιότητα του αποτελέσματος. Αντίστοιχα, ο ελληνικός λαός είχε μπροστά του, πριν από την προσέλευση στην κάλπη, όλα τα ιστορικά και πολιτικά δεδομένα, παλαιότερα και νωπά, για να έχει τεκμηριωμένη και αυθεντική κρίση. Δική του η απόφαση.

Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για την ενίσχυση του ρόλου του Κοινοβουλίου. Γιατί άραγε ο «αυταπατώμενος» πρωθυπουργός έχει προσυπογράψει τις περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη εποχή Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; Πρότεινε τον περιορισμό του κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβέρνησης. Στο μέλλον όποιος βουλευτής συμμετάσχει σε πρόταση μομφής κατά της όποιας κυβέρνησης πρέπει να έχει έτοιμη και την επόμενη κυβέρνηση μέσα από την ίδια Βουλή. Τα όσα υποσχέθηκε, ή δήλωσε ή απήγγειλε ο Αλέξης περιέχουν μεγάλα ηθελημένα κενά. Ούτε μία λέξη για την ελευθερία του Τύπου και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ούτε μία λέξη για τους άνεργους. Ούτε μία λέξη για τον επαναπατρισμό των νέων επιστημόνων μας. Δεν ανταποκρίθηκε στα καυτά προβλήματα του λαού μας.

Την περασμένη Τρίτη ο Αλέξης Τσίπρας δεν συμμετείχε στη συζήτηση της πρότασης για εξεταστική επιτροπή για το πώς φτάσαμε στο τρίτο -και πιο ολέθριο- μνημόνιο. Προσήλθε μόνο για να ψηφίσει. Και να την καταψηφίσει. Πάλι επέδειξε τα νώτα του σε κρίσιμες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Επικοινωνιακή πολιτική; Ή και μέρος καλά σχεδιασμένης στρατηγικής;