Θοδωρής Χατζηθεοδώρου:Ο maestro της πισίνας

«Ξυπνούσα στις έξι το πρωί. Πήγαινα στην πρωινή προπόνηση και έπειτα στο σχολείο. Ημουν έντεκα ετών. Εκανα προπονήσεις σε ανοιχτή πισίνα κάτω από τον Υμηττό. Συνήθισα τις χαμηλές θερμοκρασίες, το κρύο. Η πρώτη ομάδα μου ήταν ο Ηλυσιακός. Εκεί μεγάλωσα». Για τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, τον κορυφαίο Ελληνα υδατοσφαιριστή, γνωρίζεις πολλά. Κυρίως ότι υπήρξε αρχηγός του Ολυμπιακού, ο αγαπημένος της κερκίδας, ο «Ζιντάν» - το παρατσούκλι που τον ακολουθούσε μια και μπορούσε να παίξει με ευκολία και παροιμιώδη επιτυχία σε όλες τις θέσεις μέσα στο νερό.  

Πιθανότατα, αγνοείς ότι μετά από κάθε ήττα έκλεινε το κινητό, επί δύο ημέρες δεν έβγαινε από το σπίτι, δεν μιλούσε με τους γονείς του και την κοπέλα του. «Θέλω να κερδίζω. Δεν σκέφτομαι την ήττα», λέει. Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιλίσια, απέναντι από την Πανεπιστημιούπολη. Αστός, μοναχογιός, το μικρότερο παιδί ενός πολιτικού μηχανικού και μιας υπαλλήλου σε εφοπλιστικό γραφείο. Εχει δυο μεγαλύτερες αδελφές, η μία είναι φιλόλογος και η άλλη γεωλόγος. «Μπορείς να πεις ότι ήμουν ανήσυχο παιδί. Ναι, ήμουν η μεγάλη αδυναμία των γονιών μου. Η περιοχή ήταν λίγο περίεργη εκείνη την εποχή. Οι γονείς μου ήθελαν να αποφύγω τις κακοτοπιές και με έβαλαν στον αθλητισμό. Μπάσκετ έπαιζα λόγω σωματικής διάπλασης. Ημουν ψηλός και βαρύς για την ηλικία μου, με αποτέλεσμα να πάθω μηνίσκο και στα δύο πόδια. Επί τρεις μήνες καθηλώθηκα με γύψο και έπειτα ξεκίνησα φυσικοθεραπείες στην πισίνα. Ετσι ερωτεύτηκα το πόλο. Η πρώτη προπόνηση ήταν στις 6. Μετά το σχολείο πήγαινα προαιρετικά σε εκείνη μεταξύ 2.30-4.00. Και φυσικά στη βραδινή δίωρη, 8-10. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ανησυχούσαν επειδή έβαλα το σχολείο, τα μαθήματα, σε δεύτερη μοίρα. Τους είπα τότε ότι μια μέρα όλη η Ελλάδα θα μιλάει για μένα. Ξεκίνησα το πόλο το 1987. Ο πατέρας μου κατάλαβε τι ακριβώς συμβαίνει με τον γιο του μετά από χρόνια, το καλοκαίρι του 1992. Είχε έρθει στο γήπεδο και είδε έναν αγώνα στην τελική φάση εφήβων. Τότε πήραμε το πρωτάθλημα. Ημουν τυχερός γιατί με δημιούργησε ο Δημήτρης Καραναστάσης. Είδε σε ένα συνοικιακό περιβάλλον ένα παιδί με ταλέντο. Το 1994 ήμουν 17 ετών και ο δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος. Εκείνο το καλοκαίρι υπέγραψα στον Ολυμπιακό.

 Ημουν ο μικρότερος στην ομάδα και έπρεπε να κάνω παρέα με συμπαίκτες μια δεκαετία μεγαλύτερους. Αλλαξε όχι μόνο η καθημερινότητα, η επαγγελματική ζωή μου, αλλά γενικά το σύμπαν μου».
Στον Ολυμπιακό ανδρώθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγοι παίκτες. Είχε ευθύνες και υποχρεώσεις. Ποιες; «Να κερδίζεις». Τον αγκάλιασαν. Εναν αθλητή με τέτοιο άστρο δεν μπορείς να του φερθείς διαφορετικά. Εκείνος επιμένει: «Υπήρξα τυχερός. Μόλις πήγα στην ομάδα του Ολυμπιακού έφευγε ο Κυριάκος Γιαννόπουλος. Πήρα το σκουφάκι του, το νούμερο 5. Επαιζα βασικός. Ωρίμασα. Ταξίδεψα με την ομάδα σε όλο τον κόσμο. Είδα τόσο διαφορετικούς πολιτισμούς και νοοτροπίες! Ξεκούραση; Δέκα μήνες έπαιζα με τον Ολυμπιακό και δύο μήνες με την Εθνική. Μου άρεσε. Είχα δύο εβδομάδες για διακοπές. Μυστικό; Οταν κάνεις πρωταθλητισμό έχεις άγχος, απλώς εγώ δεν αγωνίστηκα ποτέ για τα χρήματα. Ημουν παιδί από εύπορη οικογένεια. Ηθελα να βγαίνω από την πισίνα χαμογελώντας. Από το πρώτο πρωτάθλημα ένιωθα δυνατός να παίρνω την τελική προσπάθεια - συνήθως έβαζα και το νικητήριο γκολ. Το 1996, με τους πρώτους Ολυμπιακούς της ζωής μου, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Γη. Ζούσα σε άλλο κόσμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την υποδοχή μας στο Καλλιμάρμαρο. Οταν φοράς το εθνόσημο, δεν είσαι απλώς ένας παίκτης. Εκπροσωπείς τη χώρα σου. Φέρεις πολλές ευθύνες. Παίζεις για να κάνεις υπερήφανους 11 εκατομμύρια Ελληνες κι άλλους τόσους στο εξωτερικό. Γι’ αυτό θέλω να ξεχάσω το 2000 ως εμπειρία - η συμμετοχή μας εκείνη τη χρονιά δεν έφερε αποτελέσματα. Το 2004 ήταν μια γλυκόπικρη εμπειρία. Χάσαμε το μετάλλιο μέσα από τα χέρια μας. Η τέταρτη θέση ήταν άδικη. Το κύκνειο άσμα μου ήταν το 2012».


Πέρα από ταλέντο και δουλειά, τι άλλο απαιτεί ο πρωταθλητισμός; «Υπομονή και γερό στομάχι. Ξέρεις τι σημαίνει να κάνεις προπόνηση σε μια πισίνα με άλλα δέκα σωματεία; Το 60% των κολυμβητηρίων υπολειτουργεί λόγω της μη ύπαρξης πετρελαίου. Στα 35 μου βρέθηκα στο Βελιγράδι. Με έδιωξαν κακήν κακώς από τον Ολυμπιακό. Τους πρώτους τρεις μήνες έχασα 12 κιλά από τις σκληρές προπονήσεις. Δέκα μήνες έκατσα και ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου. Υπήρξα διακαής πόθος των Σέρβων επί χρόνια αλλά δεν πίστευαν ότι θα με αφήσει ο Ολυμπιακός ποτέ». Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου είπε σε όλους τους Σέρβους δημοσιογράφους, παρουσία της διοίκησης, «ήρθα για να κατακτήσω το Champions League». Στη λήξη της σεζόν έφερε τέσσερα κύπελλα και στο μουσείο της Παρτιζάν έβαλαν τη φωτογραφία του. Είναι ο μοναδικός αλλοδαπός παίκτης που το κατάφερε. Οι Σέρβοι τον φωνάζουν «maestro». «Στο Βελιγράδι σκέφτηκα τι λάθη έχω κάνει αγωνιστικά και εκτός γηπέδων στη ζωή μου. Με έναν μαγικό τρόπο ήρθαν τέσσερις τίτλοι. Με παρακαλούσαν να μείνω αλλά οι υποχρεώσεις μου ως αξιωματικός του Λιμενικού με γύρισαν στην ομάδα της Χίου. Ηταν η πρώτη χρονιά στην καριέρα μου που δεν κατέκτησα τίτλο». 

Κάποτε έμπαινε στο «Rock ’n’ Roll» του Κολωνακίου και γύριζαν πολλά γυναικεία κεφάλια. Τότε, άθελά του,  γινόταν πρωτοσέλιδο για λάθος λόγους. Τα τελευταία χρόνια γύρισε σελίδα στη ζωή του, επαγγελματικά και προσωπικά. «Είμαι προπονητής του Νηρέα Λαμίας. Επαιξα πέρυσι αφιλοκερδώς ως παίκτης κι ανεβήκαμε κατηγορία. Βγήκαμε στην Ευρώπη. Πρώην συναθλητές μου έγιναν παίκτες στην ομάδα μου. Το μεγάλο όνειρό μου είναι να επιστρέψω στην οικογένεια του Ολυμπιακού. Υπάρχει η θέληση και η διάθεση. Μακάρι να υπάρξουν και οι κατάλληλες συνθήκες! Είμαι ευτυχισμένος στη ζωή μου. Η σύντροφός μου, η Ντέπυ, είναι η καλύτερη φίλη μου. Η γυναίκα που θα παντρευτώ φέτος το καλοκαίρι». Οταν τελειώνει η συνέντευξη, του λέω ότι χαίρομαι ειλικρινά που γνώρισα έναν Ολυμπιονίκη. «Εγώ ξέρω πολλούς», λέει γελώντας.