Χρήστος Μπόκας

Η είσοδος των υμνητών του Χίτλερ στη Βουλή αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το μαχαίρι στην πλάτη της Δημοκρατίας.

Πιστεύει όμως κανείς πως το μόνο πρόβλημα της Βουλής ήταν οι χρυσαυγίτες;
Δυστυχώς όχι! Η απογοήτευση ορισμένων πολιτών από την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού τους οδήγησε σε ακραίες επιλογές όπως στο να ψηφίσουν τον Μιχαλολιάκο και την παρέα του. Η διαπίστωση βέβαια δεν αποτελεί δικαιολογία για τους υποστηρικτές του φιλοναζιστικού μορφώματος.

Η αλήθεια είναι πως τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία το πολιτικό σκηνικό ακολουθεί φθίνουσα πορεία με γεωμετρική πρόοδο. Φέρει την βασική ευθύνη για την δημιουργία των αιτιών της κρίσης και εμφανίστηκε ανίκανο να την εντοπίσει όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα. Εως τότε όμως λίγοι ασχολούνταν με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Οι χρόνιες παθογένειες έγιναν ορατές από όλους όταν πια ήταν αργά.
Αυτό σημαίνει πως σε λίγους μήνες θα μιλάμε και πάλι για την χειρότερη Βουλή που έχει υπάρξει.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Η ανάλυση μοιάζει με τον αιώνιο γρίφο αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Φταίει το «σύστημα», τα κόμματα και οι πολιτικοί ή μήπως οι ψηφοφόροι που έχουν την δυνατότητα επιλογής των εκπροσώπων τους;  Μάλλον και τα τρία.

Οι ηγεσίες των κομμάτων και τα επιτελεία που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια επιθυμούν να έχουν βουλευτές υπάκουους και άβουλους. Να ακολουθούν πιστά την «γραμμή» και όχι την συνείδησή τους. Αυτό ισχύει άτυπα για όλα τα κόμματα αν και πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ το επισημοποίησε με τον Κώδικα Δεοντολογίας βουλευτών. Η έδρα σύμφωνα με την Κουμουνδούρου ανήκει στο κόμμα και όχι στον βουλευτή που δεσμεύεται να την παραδώσει αντί να ανεξαρτητοποιηθεί εάν διαφωνεί με την κομματική γραμμή. Αν όμως είναι έτσι γιατί χρειαζόμαστε 300 βουλευτές; Για να βολεύονται περισσότεροι προβιβασμένοι αφισοκολλητές; Θα μπορούσε το κάθε κόμμα να εκπροσωπείται από λιγότερους βουλευτές – υπαλλήλους.

Από την άλλη και οι πολίτες λαμβάνουν τις αποφάσεις τους αποκλειστικά από το τι λέει το κόμμα. Μπαίνουν στο παραβάν και «σταυρώνουν» στην τύχη ή τον πιο αναγνωρίσιμο, εκείνον που ενδεχομένως είχε περισσότερα χρήματα και έκανε την πιο εντυπωσιακή προεκλογική καμπάνια. Τα κομματικά επιτελεία λοιπόν φέρουν την μισή ευθύνη που εντάσσουν «λαμπερές» αλλά άνευ περιεχομένου προσωπικότητες στα ψηφοδέλτιά τους. Την άλλη μισή την έχουν εκείνοι που τους ψηφίζουν.  Το άγχος των βουλευτών από την άλλη είναι το πώς θα επανεκλεγούν. Θεωρούν ότι η είσοδός τους στο κοινοβούλιο είναι πορεία δίχως επιστροφή.  Εχουν ανάγει σε «υψηλή τέχνη» την επάνοδό τους στην Βουλή κόντρα στην επιθυμία των πολιτών. Γι αυτό εμφανίζονται να μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο σμπαραλιάζοντας διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές. Οι χειρότεροι όλων δε, είναι εκείνοι που αποχωρούν από τις εκλογικές περιφέρειες όταν οι συμπολίτες τους απορρίπτουν και αναζητούν καταφύγιο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ή την «φιλόξενη» Β’ Αθήνας αντί να πάνε σπίτι τους. Τα παραπάνω δεδομένα δημιουργούν συνθήκες αρρωστημένης συντεχνίας και λειτουργούν αποτρεπτικά για όσους θα μπορούσαν και θα ήθελαν να συνεισφέρουν στην χώρα αυτή την κρίσιμη περίοδο. Η διαπίστωση «κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική» ακούγεται όλο και πιο έντονα.   Προσωπικότητες από όλο το ιδεολογικό φάσμα με γνώσεις και δυνατότητες αρνούνται να παίξουν τον ρόλο του κομματικού υπαλλήλου, να μπουν σε μια διαδικασία ανούσιων και φαιδρών αντιπαραθέσεων και στο τέλος να βρίσκονται «τσουβαλιασμένοι» ως λαμόγια  ή εχθροί της πατρίδας!