Αντώνης Ν. Βγόντζας

 Ως το τέλος της χρονιάς ο δημόσιος ταμίας πρέπει να εισπράξει το μεγαλύτερο μέρος από την πίτα του ΕΝΦΙΑ. Από τη μεριά του καλά έκανε για να μην τρομάξει τους εκλογείς. Τώρα δεν τους έχει ανάγκη. Τουλάχιστον άμεσα. Παλιά, παλαιοκομματική και γνώριμη συμπεριφορά.
Το 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση θα το πληρώσουν οι γονείς. Σαν να μη θέλουν να δείξουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συμπαθεί την ιδιωτική εκπαίδευση. Και οι αγρότες θα δώσουν σε φόρους -σχεδόν- το μισό του εισοδήματός τους. Για την ακρίβεια, το 46%! 

Τα άσχημα μαντάτα δεν σταματούν εδώ. Η 13η σύνταξη, που τόσο γενναιόδωρα υπόσχονταν, αποτελεί ήδη άπιαστο όνειρο. Τώρα χάνονται μέχρι και τρεις συντάξεις. Μαχαίρι και στα τέσσερα -προσφιλής αριθμός για τον Πάνο Καμμένο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων- εκατομμύρια των σημερινών συνταξιούχων. Πρώτα θύματα οι 800.000 με συντάξεις πάνω από 1.000 ευρώ. 
Η ανεργία παραμένει ανοιχτή πληγή για την Ελλάδα. Παγκόσμια πρωταθλήτρια στους πτυχιούχους ανέργους. Ενας στους πέντε Ελληνες επιστήμονες βασανίζεται και ταπεινώνεται χωρίς δουλεία. 

Εμείς, παρ’ όλα αυτά, «αντιστεκόμαστε»! Προτάσσουμε τα θέματα της ηθικής. Οσο μας λείπουν οι προτάσεις επίλυσης των δραματικών και καυτών προβλημάτων. Οσο δεν ασχολούμαστε δημιουργικά με την αναζήτηση και τεκμηρίωση των λύσεων. Οσο απουσιάζει η πολιτική. Οσο παραμένει ανύπαρκτο το ιδεολογικό πλαίσιο της δημόσιας συμπεριφοράς μας και δράσης μας. Η ηθική και οι κανόνες της ανήκουν στο ευρύτερο και βαθύτερο περιεχόμενο της πολιτικής. Η μεθοδευμένη και προσχηματική πρόταξή της, όμως, αποδεικνύει και αναδεικνύει τη γύμνια της. Τη ρομφαία της ηθικής και της σκανδαλολογίας την κρατούσε στη Νεότερη Ελλάδα η συντηρητική παράταξη. Το 1932 ενάντια στον Ελευθέριο Βενιζέλο και στο τιτάνιο έργο του στην κοινωνία και την οικονομία. Μετά το 1981 σε μια επίμονη και θεσμικά ακραία βάση ενάντια στο ΠΑΣΟΚ. Με γνωστούς «αρχάγγελους» και «άγγελους». 

Στον πειρασμό να κρατήσει τη ρομφαία της ηθικής και της σκανδαλολογίας ενέδωσε και η Αριστερά. Μετά το τέλος του Εμφυλίου και τη στρατιωτική της ήττα. Οχι πάντοτε άδικα. Κατάφερε, μάλιστα, να συμπιέσει σε αυτήν τη στρατηγική και τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν προδικτατορικά την Ενωση Κέντρου. Την πρώτη δεκαετία της Μεταπολίτευσης δεν ασχολήθηκε πρωταγωνιστικά με τα θέματα της ηθικής. Οι ιδεολογικές αναζητήσεις και οι εσωτερικές συγκρούσεις στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Οταν το ΠΑΣΟΚ εγκαθιδρύθηκε μόνιμα σε ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, τότε εκείνη διέπραξε ένα ιστορικό σφάλμα. Μεταπήδησε στο άρμα του «μητσοτακισμού» και κράτησε ψηλά τη σημαία ευκαιρίας της «κάθαρσης». Τότε για πρώτη φορά έγινε αναφορά στο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Μέχρι τότε δεν είχε κυβερνήσει, ούτε συγκυβερνήσει. 
Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς το ανακάλυψε εκ νέου στα χρόνια της πιο βαθιάς δημοσιονομικής και πολιτικής κρίσης. Το απώλεσε, όμως, ταχύτατα. Μέσα σε ελάχιστους μήνες που κρατάει το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας. Τα παραδείγματα πολλά. Και κορυφαία.

Χωρίς να υιοθετεί κανείς την άνεση εκτόξευσης κατηγοριών με μπροστάρηδες ορισμένες πολιτικές δυνάμεις στον χώρο της αντιπολίτευσης. Η Αριστερά ας αιτιάται τον ίδιο τον εαυτό της. Εφτασε στο τραγικό σημείο της θεσμικής αποθέωσης της «Διαφθοράς». Την έκανε και υπουργείο. Και ξαναβάφτισε «δεξιούς» και αδέξιους «Αποστόλους κατά της Διαφθοράς»! 

Η δίωξη εγκλημάτων της διαφθοράς ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Με όποιες ατέλειες, χάσματα ή διχασμούς, τον ρόλο αυτό τον επιτελεί η ελληνική Δικαιοσύνη. Ο υπουργός Δικαιοσύνης έχει έναν στόχο: την προάσπιση της ανεξαρτησίας της. Το κάψιμο κάθε ρίζας στο πολύκλαδο δέντρο της διαφθοράς ανήκει ως αρμοδιότητα στη νομοθετική εξουσία και σχεδόν στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.

Η χώρα μας δεν χρειάζεται τα «ηθικά πλεονεκτήματα» κανενός. Ούτε τη διατήρηση δήθεν «ηθικών πλεονεκτημάτων» της Αριστεράς με τη βοήθεια μετανιωμένων σκληρών δεξιών. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από πολιτικές και χειροπιαστές λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα που την ταλανίζουν. Με ενδιαφέροντα και τεκμηριωμένα πρόσημα. Χωρίς την υπονόμευση από την αφόρητη πια -προσχηματική και υποκριτική- ηθικολογία.