Γιώργος Μαραζιώτης: Το Μπλε Φεγγάρι και οι ιστορίες ανθρώπων και γλυπτών

Μια παλιά κατοικία στη Λέσβο. Το φως του ήλιου διαπερνά τα ξύλινα κουφώματα. Μνήμες που αιωρούνται στον χώρο, χωρίς φανερή πηγή. Στον πυρήνα αυτής της σιωπηλής έντασης, ο εικαστικός Γιώργος Μαραζιώτης στήνει την έκθεσή του «Blue Moon», σε επιμέλεια του Νικόλα Βαμβουκλή, στην K-Gold Temporary Gallery (12 Ιουλίου - 31 Αυγούστου). Με έδρα την Αμβέρσα και πορεία που διατρέχει την Ευρώπη και την Αμερική, ο Μαραζιώτης δημιουργεί μια υβριδική εγκατάσταση που μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στην ιστορία και το τώρα, στο φαντασιακό και το απολύτως πραγματικό. «Με ενδιαφέρει να δημιουργώ έργα που δεν είναι στατικά. Που ζητούν από τον θεατή να κινηθεί, να τα βιώσει σωματικά.Το σώμα έχει μνήμη. Η τέχνη ενεργοποιεί αυτή τη μνήμη, ακόμα κι όταν δεν είμαστε εντελώς συνειδητοί για το τι ακριβώς θυμόμαστε», αναφέρει.



Αφετηρία της έκθεσης είναι οι προφορικές μαρτυρίες των πρώην ενοίκων της κατοικίας που σήμερα στεγάζει την γκαλερί. Ο καλλιτέχνης τις καταγράφει, τις αποτυπώνει με λέξεις, ήχους και χειρονομίες και στη συνέχεια τις μετουσιώνει σε αντικείμενα. «Εμεινα για μερικές μέρες στο νησί τον περασμένο Ιανουάριο. Είχα τη δυνατότητα να μιλήσω με ανθρώπους που είχαν ζήσει στο σπίτι. Οι φωνές τους, οι λέξεις τους, ο τρόπος που περιέγραφαν τη ζωή τους, όλα αυτά με ακολουθούσαν για εβδομάδες. Ηθελα να τα μεταφέρω στο έργο μου, όχι σαν αναπαραστάσεις, αλλά σαν ενεργές παρουσίες».




Ετσι, υλικά όπως το μάρμαρο, το μέταλλο, ο καθρέφτης και το νέον επιστρατεύονται για να φέρουν στην επιφάνεια αυτές τις αφηγήσεις. Ο χώρος μετατρέπεται σε μια διαδρομή ανάμεσα σε παρεμβάσεις και γλυπτά που διατηρούν τα ίχνη της προηγούμενης ζωής τους.

«Η έκθεση μιλά για το πώς ανήκουμε σε χώρους, αλλά και για το πώς οι χώροι, με τη σειρά τους, κατοικούνται από τις ιστορίες μας. Οταν αφαιρείς ένα αντικείμενο από το φυσικό του περιβάλλον και το επαναφέρεις αλλού αποκτά νέα σημασία. Αυτή η μετατόπιση είναι κάτι που με αφορά βαθιά».



Η έννοια του εκτοπισμού δεν είναι καινούρια στο έργο του Γιώργου Μαραζιώτη. Επανέρχεται σαν νήμα που ενώνει διαφορετικά έργα - από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Βασιλεία, από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Μάαστριχτ. «Δεν έχω ζήσει προσωπικά έναν βίαιο εκτοπισμό - ευτυχώς. Ομως δεν μπορώ να αγνοήσω ότι ζούμε σε μια εποχή μαζικών μετακινήσεων. Και όταν σκέφτομαι τους πολέμους, τους ανθρώπους που ξεριζώνονται, νιώθω υποχρεωμένος να τοποθετηθώ μέσα από τη δουλειά μου».

Η συμμετοχή του σε διεθνή ιδρύματα όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Μασαχουσέτης υπήρξε καθοριστική. Εκεί, όπως λέει, είδε πώς η τέχνη μπορεί να αναδιαμορφώσει όχι μόνο τον χώρο, αλλά και την κοινωνία. «Ηταν μια εμπειρία που με σημάδεψε. Το πώς ένα μουσείο μπορεί να ζωντανέψει μια μικρή πόλη. Είδα τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης μέσα σε ένα σύστημα που επιτρέπει τον διάλογο και τη συνύπαρξη διαφορετικών φωνών».


Η δίγλωσση έκδοση που συνοδεύει την έκθεση «Blue Moon» σε σχεδιασμό της Marlon Tate είναι ένα αυτόνομο καλλιτεχνικό έργο. «Για μένα το βιβλίο είναι και αντικείμενο και διαδικασία. Είναι ένας άλλος τρόπος να χτίσεις έναν κόσμο. Δεν με ενδιαφέρει η αναπαραγωγή εικόνων, αλλά η αναπαράσταση σκέψης».

Καθώς η έκθεση εκτυλίσσεται μέσα στους τοίχους ενός σπιτιού που υπήρξε καταφύγιο, χώρος επιθυμιών, εστία φωνών και σιωπών, ο Γιώργος Μαραζιώτης αφήνει τον θεατή να χαθεί στο ενδιάμεσο. Εκεί όπου η προσωπική μνήμη γίνεται συλλογική εμπειρία. Εκεί όπου το «Blue Moon» δεν είναι απλώς μια φάση του φεγγαριού, αλλά μια πύλη προς το άδηλο 


*Παραχώρηση των Base-Alpha Gallery και K-Gold Temporary Gallery