Αλέξανδρος Κασιμάτης

Το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας επέλεξε  για την έξοδο από την κρίση τη συνταγή της αύξησης των φόρων και των οριζόντιων περικοπών και πολύ λιγότερο τη μείωση των δαπανών, έχει πολύ σοβαρές  επιπτώσεις. Αυτό εξηγεί -εκτός φυσικά από την έκταση της δημοσιονομικής προσαρμογής- γιατί οι απώλειες που έχουν υποστεί οι έλληνες πολίτες είναι μεγαλύτερες και χειρότερες  σε σχέση με τις άλλες χώρες που είναι σε μνημόνιο ή σε επιτήρηση όπως πχ η Ισπανία, η Πορτογαλία.

Η εσφαλμένη συνταγή οδήγησε σε δραματικές θυσίες τους έλληνες  και είναι ο βασικός λόγος που πυροδοτεί σήμερα τον θυμό του κόσμου και κατ επέκταση τον πολιτικό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η  χώρα να χαθούν όλα, ενώ είμαστε στα τελευταία βήματα για να ξεφύγουμε  από τη δίνη της χρεοκοπίας. Η οικονομία πράγματι σταθεροποιείται,   αλλά θα υπάρξει σημαντική χρονική υστέρηση μέχρι οι πολίτες να αρχίσουν να «αισθάνονται» την βελτίωση της οικονομίας.

Στο περιθώριο του κλίματος  αισιοδοξίας που επικρατεί  μετά τη συμφωνία με την Τρόικα,  έγιναν ορισμένες ανακοινώσεις που δείχνουν  ότι η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι υπό καθεστώς σοβαρής πίεσης. Σύμφωνα με τη Eurostat τον Δεκέμβριο 2013 η Ελλάδα  είχε τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρωζώνη (27,5%) με την Ισπανία να έρχεται δεύτερη με 25,6%. Τα υψηλότερα ποσοστά διατηρεί η Ελλάδα και στην ανεργία των νέων με 58,3% και την Ισπανία να ακολουθεί και πάλι με 53,6%.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που  ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ στα τέλη Μαρτίου, ο δείκτης μισθών στο σύνολο της οικονομίας μειώθηκε το δ τρίμηνο του 2013 κατά 4,1%. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ πάντοτε, ο δείκτης μισθών στην Ελλάδα μειώνεται σταθερά από το τρίτο  τρίμηνο του 2010 όταν και άρχισαν οι περικοπές σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με το μεγαλύτερο ποσοστό μείωσης (11,9%)  να σημειώνεται στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Την ίδια περίοδο (δ τρίμηνο 2013) που η ΕΛΣΤΑΤ καταγράφει μείωση των μισθών στην Ελλάδα, στην Ισπανία οι μισθοί αυξάνονται  κατά 3,7%, στην Πορτογαλία κατά 0,5%, στην Ιρλανδία κατά 0,4% και στην Ιταλία κατά 1,4%.

Η ελληνική κοινωνία όχι μόνον συνεχίζει να είναι υπό πίεση, αλλά πληρώνει για την κρίση  μεγαλύτερο κόστος σε σχέση με τις άλλες χώρες του   Ευρωπαικού Νότου. Κανείς δεν υποτιμά τη σημασία του πλεονάσματος, αλλά μήπως υποτιμούμε  την αντοχή ή αν προτιμάτε την ανοχή, των Ελλήνων;