Άννα Αργυρού: Η 17χρονη φωνή της «Λογικής»

Η φράση πως τα τηλεοπτικά μουσικά σόου έχουν προσφέρει στην εγχώρια παραγωγή περισσότερους τραγουδιστές από εκείνους που μπορούμε να «καταναλώσουμε» είναι σίγουρα από τη ζωή βγαλμένη. Ομως είναι και φορές που μοιάζει με ευφημισμό. Οπως στην περίπτωση της Αννας Αργυρού. Ακόμα και αν δεν γνωρίζει κανείς για εκείνη πως στα 16 της χρόνια αποφάσισε να περάσει από τις Συμπληγάδες του «The Voice», να συνδυάσει τη συμμετοχή της στο σόου με τα μαθήματα της Β’ Λυκείου και τελικά να αναδειχτεί νικήτρια στον περσινό τελικό, φτάνει να ακούσει τη φωνή και την ερμηνεία της, όπως στο πρώτο της single με τίτλο «Λογική», για να αντιληφθεί πως η νεαρή καλλιτέχνις είναι καταδικασμένη να τραγουδά. Θα ήταν άδικο -για εκείνη αλλά και για το δυνητικό κοινό της- να έκανε αλλιώς.

Η Aννα Αργυρού λέει πως την κλίση της στο τραγούδι την ανακάλυψε όταν ήταν μόλις 2 ετών. «Θυμάμαι ακριβώς πώς ξεκίνησε. Ημουν 2 ετών. Τότε με άκουσε να τραγουδώ η μητέρα μου και από εκείνη την ημέρα άρχισε να μου βάζει μουσική και να μου μαθαίνει τραγούδια. Χωρίς πίεση, σαν παιχνίδι. Αρκετά χρόνια μετά, όταν φοιτούσα στη Β’ Δημοτικού, έπρεπε να λάβω μέρος σε μια σχολική γιορτή. Θα τραγουδούσα το “Once Upon a December” της Anastasia. Ηταν η πρώτη μου φορά στη σκηνή. Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησα μαθήματα μουσικής. Αυτό που θα ήθελα ιδανικά είναι να τραγουδάω τα κομμάτια που γράφω. Ανοίγομαι πολύ συναισθηματικά όταν συνθέτω και θα ήθελα να καλλιεργήσω αυτή την κλίση μου», αφηγείται.

Η Αργυρού μόλις ολοκλήρωσε τις εξετάσεις της στο σχολείο. «Δεν το ’χα σκεφτεί πώς θα συνδυάσω τα μαθήματα με το τραγούδι. Απλά αποφάσισα να πάω στο σόου. Από εκεί και μετά έκανα ό,τι έβγαινε. Προσπαθούσα να πηγαίνω σχολείο, αλλά και να εξασκούμαι στη μουσική και να πηγαίνω στα γυρίσματα του “The Voice”. Συνέβαιναν πολλά πράγματα μαζί, όμως νομίζω ότι τα κατάφερα. Οσο για το πώς αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή; Τυχαία. Ηθελα από μικρή να πάω στο “The Voice Kids” αλλά μεγαλώνοντας το άφησα πίσω. Αυτή τη φορά το συζήτησα με μία φίλη και μου είπε “γιατί δεν κάνεις αίτηση;”. Ηταν online η διαδικασία, οπότε ήταν εύκολο να το κάνω. Για να είμαι ειλικρινής, δήλωσα συμμετοχή και το ξέχασα. Μέχρι την ημέρα που μου τηλεφώνησαν και μου είπαν “έλα εκεί”. Στην πρώτη οντισιόν είπα το “Stone Cold” της Ντέμι Λοβάτο», λέει. Η ερμηνεία της στο εν λόγω κομμάτι είναι από εκείνες που αξίζει κανείς να επιτρέψει στον εαυτό του να ακούσει.

Η νεαρή καλλιτέχνις, παρότι αυταπόδεικτα διέθετε την καλύτερη πρώτη ύλη για να επικρατήσει, δεν μπήκε στην αρένα του talent show με το βλέμμα εστιασμένο στο έπαθλο. «Κάθε φορά ανέβαινα στη σκηνή κι έτρεμα. Φυσικά και δεν περίμενα να κερδίσω. Στην αρχή μπήκα χαλαρά, αλλά όσο προχωρούσα ξεκίνησε η σκέψη πως θα μπορούσα δυνητικά να κερδίσω. Και τότε άρχισα να αγχώνομαι ακόμα πιο πολύ. Είχα πολλά συναισθήματα και πολλές σκέψεις. Πραγματικά, δεν ήξερα τι να πιστέψω. Δεν ήταν, όμως, περίεργο ότι από το σχολείο βρέθηκα στο τηλεοπτικό πλατό. Ηταν τέτοια η συμπεριφορά και η αντιμετώπιση από τους coaches, ώστε ένιωθα σαν να είμαι σε ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον. Σαν ένα δεύτερο σχολείο».

Υπάρχουν στιγμές που κανείς θυμάται σε ολόκληρη τη ζωή του. Για την Αργυρού μια τέτοια στιγμή είναι σίγουρα η ανακοίνωση της νίκης της στον τηλεοπτικό διαγωνισμό. «Ακουσα το όνομά μου. Εκεί κόλλησε ο εγκέφαλός μου. Οταν το συνειδητοποίησα, ένιωσα ανακούφιση. Οτι τελείωσε και τα πήγα καλά. Θα τη θυμάμαι ως μία από τις πιο έντονα συναισθηματικά στιγμές της ζωής μου, γιατί πάντα ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Ομως θέλω να σπουδάσω, να έχω μια βάση πάνω στην οποία θα χτίσω. Θέλω να κάνω ένα double major στις ΗΠΑ. Φυσική και τραγούδι. Πριν βέβαια από αυτό πρέπει να κυνηγήσω κάποια υποτροφία».

Της λέω πως πριν από έναν χρόνο λογικά η ζωή της ήταν πολύ διαφορετική, η ίδια ήταν μία άλλη. Διαφωνεί. «Δεν ήμουν πολύ διαφορετική. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι έχω παραπάνω δουλειά. Ομως η ζωή μου είναι η ίδια. Οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι, στο σχολείο τα πάω ίδια. Με τους συμμαθητές μου γνωριζόμαστε άλλωστε από μωρά. Το μόνο που μπορώ να πω για τον τελευταίο χρόνο ήταν πως κάποια στιγμή ένιωθα ότι έχανα τη συγκέντρωσή μου. Ηταν δύσκολο να διαχειριστώ και να ισορροπήσω τον χρόνο και τα συναισθήματά μου. Μπορεί να συνέβαινε κάτι που με ενθουσίαζε και την επομένη να μην μπορούσα να εστιάσω στα μαθήματα του σχολείου. Συναισθηματικά η τελευταία περίοδος ήταν σαν roller coaster».

Η ταλαντούχα καλλιτέχνις λέει πως μουσικά βρίσκεται ακόμα στη φάση του πειραματισμού. Ακούγεται εύλογο αν όχι αυτονόητο. «Κυρίως έχω γράψει μπαλάντες ως τώρα, όμως θέλω να δοκιμάσω και πιο ροκ, εναλλακτικούς αλλά και ποπ μουσικούς δρόμους. Πάντως, ό,τι έχω γράψει ως σήμερα είναι στα αγγλικά. Νιώθω ότι τα μιλάω καλύτερα από τα ελληνικά. Προφανώς έχει παίξει ρόλο το σχολείο μου. Εχω μάθει να σκέφτομαι στα αγγλικά». Οι επιρροές της είναι κι αυτές κατά κύριο λόγο από τη διεθνή μουσική σκηνή. Μάλιστα, ενώ θα περίμενε κανείς από μια νεαρή γυναίκα της Gen Z να αντλεί επιρροές από το τώρα, η Αργυρού είναι αναπολογητικά παιδί των 90s - τουλάχιστον μουσικά. «Είμαι ροκού. Μ’ αρέσει και η ραπ. Εχω ένα κόλλημα με τον Eminem. Ποιο συγκρότημα θα ήθελα ιδανικά να ανοίξω σε μια συναυλία; Τους Nirvana. Υπήρχε μια σπάνια χημεία ανάμεσά τους και μου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν απλώς οι εαυτοί τους, δεν τους ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι. Είναι το πιο δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου και ειδικά σήμερα δεν το βλέπεις σχεδόν πουθενά», καταλήγει.

Νιώθει άραγε ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει όλοι να υπηρετούμε ένα άρρητο αλλά πανταχού παρόν copy paste για να είμαστε αποδεκτοί; «Δεν νιώθω ότι πρέπει να είμαστε όλοι ίδιοι. Ολοι πασχίζουν για να διαφοροποιηθούν. Κάνουν ακραία πράγματα για να φτάσουν μια τελειότητα που τελικά δεν υπάρχει. Ζούμε έναν ατελείωτο ανταγωνισμό στα κοινωνικά δίκτυα, με μοναδικό αποτέλεσμα να χάνει τελικά κανείς την ψυχολογία και την ταυτότητά του».

Για την ιστορία, η Αργυρού έλαβε τα πρώτα μουσικά ερεθίσματά της από τη στιχουργό γιαγιά της, με την οποία μοιράζονται το ίδιο όνομα. «Εχουμε οικογενειακή καλλιτεχνική φλέβα και όχι μόνο στη μουσική. Η μαμά μου ασχολείται με τη φωτογραφία, ο παππούς μου ζωγραφίζει, η γιαγιά γράφει και τραγουδάει. Πάντα με συμβουλεύουν και με καθοδηγούν. Και για τον τρόπο που φέρομαι, για το πώς να διαχειρίζομαι αυτό που συμβαίνει και βέβαια για το τραγούδι. Το γεγονός ότι υποστηρίζουν τα όνειρά μου είναι ανεκτίμητο», λέει. Οσο για το πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε δέκα χρόνια από σήμερα; «Μ’ αρέσει να ζω το τώρα. Δεν θέλω να σκέφτομαι μακροπρόθεσμα, γιατί το μόνο που καταφέρνω είναι να αγχώνομαι. Δεν μ’ αρέσει να φτιάχνω συγκεκριμένες εικόνες για τον εαυτό μου, δεν θέλω τίποτα σίγουρο. Θέλω να κάνω ό,τι μ’ αρέσει όταν μ’ αρέσει. Και ό,τι βγει, βγήκε».

Styling: Λίζη Παπάζογλου, Make-up/Hair: Πετρούλα Δουράμπεη, Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου, Βοηθοί Φωτογράφου: Πάρης Ρίζος, Μάριος Κόλλιας. Ευχαριστούμε το Λούνα Παρκ «Αηδονάκια» (Διονύσου 155, Μαρούσι, τηλ.: 210 6196941, aidonakia.gr) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης.