Νικόλας Μπαρελιέ: O αρχιτέκτονας που έγινε μόδιστρος

Εγγονός Γάλλου από τη Μασσαλία που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε μια Ελληνίδα η οποία κατάφερε να ξεφύγει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Νικόλας Μπαρελιέ έχει την ευγένεια, την κομψότητα και το class ενός δανδή.

Τον επισκέφτηκα στο ατελιέ του, στην οδό Ξενοκράτους στο Κολωνάκι, σε έναν χώρο που αντανακλά τον πυρετό της δημιουργίας ενός καινούριου brand, αλλά και το πάθος του επιχειρείν. Ακόμα και στα χαρτιά με τα πατρόν αναγνωρίζεις την υψηλή ραπτική και μάλιστα «Μade in Greece». Ο νέος σχεδιαστής και παράλληλα αρχιτέκτονας ερμηνεύει την αγάπη του για τη μόδα ως μια ευρύτερη έφεση προς την καλή αισθητική.

«Η πρώτη μου επαφή με την αισθητική, της οποίας κομμάτι αποτελεί η μόδα,   ήταν από πολύ μικρό παιδί καθώς μου άρεσε οτιδήποτε είχε να κάνει με το ωραίο, τα όμορφα αντικείμενα τα οποία ανακάλυπτα ψαχουλεύοντας στα συρτάρια των γιαγιάδων μου. Παράλληλα ο πατέρας μου είναι μέχρι σήμερα διευθυντής ξενοδοχείου, οπότε λόγω της δουλειάς του ντυνόταν κάθε μέρα με κοστούμια κι έτσι είχα και μια επαφή με το κλασικό ανδρικό ντύσιμο, αν και προτιμώ να το ονομάζω διαχρονικό. Η μεγάλη επιρροή, πάντως, ήταν αυτή της μητέρας του πατέρα μου που ήταν μοδίστρα. Πήγαινα στη γιαγιά μου και της έκανα τις πρώτες παραγγελίες ως παιδάκι για τις Απόκριες. “Εχω φανταστεί να βάλω αυτή την μπέρτα”, της έλεγα και μου την έραβε αμέσως. Στη συνέχεια δοκίμαζα τα ρούχα που έφτιαχνε. Ολο αυτό σαν να φύτεψε τον σπόρο της μόδας μέσα μου από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Το ενδιαφέρον εξελισσόταν καθώς μεγάλωνα και αποκτούσα επαφή με δημιουργίες διαφόρων brands, κυρίως ξένων. Οπότε έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου προς τη μόδα και την αισθητική γενικότερα».

Ο νέος δανδής στην πόλη

Στη σχολή του ο Νικόλας δεν μπορούσε να πηγαίνει πάντα με το chic ντύσιμο που τον συναντάς συνήθως. Αν και, όπως μου επισημαίνει, αν τα ρούχα που ο ίδιος φτιάχνει σήμερα υπήρχαν τότε, θα τα φορούσε πιο συχνά αφού είναι άνετα.

«Στόχος μου είναι να πετύχω τον εκδημοκρατισμό του στυλ. Να προσφέρω την προσιτή πολυτέλεια μέσα από τον σωστό σχεδιασμό, υφάσματα και ρούχα που ταιριάζουν στο σώμα. Το τρίπτυχο σακάκι - πουκάμισο - γραβάτα έφτασε να θεωρείται κάτι σαν στολή εργασίας κι αυτός ο συσχετισμός δεν μου άρεσε. Γι’ αυτό θέλησα να δημιουργήσω κάτι κομψό, λειτουργικό, που να φοριέται πιο εύκολα, έτσι ώστε να φοριέται παντού, σε όλες τις στιγμές της καθημερινότητας και όχι μόνο στη δουλειά ή σε ένα επίσημο κάλεσμα», εξηγεί ο νέος Ελληνας σχεδιαστής με τις γαλλικές ρίζες.

Η δημιουργία του δικού του brand ήταν μια ιδέα που ο Νικόλας Μπαρελιέ είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του για αρκετά χρόνια μέχρι που ξεκίνησε να φτιάχνει ρούχα κατόπιν παραγγελίας. Η ιδανική στιγμή για να υλοποιήσει το σχέδιό του αποδείχτηκε το διάστημα της καραντίνας. Με τις αρχιτεκτονικές δραστηριότητές του να παγώνουν η μία μετά την άλλη, είχε τον χρόνο να σκεφτεί και να αποφασίσει ανάμεσα στο τώρα ή το ποτέ.

Η συγκυρία αποδείχτηκε ευνοϊκή και για την οργάνωση του φιλόδοξου εγχειρήματος. Διαθέτοντας το πάσο της ελεύθερης μετακίνησης, ο δραστήριος δημιουργός μπορούσε να επισκεφτεί βιοτεχνίες ρούχων οι οποίες λόγω COVID βρίσκονταν ουσιαστικά σε αδράνεια και επομένως οι άνθρωποί τους είχαν τον χρόνο και τη διάθεση να τον ακούσουν αλλά και να τολμήσουν μαζί του.

Εξαρχής ο Νικόλας Μπαρελιέ επιθυμούσε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα στην Ελλάδα αποδεικνύοντας ότι αν διαθέτεις σωστό σχεδιασμό, ενέργεια, πάθος και ενθουσιασμό, τότε μπορείς να παρασύρεις και τους άλλους και να φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα υψηλής ποιότητας που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες φίρμες του εξωτερικού.

Οσο για το όνομα Scala που επέλεξε για τις δημιουργίες του: «Το brand ονομάστηκε Scala γιατί αφορά τη μεταπήδηση από τις κλίμακες της αρχιτεκτονικής στην κλίμακα του ανθρώπινου σώματος, δηλαδή τη 1:1. Και είναι και η άλλη σκάλα, που συμβολίζει την ανάβαση, τη βελτίωση, την πορεία προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Η φιλοσοφία του brand είναι να προσπαθούμε διαρκώς να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του ίδιου μας του εαυτού και όποτε έχουμε τη διάθεση να επιλέγουμε να την προβάλουμε και μέσα από την εικόνα μας. Να τη δείχνουμε στους άλλους χωρίς να αποτελεί ένα περιτύλιγμα για κάθε περίσταση».

Από τους χώρους στα πατρόν

Για τον αρχιτέκτονα αλλά και σχεδιαστή μόδας οι δυο τέχνες συνδέονται στενά. «Θα μπορούσα να θεωρήσω τη μόδα παρακλάδι της αρχιτεκτονικής. Μέσω της αρχιτεκτονικής εκπαιδεύτηκα πάνω στη σύνθεση. Η μόδα είναι μια μορφή σύνθεσης για εμένα, την οποία μπορείς, μέσω της αρχιτεκτονικής, να φτάσεις σε πολύ υψηλό επίπεδο. Στην αρχιτεκτονική έχουμε μάθει να περνάμε από όλες τις κλίμακες μελέτης. Δηλαδή έχουμε ένα πλαίσιο αναφοράς, συνήθως ένα οικόπεδο ή ένα σπίτι. Στη μόδα αντίστοιχα αυτό μπορεί να είναι το ανθρώπινο σώμα.

Τι κάνει ένας αρχιτέκτονας για ένα οικόπεδο; Περνάει από διάφορες κλίμακες μελέτης και καταλήγει στην 1:1. Ο σχεδιαστής ρούχων ξεκινάει και τελειώνει με την κλίμακα 1:1. Επομένως το σχέδιο μόδας μοιάζει σαν την κατάληξη μιας αρχιτεκτονικής σύνθεσης. Για μένα ο συνδυασμός υλικών, υφών, ποιοτήτων, χρωμάτων, μοτίβων, αναλογιών είναι κοινός είτε κάνω αρχιτεκτονική, είτε κάνω ρούχο».
Η Scala επισκέφτηκε πρόσφατα την έκθεση Pitti στη Φλωρεντία, κι αυτή ήταν και η πρώτη έξοδος του brand στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του εξωτερικού. Με εμφανίσεις σε διεθνείς πασαρέλες στα πλάνα του, ο Νικόλας δεν κρύβει πως την πρώτη του επίδειξη σκοπεύει να την πραγματοποιήσει στην Ελλάδα, «σε ένα μέρος που δεν το φαντάζεται κανείς, αλλά αν το δει, θα το θυμάται για μια ζωή». Οραματίζεται ανθρώπους που μπαίνουν στο ατελιέ του και δοκιμάζοντας κάποιο ρούχο αμέσως αλλάζει η έκφρασή τους, η ενέργειά τους, ενώ ο ίδιος παρακολουθεί τη μεταμόρφωσή τους: «Αυτός είναι ο στόχος μου».

Πηγή έμπνευσής του μπορεί να γίνει το οτιδήποτε. «Βρισκόμουν πρόσφατα στο Ουφίτσι κι εκεί είδα ένα καταπληκτικό τραπέζι από μάρμαρο. Ηταν τέτοιος ο συνδυασμός των χρωμάτων, των patterns, που θα μπορούσα να εμπνευστώ μια ολόκληρη συλλογή από αυτό. Σίγουρα δεν είναι πηγή έμπνευσης το προφανές. Δηλαδή δεν χρειάζεται να δω ένα ρούχο για να σχεδιάσω ένα άλλο ρούχο. Μπορεί να με επηρεάσει ακόμα και ένα κτίριο», καταλήγει και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στην περίπτωσή του, αρχιτεκτονική και μόδα τελούν βίους παράλληλους.