Χρ. Ι. Στεφανάδης

Σκανδαλοθηρία είναι το κυνήγι των σκανδάλων και η επίμονη αναζήτηση και αποκάλυψη τους. 
Σκανδαλολογία είναι η συνεχής συζήτηση περί σκανδάλων, η επίμονη ενασχόληση με διάφορα σκάνδαλα, ιδίως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

Τελευταία, με ρυθμούς ανησυχητικά αυξανόμενους, η σκανδαλοθηρία και η σκανδαλολογία αποτελούν καθημερινό θλιβερό και ανεξέλεγκτο  φαινόμενο.

Το φαινόμενο αυτό, σίγουρα σχετίζεται και με την παρακμιακή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας στην εποχή των μνημονίων και με  την παράλληλη οικονομική κατάρρευση. Έτσι έχουμε οδηγηθεί σε ακραία εσωστρέφεια και σε επικίνδυνο  κοινωνικό αυτοματισμό. Δηλαδή όχι εστίαση στο πιθανό σκάνδαλο και τους πιθανούς ενόχους, ως φυσικά πρόσωπα, αλλά  στην γενίκευση και την στοχοποίηση ομάδων, κοινωνικών τάξεων πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων… 

Η καχυποψία των πολιτών μετά την ανάδειξη ενός σκανδάλου (ή ενός κατασκευασμένου σκανδάλου) ,κατά των πάντων, έχει σαν αποτέλεσμα την αδράνεια της δημόσιας διοίκησης, αποτελεί τροχοπέδη στην επιχειρηματικότητα, πλήττει τις υπηρεσίες υγείας και την παιδεία, υπονομεύει το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, υποσκάπτει τη δικαιοσύνη και τις ένοπλες δυνάμεις, δηλητηριάζει την πολιτική ζωή του τόπου και εν τέλει πλήττει τη Δημοκρατία μας. Παράλληλα οδηγεί συνεχώς σε περισσότερη εσωστρέφεια και τελικά αποτελεί στοιχείο αλλά και μοχλό βαθειάς παρακμής.

Αναμφίβολα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα και σε μια ευνομούμενη κοινωνία, όπου η διαφάνεια θεωρείται προαπαιτούμενο για την ομαλή λειτουργία των θεσμών, η ανάδειξη και η δημοσιοποίηση σκανδάλων είναι αυτονόητο ότι επιβάλλεται, αλλά  με προϋποθέσεις:
 Όχι επιλεκτικές στοχεύσεις, 

-αλλά αναφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα, προσήλωση στην αλήθεια, και εξάντληση των γεγονότων μέχρι την τελική κάθαρση και την τιμωρία των ενόχων ή σε αντίθετη περίπτωση, την  ηθική αποκατάσταση των συκοφαντημένων... 

Επιλεκτικές στοχεύσεις:

Διάβασα πολύ πρόσφατα ένα άρθρο σε έγκυρη εφημερίδα. Μεταξύ άλλων αναφέρει:
“Εμείς οι Έλληνες, διαθέτουμε μια ιδιόμορφη και πολύ “εθνική” ικανότητα: ζούμε χρόνια πολλά με τα σκάνδαλα των πολιτικών. Είναι απίθανο ότι με αυτό το κράτος, αυτό το επίπεδο των υπηρεσιών, αυτές τις παρωχημένες δομές διοίκησης, αυτή την απαράδεκτα μεγάλη δύναμη των κομματικών υπαλλήλων, αυτές τις πρόθυμες στη διαφθορά ιδιωτικές εταιρείες, κανένα (πρακτικώς...) σκάνδαλο εις βάρος τους δεν έχει εξιχνιαστεί.

Θυμόμαστε το “σκάνδαλο Ζήμενς”, όχι για εκείνους τους υπαλλήλους που καθόριζαν τις τεχνικές προδιαγραφές, αλλά μόνον για τα ονόματα πολιτικών που ακούστηκαν. Η αποκάθαρση των μηχανισμών του κράτους παραμένει άπιαστο όνειρο για τους λίγους εμάς που πιστεύουμε ότι ναι μεν το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που έχουμε εμπλέκεται συχνά στη διαφθορά, είναι όμως καλύτερο από άλλα συστήματα ακόμη κι αν υποθάλπει υπερβολές στη λειτουργία των αυτοάνοσων μηχανισμών αποκάλυψης, διόρθωσης και τελικά αποκλεισμού του κινδύνου της διαφθοράς.

Ενώ η διαφθορά αποτελεί πάντοτε κρίσιμο θέμα όλων των δυτικών δημοκρατιών, το ανοικτό καπιταλιστικό σύστημά τους, παραμένει πολύ καλύτερο από άλλα γνωστά συστήματα, είτε του παρόντος είτε του πρόσφατου παρελθόντος. Πλην όμως, στην Ελλάδα έχουμε καπιταλισμό περιορισμένης ευθύνης, κράτος σοβιετικού τύπου, κόμματα που κρυφοθαυμάζουν Λατινοαμερικανούς δικτατορίσκους και έναν λαό ψηφοφόρων που υποθάλπει με την έμφυτη καχυποψία του κάθε λογής λαϊκιστική δοξασία….”

Το τελευταίο αυτό φαινόμενο, δηλαδή την καχυποψία για κάθε λογής λαϊκίστικη δοξασία,  ζούμε με πρωτόγνωρη ένταση και έκταση αυτές τις ημέρες. 

Προσήλωση στην αλήθεια. 

Είναι πολλά τα παραδείγματα που μετά από μεγάλη δημοσιότητα, αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε σκάνδαλο και επομένως διασύρθηκαν αθώοι. 

Τιμωρία των ενόχων.
Επίσης υπάρχουν πολλά παραδείγματα που η ύπαρξη σκανδάλου αποδείχθηκε περίτρανα, αλλά οι ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν για διαφορετικούς λόγους.  (Ασυλία, παραγραφή κ.λπ.). Τέλος υπάρχουν πολύ περισσότερες περιπτώσεις, που παρ’ ότι απεδείχθη τελικά ότι το σκάνδαλο ήταν συκοφαντία, δεν τιμωρήθηκαν οι συκοφάντες, και αυτοί που συκοφαντήθηκαν παρέμειναν με το όνειδος. Αλλά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, το μόνο που δε χρειάζεται η χώρα, είναι η διόγκωση αυτού του φαινομένου, δηλαδή να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου και ο κάθε ένας εναντίον όλων... Και κυρίως, όχι κατηγορίες εναντίων πολιτικών χωρίς , τουλάχιστον, επαρκή, τεκμηρίωση!

Ιδιαίτερα αυτή την χρονική στιγμή, που οι Τούρκοι απειλούν απροκάλυπτα και προκαλούν όχι μόνο με λόγια, αλλά έμπρακτα, στο Αιγαίο και στα Ίμια… 

Αυτή την χρονική στιγμή, που ο Τούρκος πρόεδρος, με αλαζονεία και θράσος, αναφέρει ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας του θα επιβάλλουν τα συμφέροντα της γείτονος  όπως αυτός τα εννοεί, στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Και ιδιαίτερα αυτή την χρονική στιγμή, που οι “σύμμαχοι μας” μας πιέζουν αφόρητα να παραδώσουμε το όνομα της Μακεδονίας στο κρατίδιο που αναζητά ταυτότητα!
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι : “ Δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας, τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας…”

 *Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης  είναι Καθηγητής Καρδιολογίας