EuroBasket 2025: Μετά τον εφιάλτη να μην χαθούμε - Όλα για το χάλκινο στις 17:00 η Ελλάδα κόντρα στη Φινλανδία

Το όνειρο για την επιστροφή της Εθνικής σε τελικό Ευρωμπάσκετ έπειτα από 20 χρόνια και τη διεκδίκηση του τρίτου χρυσού μεταλλίου μας στη διοργάνωση μπορεί να εξελίχθηκε σε εφιάλτη, καθώς η Τουρκία επικράτησε κατά κράτος στον ημιτελικό της Παρασκευής, ωστόσο αυτή η κακή εμφάνιση δεν μπορεί να διαγράψει τη συνολική πορεία της Γαλανόλευκης και την εικόνα που έδειξε σε Κύπρο και Λετονία.

Πριν από το τζάμπολ η αναμέτρηση της Ελλάδας με την Τουρκία φάνταζε στα μάτια όλων των ουδέτερων ως το απόλυτο ντέρμπι, αλλά δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά για να καταλάβουμε ότι δεν ήταν η βραδιά μας. Με το «καλημέρα» βρεθήκαμε στο 0-7, για να γεννηθούν κάποιες ελπίδες όταν με τη θεωρητικά δεύτερη πεντάδα μειώσαμε σε 20-26 στις αρχές του β’ δεκαλέπτου.

Ηταν το 12ο λεπτό της αναμέτρησης και το μοναδικό σημείο του αγώνα που οι Τούρκοι έκαναν κάποια λάθη. Μόνο που στα επόμενα 8 λεπτά ο (άποντος μέχρι εκείνο το σημείο) Αλπερέν Σενγκιούν μπήκε στην εξίσωση και μαζί με τον σεληνιασμένο Ερτζάν Οσμανί (28 πόντους ο κατά τ’› άλλα ρολίστας της Εφές και της Τουρκίας) ήταν οι πρωταγωνιστές στο επιμέρους σκορ 11-23 με το ημίχρονο να κλείνει στο 31-49.

Στα πρώτα 20 λεπτά μετρήσαμε 12 λάθη (!), με τον Εργκίν Αταμάν να κάνει κίνηση ματ καταφέρνοντας να γίνει ο πρώτος προπονητής στη διοργάνωση που κατάφερε να εγκλωβίσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο χωρίς να χρειαστεί να τον κλειδώσει στα αποδυτήρια. Το τελικό 94-68, με το οποίο επικράτησαν οι γείτονες, δείχνει και το δίκαιον της επικράτησής τους, σ’ έναν αγώνα στον οποίο δεν μπήκαμε ποτέ και δεν παίξαμε αυτό που πραγματικά μπορούμε.

Ούτε άμυνα ούτε επίθεση

Τα 22 συνολικά λάθη που είχαν ως αποτέλεσμα και την κάκιστη επιθετική μας παρουσία, η άμυνά μας που δεν λειτούργησε ποτέ και το γεγονός ότι σε επίπεδο ενέργειας δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τον ρυθμό της Τουρκίας ήταν οι αιτίες που έφεραν τη συντριβή. Στα παραπάνω να προσθέσουμε ότι πριν τον αγώνα φοβόμασταν τον Σενγκούν και τον Οσμάν και τελικά την… πάθαμε από τον Οσμάνι (ξεκίνησε με 4/4 τρίποντα και τελείωσε με 6/8 έχοντας 28 πόντους), που έδωσε την κορυφαία παράσταση της μπασκετικής του καριέρας.

Την ίδια ώρα εμείς, για πρώτη φορά στη διάρκεια του τουρνουά, δεν μπορέσαμε να βγάλουμε έναν κρυφό άσο από το μανίκι μας σ’ ένα καθοριστικό παιχνίδι. Στην πρεμιέρα με την Ιταλία ήταν ο Ντίνος Μήτογλου, κόντρα στην Ισπανία στον «τελικό» του ομίλου ήταν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, στον προημιτελικό με τη Λιθουανία ο Βασίλης Τολιόπουλος. Το βράδυ της Παρασκευής όμως κανείς δεν μπόρεσε να βάλει την κάπα του σούπερ ήρωα και να δώσει στην ομάδα την ώθηση που αναζητούσε. Ούτε καν ο Γιάννης...

Η μεγαλύτερη πρόκληση

Η Εθνική έχασε την ευκαιρία κόντρα στην Τουρκία να εξασφαλίσει την παρουσία της στον τελικό και στο βάθρο των νικητών, αλλά θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία σήμερα το απόγευμα (14/9, 17:00) για να επιστρέψει μ’ ένα μετάλλιο στις αποσκευές της. Κι ας είναι το χάλκινο. Γιατί αν πριν από την έναρξη του τουρνουά μάς ρωτούσε κάποιος αν συμβιβαζόμαστε με την 3η θέση, οι περισσότεροι θα απαντούσαμε «ναι».

Κι αν ο ημιτελικός με την ομάδα του Αταμάν ήταν ένα μεγάλο, αλλά χαμένο στοίχημα, τώρα ο Βασίλης Σπανούλης και οι παίκτες του βρίσκονται μπροστά σε μία ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση.

Να μαζέψουν τα κομμάτια τους, να αφήσουν στην άκρη την απογοήτευση από την κακή εμφάνιση, τη βαριά ήττα, έτσι ώστε κόντρα στους Φινλανδούς να (ξανα)βγάλουν τον καλό τους εαυτό. Οχι γιατί η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μένει, αλλά γιατί αυτή η ομάδα πραγματικά αξίζει να κλείσει έναν (μεγάλο) κύκλο με μια επιτυχία που έχουμε να γευτούμε πάρα πολλά χρόνια.

Δεκαέξι χρόνια «κατάρας»

Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Αυγούστου 2024 όταν η Εθνική ομάδα μπάσκετ έχανε με 76-63 από τη Γερμανία στον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων και αποχαιρετούσε το Παρίσι. Η εντυπωσιακή μας εκκίνηση που μας επέτρεψε να φτάσουμε στο +12 και οι 22 συνολικά πόντοι του συγκινητικού Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν ήταν αρκετά για να μας βάλουν στη ζώνη των μεταλλίων, η οποία παρέμεινε «απαγορευμένη περιοχή» για 16 χρόνια. Χρόνια γεμάτα αλλαγές προπονητών, χαμένων ευκαιριών και ατελείωτων αναλύσεων στο γιατί δεν τα καταφέρναμε.

Και τώρα το απόλυτο κοντράστ: Από το «πότε θα πανηγυρίσουμε ξανά μια επιτυχία;» στην πίκρα για την ήττα μας σε έναν ημιτελικό Ευρωμπάσκετ. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι υπήρχε βελτίωση, έγιναν βήματα, αλλά αυτά δεν αρκούσαν για να μας οδηγήσουν ξανά στην κορυφή.

Ο νόμος Σπανούλη

Αυτό δεν είναι το πρώτο μεγάλο τουρνουά που ο V-Span κάθεται στον πάγκο της Εθνικής. Είχαν προηγηθεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι 2024, όπου ο άγουρος (προπονητικά πάντα) Θεσσαλός τεχνικός επέστρεψε για τα καλά στη διεθνή σκηνή.

«Οποιος θέλει να είναι στην Εθνική θα είναι... Οποιος δεν θέλει δεν θα είναι γιατί η Εθνική ομάδα είναι τιμή κι εγώ το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Την υπηρέτησα και έζησα τεράστιες επιτυχίες, αποτυχίες, ξέρω τον τρόπο. Ο μοναδικός τρόπος για να έρθει το μπάσκετ ψηλά είναι η ενότητα. Ολοι να βάλουμε την Εθνική μπροστά», είχε πει τον Ιούνιο του 2024 λίγο πριν από το Προολυμπιακό τουρνουά και συμπλήρωνε με νόημα: «Παίζουμε για την κληρονομιά μας, για τη σημαία μας, για την πατρίδα μας.

Ολοι πρέπει να είμαστε μαζί και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Αν δεν πετύχουμε τη μία χρονιά, θα πετύχουμε την επόμενη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η Εθνική είναι πάνω απ’ όλους. Αυτοί που θα έρθουν θα πρέπει να θυσιαστούν, όπως σπάσαμε κι εμείς τα πόδια μας για να μεταλαμπαδεύσουμε την αγάπη μας στα επόμενα παιδιά».

Γιατί τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά σε αυτό το δεύτερο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του ως ομοσπονδιακός τεχνικός, ο Σπανούλης έχει βάλει τη σφραγίδα του στην Εθνική ομάδα. Πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι το είχε κάνει το περασμένο καλοκαίρι στο Παρίσι. Κι αυτές οι εκτιμήσεις δεν αλλάζουν μετά την εφιαλτική εξέλιξη του ημιτελικού με την Τουρκία.

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός ξέρει ότι οι μεγάλες ήττες, πονάνε, «βρομάνε σαν κοπριά» όπως έχει ειπωθεί, αλλά είναι κι αυτές που σου δείχνουν τον δρόμο προς την επιτυχία.

Στην αποστολή που ξεκίνησε το ταξίδι από τη Λεμεσό για να φτάσει στην τελική τετράδα στη Ρίγα της Λετονίας είχε 12 στρατιώτες έτοιμους να ακολουθήσουν το πλάνο του, έχοντας λίγο έως πολύ την τελική 12άδα στο μυαλό του από την πρώτη στιγμή που έγιναν οι κλήσεις…

Κάποιοι αμφισβήτησαν τη συγκεκριμένη συνταγή, ωστόσο (όχι μόνο) εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε με την παρουσία μας στην τελική τετράδα. Γιατί ο Σπανούλης πήρε τους παίκτες που ήξερε ότι μπορούν να υπηρετήσουν το μπάσκετ που ήθελε να παίξει και μας έφερε στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Δίπλα από την κυρίαρχη φιγούρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο (θα αναφερθούμε παρακάτω) υπάρχουν οι δύο βετεράνοι Κώστας Παπανικολάου και Κώστας Σλούκας, οι οποίοι συμπληρώνουν μια 20ετία στις εθνικές ομάδες. Οταν η Ανδρών κατακτούσε το τελευταίο της μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση (Ευρωμπάσκετ 2009, χάλκινο), αυτοί πανηγύριζαν το χρυσό με την Εθνική Νέων.

Οι δύο παλιές καραβάνες της Γαλανόλευκης έχουν υπάρξει συμπαίκτες με τον Σπανούλη, τον γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα (ως προς τη νοοτροπία νικητή που τον χαρακτηρίζει) και είναι οι πρώτοι που δίνουν το παράδειγμα της αυτοθυσίας στους υπολοίπους.

Ο μεν Σλούκας με τα όσα κάνει σε αυτό το Eurobasket υπενθυμίζει σε όλους γιατί εδώ και τόσα χρόνια θεωρείται ένας από τους κορυφαίους playmakers στη Γηραιά Ηπειρο, ο δε Παπανικολάου έχει βάλει μέσα από τη γαλανόλευκη φανέλα τη στολή του terminator, εξολοθρεύοντας όποιον αντίπαλο του δίνεται η εντολή να αναλάβει. Κι όταν οι δύο 35άρηδες συμπεριφέρονται έτσι από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η προετοιμασία, στο κατά τα φαινόμενα δικό τους Last Dance με τη γαλανόλευκη φανέλα, τότε πολύ απλά κανείς από τους πιο μικρούς δεν μπορεί να μην τους ακολουθήσει.

Ειδικά όταν όλοι οι υπόλοιποι (ακόμη κι ο Γιάννης) μεγάλωσαν μπασκετικά έχοντας ως είδωλο τον Σπανούλη και ο σεβασμός που τρέφουν προς το πρόσωπό του είναι τεράστιος. Όχι απλά γιατί ήταν ένας τεράστιος αθλητής, αλλά γιατί σιγά-σιγά έχει αρχίσει να αποδεικνύει ότι ο θρύλος του θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη, με τη διαφορά ότι θα φορά κοστούμια και θα είναι έξω από την τελική γραμμή.

Έχοντας δύο σεζόν στο Περιστέρι (2022-2024), όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός στους πάγκους, μετά το Παρίσι βρέθηκε στο Μονακό κάνοντας μακροβούτι στα βαθιά και οδηγώντας τους Μονεγάσκους στον πρώτο τελικό της ιστορίας τους στη Euroleague (Αμπού Ντάμπι 2025).

Όσες παραστάσεις κι αν είχε ως παίκτης, αυτό το πρώτο προπονητικό ταξίδι στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση βοήθησε και τον ίδιο στο να ωριμάσει πολύ γρήγορα προπονητικά. Ακόμη και αυτή η ήττα στον ημιτελικό με την Τουρκία, στην πρώτη του κόντρα με τον Αταμάν (σε επίπεδο εθνικών ομάδων), ήταν ένα μάθημα για τον ίδιο και την ομάδα του… Σκληρό, αλλά διδακτικό. Κυρίως ως προς το κομμάτι της πνευματικής προετοιμασίας και ετοιμότητας όλου του συνόλου.

Ο πιο συγκεντρωμένος Γιάννης

Σε ένα ομαδικό σπορ όπως το μπάσκετ, σχεδόν ποτέ ένας παίκτης δεν κέρδισε μόνος του κάτι. Ούτε καν ένα παιχνίδι, πολύ περισσότερο ένα μετάλλιο ή ένα τρόπαιο. Βέβαια ένας αστέρας του επιπέδου του Γιάννη Αντετοκούνμπο μπορεί και κάνει τη διαφορά. Ειδικά όταν εμφανίζεται όπως στο φετινό τουρνουά.

Η αγάπη του «Greek Freak» για την Εθνική ήταν και είναι πανθομολογούμενη και όλα αυτά τα χρόνια ήθελε όσο τίποτα άλλο να πανηγυρίσει μια επιτυχία, ένα μετάλλιο. Εχοντας κατακτήσει τον τίτλο στο NBA με τους Μιλγουόκι Μπακς, έχοντας αναδειχθεί MVP του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, αυτό που λείπει από τη συλλογή του είναι ένα μετάλλιο με την Εθνική ομάδα. Σε σχέση με άλλα τουρνουά, άνθρωποι που ζουν από κοντά την Εθνική έχουν να λένε για την απίστευτη συγκέντρωση που δείχνει από την πρώτη στιγμή που εντάχθηκε στις προπονήσεις. «Εγώ εδώ ήρθα για να πάρω ένα μετάλλιο και θα το παλέψω έως το τέλος με όσες δυνάμεις έχω», είναι το μήνυμα που περνούσε, θυμίζοντας τον Γιάννη των τελικών του 2021, όταν οδήγησε μετά από 50 χρόνια τους Μπακς στη μπασκετική Γη της Επαγγελίας.

Μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός παίκτης που δεν είχε κάνει δηλώσεις κι ας τον περίμεναν στωικά Ελληνες και ξένοι δημοσιογράφοι μετά από κάθε αγώνα στη μεικτή ζώνη. Την ίδια ώρα που εντός της ομάδας ήταν ο γνωστός προσιτός και πάντα με όρεξη για χιούμορ, λειτουργώντας ως ένα απλό μέλος του συνόλου. Γιατί έτσι του συμπεριφερόταν και ο προπονητής του. Στο φιλικό με τη Λετονία είχε βάλει 20 πόντους σε ένα δεκάλεπτο κι όταν τον απέσυρε για να τον ξεκουράσει, τον πήρε στην άκρη και του μιλούσε για αρκετή ώρα δείχνοντάς του τι ήθελε να κάνει καλύτερα. Κάτι που συνεχίστηκε και στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ και είναι αυτό που λατρεύει ο Γιάννης. Να τον «ταΐζουν» πληροφορίες για το πώς θα λειτουργεί καλύτερα.

Δεν του βγήκε την Παρασκευή. Ακόμη κι αυτός όμως έχει δικαίωμα σε μια κακή βραδιά. Ηρθε στη χειρότερη στιγμή; Σίγουρα ναι. Τώρα όμως λίγο πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής, είμαστε σίγουροι ότι κόντρα στην παρέα του Λάουρι Μάρκανεν θα βρει τον τρόπο για να προσθέσει στη συλλογή του αυτό που του λείπει τόσο πολύ...

Φωτογραφίες: EUROKINISSI, sooc.gr