Χρήστος Ζαμπούνης

Το προηγούμενο  Σαββατοκύριακο ολοκλήρωσα την ανάγνωση της ποιητικής συλλογής «Μη σκάψετε  παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος» του Γιώργου Ψάλτη (Εκδόσεις Ικάρος).  Επειδή όπως υποστηρίζει ο Νίκος Εγγονόπουλος «η ποίηση είναι για τις πιο δύσκολες ώρες», σπεύδω να μοιρασθώ με τους φίλτατους αναγνώστες ορισμένους ενδιαφέροντες στίχους.  

- Ό,τι πιο καθαρό στον τόπο μας είναι μάρμαρα ξεβαμμένα τα κοιτάμε από  μακριά και φαίνεται το ψέμμα  

-Καμία η έκπληξις στις ροές της φύσης  

-Έβαλε τις ώρες πίσω στο ρολόι που της πέρασα στο χέρι, και της έδειξα μια  καρδιά τρυπημένη σ’ έναν ήλιο με μαχαίρι

-Κι εκτάκτως απόψε κάνει να ξεχωρίζει η πλαγιά απέναντι τον ουρανό από  τη θάλασσα, το όνειρό από την αγάπη  
-γιατί γίνεται η κάθε σου νύχτα ρυτίδα στο πρόσωπό σου; σαν τη γριά που δανείζεται αίμα δικό της από εφηβικό κορμί;

-Τη λέγαν Λέλα Γιαννακέα κιείχε γαλανή γραμμή το πουθενά στο βλέμμα·και περίσσευε  η ομορφιά στο σώμα της κίσχυσε η σιωπή

-Ελευθερία ή θάνατος μπουνάτσα αφρός κιένας σταυρός στων χρόνων ή  των ερέβων τους γνωρίσματα ή συναντήσεις

-Σπάνια οι γλάροι βγαίνουν στ’ ανοιχτά νομίζω σου  το είπα

-Άμπωτη φεύγει το νερό στην προτομή και στο πουλί, φτιάχνει για δυο  καΐκια μια στεριά προσωρινή

-Με δάνεια φτερά πετάς στης τύχης την αποκλειστική δικαιοσύνη

-Προτείνω σημαίνει δείχνω κάτι που δεν παύει

-Ο γάμος ενώνει τις στιγμές που άλλως μένουν σκόρπιες  

-Κάποτε ατομικότητα ήταν η αχωριστότητα (πολύ μετά μίλησαν  για πυρήνες)

-Αυτό κάνουν οι ορίζοντες: ορίζουν

-Είχαμε κάθε σούρουπο γλυκύ σαν πρώτο ύπνο  

-Και τάζαν στην αγάπη καλή ανταλλαγή

-Έγιναν αγκαλιές τα χτεσινά, ποιήματα· κιύστερα ζωή