Οι μνηστήρες του θρόνου Τραμπ: Τα φαβορί και τα αουτσάιντερ

Είτε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ κερδίσει μια δεύτερη θητεία αυτό το φθινόπωρο είτε χάσει από τον πρώην αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς τον ίδιο, αλλά και το κίνημα που δημιούργησε, να εξαφανίζεται σύντομα πολιτικά.

Αυτή η πραγματικότητα σημαίνει ότι θα δοθεί μάχη στους κόλπους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για το ποιος θα είναι ο επόμενος Τραμπ ή, αφού ο 45ος πρόεδρος θεωρεί τον εαυτό του μοναδικό και ανεπανάληπτο, ποιος θα είναι ο κληρονόμος της πολιτικής του παρακαταθήκης ήτοι του «Τραμπισμού». Αυτή η μάχη έχει ήδη ξεκινήσει και όπως στο προσκήνιο κάθε πολιτικής μάχης έτσι και σ' αυτήν έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται άλλοτε γνωστοί και άλλοτε λιγότερο γνωστοί μνηστήρες.

Αυτοί είναι κάποιοι από τους πιθανούς υποψήφιους

Μάικ Πενς: «Χριστιανός, Συντηρητικός, Ρεπουμπλικάνος». Έτσι περιγράφει τον εαυτό του ο Μάικ Πενς- με ισχυρά ερείσματα στους υπερσυντηρητικούς ψηφοφόρους που κάποτε θεωρούνταν cult και περιθωριακοί, σήμερα όμως αποτελούν τη σκληρή βάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Στο παρελθόν, ως απλός βουλευτής, έχει υποστηρίξει την κρατική χρηματοδότηση και εφαρμογή της λεγόμενης «θεραπείας αλλαγής σεξουαλικού προσανατολισμού» και πιο πρόσφατα ως κυβερνήτης της Iντιάνα δεν βοήθησε να αποτραπεί η εξάπλωση νέων κρουσμάτων HIV επιλέγοντας ως μέθοδο αντιμετώπισης την... προσευχή έναντι του προγράμματος ανταλλαγής καθαρών συρίγγων ενώ απαγόρευσε τις αμβλώσεις ακόμα και στην περίπτωση που έχει ανιχνευτεί γενετική ανωμαλία στο έμβρυο…

Όταν ο Πενς αποδέχθηκε την υποψηφιότητα του αντιπροέδρου με τον Τραμπ, την ίδια στιγμή αποφάσισε πως, αν ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας κερδίσει, η δική του πολιτική μοίρα θα είναι για πάντα συνδεδεμένη με το όνομα «Τραμπ». Και στη διάρκεια της θητείας του ο Πενς έκανε αυτή τη σύνδεση πολύ ξεκάθαρη.



Έχει περάσει τα πρώτα τρεισήμισι χρόνια της θητείας τόσο κοντά στον Τραμπ, ώστε οι πολιτικοί συντάκτες λένε χαριτολογώντας πως ανάμεσά τους δεν υπάρχει χώρος να περάσει ούτε ένας άδειος φάκελος. Και πάντοτε φροντίζει να είναι μέσα στο κοντινό πλάνο: Υπογραφή νέου νομοσχεδίου; Ο Πενς βρίσκεται πάνω από τον ώμο του Τραμπ, κοιτάζοντας τον επιδοκιμαστικά. Ομιλία του προέδρου; Ο Πενς είναι πάνω από τον ώμο του Τραμπ, κοιτάζοντάς τον επιδοκιμαστικά. Ενημέρωση Τask Force για τον κορωνοϊό; Ο Πενς είναι πάνω από τον ώμο του Τραμπ, κοιτάζοντας τον πρόεδρο επιδοκιμαστικά.

Τομ Κόττον: Ο γερουσιαστής του Αρκάνσας ξεσήκωσε θύελλα πριν λίγες βδομάδες με ένα άρθρο του στους New York Times, στο οποίο υποστήριξε ότι ο στρατός πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να τερματίσει τις διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Το άρθρο αυτό οδήγησε στην παραίτηση του διευθυντή-υπεύθυνου για τα άρθρα των Times, η εφημερίδα απολογήθηκε λέγοντας πως δε θα έπρεπε να το δημοσιεύσει εξ αρχής και έδωσε την ευκαιρία στον Κόττον να χτυπήσει τους Δημοκρατικούς και τα media.

«Το πρόγραμμά μου δεν πληροί τα πρότυπα των New York Times», δήλωσε ο Κόττον στο Fox News.

«Υπερβαίνει κατά πολύ τα πρότυπα τους, τα οποία είναι συνήθως γεμάτα αριστερές μπουρδολογίες δευτεροετών φοιτητών», προσέθεσε.

Η αποθέωση από τους οπαδούς του Τραμπ- που ήδη ονειρεύονται υποψηφιότητά του για την προεδρία το 2024- στα social media ήταν φυσικά τεράστια, μιας και έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με τις καθημερινές λυσσαλέες επιθέσεις του προέδου των ΗΠΑ στα «fake news»... Για αυτούς άλλωστε τα προβλήματα του προέδρου τους δεν τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα μίας «vast left wing conspiracy»(εκτεταμένη συνωμοσία της Αριστεράς) πίσω από την οποία κρύβονται media κα Δημοκρατικοί...



Τζος Χόλι: Είναι μόλις 40 ετών και μπορεί να μην είναι τόσο γνωστός σε εθνικό επίπεδο όσο ο Κόττον - ακόμη - αλλά το επίκεντρο της πολιτικής του πρώην γενικού εισαγελέα και νυν γερουσιαστή του Μιζούρι είναι καθαρά στην γραμμή του Τραμπ. Έχει ηγηθεί της καμπάνιας κατά της φερόμενης προκατάληψης σε βάρος των συντηρητικών από τις πλατφόρμες κοινωνικών μέσων δικτύωσης και ως προς την αμερικανική εξωτερική πολιτική πιέζει για πιο επιθετική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Κίνα (μήπως θυμίζει τον Τραμπ και τη μανία του με την Κίνα;). Και όπως λένε οι συντηρητικοί υποστηρικτές: «Ο Ρεπουμπλικανός του Μιζούρι θα μπορούσε να είναι ο Τραμπ Νο2».

Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ - Ιβάνκα Τραμπ: Γιατί να μην είναι ένας πραγματικός κληρονόμος και ο πολιτικός κληρονόμος του Τραμπ; Γνωρίζουμε ότι ο Τραμπ έχει ένα πολύ στενό προσωπικό κύκλο ανθρώπων και τον περιορίζει κυρίως στην οικογένεια.

Από τους απογόνους του, ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ μοιάζει να είναι ο πιο έτοιμος για να θέσει υποψηφιότητα και έχει κάνει πολλά σχόλια τα τελευταία χρόνια σχετικά με το ενδιαφέρον του για πολιτικά αξιώματα.

Κομάντο του πατέρα του στα social media, αποτελεί σημείο αναφοράς για τους συντηρητικούς ψηφοφόρους. Τον περασμένο Νοέμβριο μάλιστα, μέσω Twitter, δημοσιοποίησε το όνομα ενός πράκτορα της CIA, ο οποίος φέρεται ότι είναι ο άνθρωπος η καταγγελία του οποίου πυροδότησε τη διαδικασία καθαίρεσης του πατέρα του.

Αψηφώντας τους κανονισμούς για την προστασία των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος, ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ αναπαρήγαγε το όνομα που κυκλοφορούσε σε ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης και ιστοτόπους.

Φυσικά δεν πρέπει κανείς να υποτιμά την Ιβάνκα, που είναι το μόνο από τα παιδιά του Τραμπ που πραγματικά εργάζεται στον Λευκό Οίκο στο πλάι του πατέρα της. Η Ιβάνκα αποτελεί άλλωστε τη μεγάλη αδυναμία του πατέρα της και όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος: «Αν ήθελε ποτέ να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος, θα ήταν πολύ πολύ δύσκολο να τη νικούσε κάποιος...»



Τι γίνεται αν ο επόμενος Ντόναλντ Τραμπ είναι… ο Ντόναλντ Τραμπ;

Από τη στιγμή που αργά το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου του 2016, έγινε ξεκάθαρο ότι ο Τραμπ θα ήταν ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι Δημοκρατικοί άρχισαν να μετρούν αντίστροφα τις ημέρες μέχρι τις 3 Νοεμβρίου 2020, την ημέρα που πιστεύουν ότι θα τον πετάξουν έξω από το Οβάλ Γραφείο. Κάτι τέτοιο προφανώς είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τραμπ αυτή τη στιγμή είναι αουτσάιντερ για δεύτερη θητεία, με τον πρώην αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν να έχει σαφές προβάδισμα τόσο στις swing states (πολιτείες που παραδοσιακά το αποτέλεσμα των εκλογών κρίνεται αμφίρροπο) όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Αλλά ακόμη και αν οι Δημοκρατικοί δουν την επιθυμία τους να γίνεται πραγματικότητα σε 125 μέρες από σήμερα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτοί (ή η χώρα) θα απαλλαγούν από τον Τραμπ - όχι μόνο ως εκπρόσωπο μιας κουλτούρας στις ΗΠΑ αλλά ενδεχομένως και ως προεδρικό υποψήφιο. Πάλι.

Ο Τραμπ θα μπορούσε να το επιδιώξει και να είναι απόλυτα μέσα στο συνταγματικό πλαίσιο. Ενώ ένας πρόεδρος μπορεί να υπηρετήσει μόνο δύο διαδοχικές τετραετείς θητείες (ο Τραμπ έχει πει «αστειευόμενος» ότι θα καταργήσει αυτόν τον περιορισμό!), δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει σε έναν Πρόεδρο να διεκδικήσει το αξίωμα, ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια διεκδίκησης δεύτερης θητείας.

Στην πραγματικότητα, αυτό έχει ήδη συμβεί μια φορά στην Αμερικανική ιστορία. Ο Γκρόβερ Κλίβελαντ εξελέγη πρόεδρος το 1884, αλλά έχασε από τον Μπέντζαμιν Χάρισον το 1888 (Ο Χάρισον κέρδισε τους Εκλέκτορες ενώ ο Κλίβελαντ κέρδισε τη λαϊκή ψήφο,όπως ακριβώς συνέβη το 2016 με τον Τραμπ και τη Χιλαρι Κλίντον αντίστοιχα). Ο Κλίβελαντ δεν το έβαλε κάτω και νίκησε τον Χάρισον το 1892 και έτσι έγινε ο 22ος και 24ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Αν αναλογισθεί κάποιος την αδυναμία του Τραμπ να παραδέχεται την – οποιαδήποτε - ήττα του και την πολύ πραγματική πιθανότητα ότι ποτέ δεν πρόκειται να αποδεχθεί ότι ο Μπάιντεν τον κέρδισε, εάν χάσει φυσικά, η ιδέα να βάλει ξανά υποψηφιότητα μοιάζει πολύ πιθανή.



Ναι. Υπάρχει ήδη μια ενεργή προσπάθεια εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να βρεθεί ο επόμενος Ντόναλντ Τραμπ, ο κληρονόμος του πολιτικού συνασπισμού που χτίστηκε από τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία όταν το 2016 κόντρα σε όλες τις προβλέψεις «σάρωσε» τους «συστημικούς» ανθυποψηφίους του και κέρδισε το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Όμως όλοι γνωρίζουν ότι ο Τραμπ πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι ένας σπουδαίος άνδρας της Ιστορίας...

Λέει παντού ότι η εκστρατεία του το 2016 ήταν από τις σπουδαιότερες που διεξήχθησαν ποτέ. Συγκρίνει τον εαυτό του - και πάντα φυσικά η σύγκριση είναι υπέρ του – με τους σημαντικότερους προέδρους των ΗΠΑ, όπως ακριβώς είχε πράξει το 2019 με τα παρακάτω λόγια: «Πάντα έλεγα ότι μπορώ να έχω ''προεδρική στόφα'' περισσότερο από οποιονδήποτε Πρόεδρο στην ιστορία, εκτός από τον αξιότιμο Αβραάμ Λίνκολν, όταν φοράει το καπέλο».

Επιμένει (μόνον εκείνος) ότι στη διάρκεια της θητείας του έχει δημιουργήσει την «μεγαλύτερη» οικονομία στην ιστορία και πως έχει κάνει περισσότερα στην πρώτη θητεία του από οποιονδήποτε άλλο πρόεδρο ποτέ. Δεν μοιάζει να είναι ο τύπος που, αν μπορούσε να έχει την ευκαιρία να γίνει ξανά πρόεδρος, θα το άφηνε να περάσει προτιμώντας να δοκιμάσουν άλλοι αντί γι΄αυτόν...

Κάποιοι που απορρίπτουν την ιδέα πως ο Τραμπ θα θελήσει να θέσει ξανά υποψηφιότητα, αν χάσει το 2020 είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πέρασαν τα πρώτα δύο χρόνια (ή περισσότερα) της πρώτης θητείας του Τραμπ επιμένοντας ότι δεν θα επιδιώξει δεύτερη θητεία, ότι δεν του είχε καν περάσει από το μυαλό η πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές και ότι η εκστρατεία του το 2016 ήταν απλώς ένα «διαφημιστικό τρικ» για να προωθήσει τις επιχειρήσεις του.

Οχι! Αυτή η σκέψη αγνοεί τον πυρήνα του χαρακτήρα του Τραμπ: Έχει περάσει τη ζωή του προσπαθώντας να βρίσκεται στο προσκήνιο και στα φώτα της δημοσιότητας. Αδιάκοπα αναζητούσε την προσοχή (κάποτε είχε «δημιουργήσει» έναν ψεύτικο υπάλληλο με το όνομα Τζον Μπάρον για να διαρρέει στα ταμπλόιντ της Νέας Υόρκης κουτσομπολιά για το πόσο ελκυστικό τον έβρισκαν οι γυναίκες!).

Και πάντα κυνηγούσε την επιβεβαίωση από τις ελίτ, παρά την επιμονή του για το αντίθετο.

Το να είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ σημαίνει να ανήκεις στο πιο αποκλειστικό club του κόσμου, στο μεγαλύτερο προσκήνιο του πλανήτη, κάθε μέρα. Είναι η πιο εκτεταμένη κάλυψη από ΜΜΕ. Είναι η προσοχή, ο σεβασμός, η υποταγή, όλα σε ένα. Είναι αυτό που ο Τραμπ ήθελε πάντα και για πάντα. Αφού λοιπόν το είχε και ενδεχομένως θα το χάσει, τι θα έκανε ο Τραμπ;

Θα έκανε κυριολεκτικά ο,τιδήποτε για να το πάρει πίσω. Για να κάνει να πληρώσουν ακριβά άλλη μια φορά αυτοί που δεν τον υπολόγισαν, που τον εξαπάτησαν, που σχεδίαζαν και συνωμοτούσαν εναντίον του. Και δεδομένου του σφιχτού εναγκαλισμού Τραμπ και Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ποιος θα μπορούσε να ανταγωνισθεί σοβαρά τον Τραμπ για την υποψηφιότητα, αν καθιστούσε σαφές ότι το θέλει; Απάντηση: Κανένας.



Όσον αφορά στις ανησυχίες σχετικά με το ότι ο Τραμπ είναι πολύ μεγάλος για να διεκδικήσει ξανά το αξίωμα του Προέδρου το 2024; Θα είναι 78 χρονών τον Ιούνιο του ίδιου έτους – δηλαδή τέσσερα χρόνια νεότερος από τον πιθανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν! Και ο Μπέρνι Σάντερς έβαλε υποψηφιότητα στο Δημοκρατικό κόμμα για πρόεδρος το 2020 σε ηλικία 78 ετών...

Θα γίνουν όλα αυτά; Φυσικά κανείς δεν ξέρει. Ο Τραμπ μπορεί να κάνει δυναμικό comeback - όπως έκανε το 2016 - και να κερδίσει μια δεύτερη θητεία. Ίσως ακόμη να αποφασίσει ότι το να είναι Πρόεδρος είναι πολύ κακό για τις επιχειρήσεις του καθώς έχει ισχυρισθεί -χωρίς αποδείξεις- πως η Προεδρία του είχε στοιχίσει μεταξύ 2 δισεκατομμυρίων και 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Υπάρχουν, πάντως, πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι ακόμα κι αν ο Τραμπ χάσει το 2020, η χώρα απέχει πολύ από το να απαλλαγεί από αυτόν…

Ειδήσεις σήμερα

Ελληνικό: Μπήκαν οι μπουλντόζες - Ξεκίνησαν εργασίες κατεδάφισης

Φωτιά σε σχολικό στην Εθνική Οδό - Μποτιλιάρισμα στον δρόμο

Ελένη Μενεγάκη: Το μεγάλο φινάλε, το «ευχαριστώ» στους τηλεθεατές και το φιλί στον Μάκη Παντζόπουλο