Τι είναι η ταβέρνα τελικά;

Μεγαλώνοντας στο κέντρο της Αθήνας, σε μια γειτονιά με πλατείες και τοπική εμπορική ζωή, μάθαμε ότι όλα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα μας. Από το μπακάλικο του κυρίου Βάσου και το κρεοπωλείο του Τάσου μέχρι τις δύο ταβέρνες μας, τον Κρητικό με τους τοίχους βαμμένους σε ώχρα, τα εξακοσάρια βαρέλια σε παράταξη και τις φωτιές μόνιμα αναμμένες στις σχάρες του, και την Κληματαριά, πάντα φρεσκοασβεστωμένη, με τη μικρή σκιερή αυλή και τα σπιτικά μαγειρευτά.

Πηγαίναμε συχνά τις Κυριακές στην Κληματαριά για μεσημεριανό, τα βραδάκια της εβδομάδας στον Κρητικό για παϊδάκια και μπιφτέκια, τη ρετσίνα του –για τους «μεγάλους»– και τη μικρή κομπανία που συνόδευε με τα τραγούδια το φαγητό μας. Πηγαίναμε οικογενειακώς ή με τις παρέες των γονιών, οπότε και η διάρκεια του γεύματος μάκραινε και γινόταν απείρως πιο ευχάριστη, με πειράγματα και γέλια προς εμάς, τα πιτσιρίκια της παρέας.