Τα μυστικά του Καρυότυπου

O N., ο αφηγητής - πρωταγωνιστής της νουβέλας του Άκη Παπαντώνη με τον τίτλο «Καρυότυπος» (εκδόσεις Κίχλη) είναι «ένας τριαντάχρονος μοριακός βιολόγος, (που) μετακομίζει από την Αθήνα στην Οξφόρδη για να εργαστεί σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα». Ο ίδιος ο συγγραφέας –είναι σήμερα λίγο πριν τα 40 του χρόνια- γεννήθηκε και εκείνος στην Αθήνα, σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και από το 2013 είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. 

Η νουβέλα του Παπαντώνη άλλα και ο ίδιος ο συγγραφέας – μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες στα εγχώρια λογοτεχνικά πράγματα τα τελευταία χρόνια- δεν έχει προγόνους (τουλάχιστον στην ντόπια παράδοση) . Ο ίδιος φαίνεται να λειτουργεί ως ένα όχημα ασυνέχειας με τους πριν και τους μετά ομοτέχνους του και αυτό είναι το ξεχωριστό ενδιαφέρον για εκείνον και το βιβλίο του. 

Ο Παπαντώνης «στήνει» αριστοτεχνικά μια επικράτεια ενός εσωτερικού μονολόγου όπου όλα τα άλλα είναι ένα επινοημένο περιβάλλον παρά τις όντως πραγματικές τους διαστάσεις. Η οικογένεια που αφήνει πίσω, η βιολογία και το ερευνητικό κέντρο, τα ποντίκια και τα πειράματα του, ο καθημερινός μικρόκοσμος του, η πόλη της Οξφόρδης, τα ταξίδια του – ένα σκηνικό που δίνει αφορμές (και όχι πάντα) για αυτό το προσωπικό, εσωστρεφές Q & A. 

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω : «Εκεί, ξένος μεταξύ ξένων, χρησιμοποιεί τα πειράματά του για να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν: - Είναι η γονεϊκή στοργή εγγενές ή επίκτητο χαρακτηριστικό; 
- Είναι η μοναξιά επιλογή ή αναπόδραστη ανθρώπινη συνθήκη; 
-Πότε απαλλάσσεται κανείς από το βάρος των πρώτων βιωμάτων;».

Ο Παπαντώνης, δίχως άλλο, είναι ένας συγγραφέας της υψηλών προδιαγραφών ευρωπαϊκής λογοτεχνικής παράδοσης τον καιρό των social media. Το τέχνασμα να παρεμβάλλονται στην ροή της αφήγησης μικρά κείμενα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (από τον ερευνητή Ν. – από n.economopoulos@biochem.ox.ac.uk προς m.godding@biochem.ox.ac.uk) είναι, πέρα από έξυπνο, είναι και απολύτως λειτουργικό καθώς το παιχνίδι ανάμεσα στην στυφή πραγματικότητα και τις εκπλήξεις και τις ανατροπές της επιστημονικής έρευνας δικαιώνει το συνολικό εγχείρημα. 

Ο «Καρυότυπος» -(ουσ.) [λόγ. Caryotype < caryo - "πυρήνας" < αρχ. κάρυο(ν) + -type < αρχ. τύπος]: η απεικόνιση, ανά ζεύγη και κατά φθίνουσα σειρά μεγέθους, του συνόλου των χρωμοσωμάτων ενός κυττάρου, η οποία χρησιμεύει στη διάγνωση τυχόν ανωμαλιών στη δομή ή τον αριθμό τους- δεν είναι με την τυπική έννοια του όρου ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο αλλά μια καθαρή λογοτεχνική αποτύπωση μιας προσωπικής περίπτωσης με σάρκα και οστά αλλά και με θέα τα ενδότερα. Στο οπισθόφυλλο διαβάζω: «Η αφήγηση, διατρέχοντας τον καρυότυπο του Ν., περιγράφει την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που παραμένει παρατηρητής της ζωής του και ξεχνά να τη ζήσει. Κινούμενος χωρίς πυξίδα σε μια πόλη την οποία αρνείται να γνωρίσει, ο ήρωας αναμετράται με τις ρίζες του, με τη χώρα στην οποία ζει και τη χώρα από την οποία προέρχεται, με τη γλώσσα, τη μοναξιά, την οικογένειά του και το άλλο φύλο, τις επινοημένες μνήμες και τις ενοχές του, με τα βαθιά χαραγμένα βιώματα ενός "ορφανού του Τσαουσέσκου" - με όλα όσα ναρκοθετούν την προσπάθειά του να αντιπαρατεθεί στον εαυτό του και να αντιμετωπίσει τις εμμονές και τις βεβαιότητές του».