Αντώνης Ν. Βγόντζας

Πότε για τον υποψήφιο του ενός πολιτικού φορέα. Πότε για τον υποψήφιο του άλλου φορέα. Ποιος αποδέχεται την πρόταση να είναι υποψήφιος. Και ποιος την απορρίπτει. Για λόγους που ανάγονται στην παραγωγή, στη φύση, στην εμφάνιση και το μέσο μετάδοσης των ειδήσεων, έχουμε τελικά καταλήξει ότι έχει -ή προκαλεί- πιο πολύ ενδιαφέρον η ανάγνωση ή η ακρόαση και θέαση των ειδήσεων που συνδέονται με την άρνηση κάποιου να αποδεχτεί την υποψηφιότητά του στις επερχόμενες εκλογές. Και φυσικά είναι πολλοί που περιμένουν από τις εκλογές αυτές να διαβάσουν, πρώτα εκείνοι, το «μήνυμα των εκλογών». Αρκετοί για να «παίξουν». Χωρίς να είναι λίγοι αυτοί που θα μετατρέψουν τις πολιτικές θέσεις τους σε προκλητικούς ή και γαργαλιστικούς ανεμοδείκτες. Και άλλοι μεν θα ψάξουν να βρουν θετικά στοιχεία ανάγνωσης ή ακρόασης για τη συγκυβέρνηση. Αλλοι τα ελπιδοφόρα μηνύματα προς την αντιπολίτευση. Αξιωματική ή όχι.

Και το πρώτο και το δεύτερο είναι λάθος.

Το πρώτο λάθος. Γιατί με την αποσπασματική και ορθολογικά άτακτη ενημέρωσή μας δεν μπορούμε να φτάσουμε στη συζήτηση της ουσίας των πραγμάτων. Ούτε καν να την αγγίξουμε. Παρεμβάλλονται γραφικοί και γελωτοποιοί. Ειδικά εκείνοι που δεν θέλουν να χαρχαλέψουμε και να σκαλίσουμε το παρελθόν τους. Αλλωστε, δεν είναι οι μόνοι «γκαφατζήδες» εκείνοι που διαπράττουν συστηματικά ή περιστασιακά γκάφες. Ενίοτε ολκής. «Γκαφατζήδες» είναι και εκείνοι που τις αναζητούν και τις αναδεικνύουν στις αυλές των άλλων. Ειδικά αν πρόκειται για εθνικά θέματα. Τα προβλήματά μας είναι, όντως και δυστυχώς, πολλά. Τα συνθήματα που ανταλλάσσουμε, εν χορώ ή κατά μόνας, δεν τα περιλαμβάνουν.

Το δεύτερο λάθος είναι τραγικό. Για έναν πολύ απλό λόγο. Δεν ψηφίζουμε για να στείλουμε μηνύματα. Συναποφασίζουμε, όλοι μαζί, για το άμεσο μέλλον μας. Συμμετέχουμε δυναμικά στις ρίζες και στο περιεχόμενο μιας σπουδαίας και ουσιαστικής συναπόφασης. Συναποφασίζουμε για τον δήμο ή την περιφέρειά μας. Συναποφασίζουμε για την Ευρώπη. Να το πούμε καθαρά σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι η ψήφος δεν είναι στοιχείο της συναπόφασης, αλλά είναι, απλώς, ένα μήνυμα. Αν κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να επιβάλουν τόσο άδικα μέτρα σε βάρος της Ελλάδας, αυτό απορρέει και από το τι συναποφάσισαν οι Ευρωπαίοι πολίτες κατά πλειοψηφία το 2009-2010. Τόσο σε εθνική βάση όσο και για το Ευρωκοινοβούλιο.

Συναποφασίζουμε και για το ύψος και τα κριτήρια των φορολογικών μας υποχρεώσεων. Εχουμε εκχωρήσει στο κράτος υπέρογκα ποσά σε ανήθικη, τελικά, βάση. Κάποιοι πληρώνουμε υπερβολικά πολλά. Και κάποιοι, περισσότεροι, καθόλου. Ακόμη και σε επίπεδο εμπαιγμού.

Μέχρι το σημείο να υποβάλλονται αιτήσεις για το πεντακοσάρικο του ελέους ακόμα και από αποδεδειγμένα «έχοντες». Συναποφασίζουμε για τη διεύρυνση της μεταποίησης των αγροτικών προϊόντων, που τόσο αστόχαστα εγκαταλείψαμε. Για την ενέργεια και τη μη εκχώρησή της σε ολιγάρχες. Για την έρευνα, την τεχνολογία και την καινοτομία στην προοπτική της έντασης της εργασίας και της ενθάρρυνσης της παραμονής στη χώρα μας των νεότερων, πλην όμως εξαιρετικά καταρτισμένων γενεών. Για τον τουρισμό και τη μεγιστοποίηση της προστιθέμενης αξίας του στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν της χώρας.

Χρειαζόμαστε τη θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη και τους μηχανισμούς της. Τόσο για τη χρηματοδότηση όσο και για την παροχή τεχνικής βοήθειας. Η Ευρώπη, παρ’ όλες τις αμαρτίες της για τις οποίες φέρουν μεγάλη ευθύνη και οι λαοί της, είναι και θα παραμένει για την Ελλάδα ιστορική επιλογή.