Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ηταν Καλοκαίρι του 2004. Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς  Αγώνες βρισκόταν στο τελικό στάδιο. Η χώρα μας, διοργανώτρια των αγώνων, συγκέντρωνε  πυρά αμφισβήτησης από διάφορα κέντρα του εξωτερικού, αμφισβήτησης που αφορούσε κάθε επίπεδο, αλλά κυρίως την επαρκή  προετοιμασία και την ασφάλεια. Εκείνη την περίοδο ήμουν υπεύθυνος του Καρδιολογικού Ιατρείου του Ολυμπιακού χωριού. Η εμπειρία μου ήταν πρωτόγνωρη. Ο ενθουσιασμός, ο εθελοντισμός, η πειθαρχία και η ανιδιοτέλεια γέμιζαν την ατμόσφαιρα....Η πρωτόγνωρη τάξη σε όλες τις δραστηριότητες, από τις πιο απλές έως τις πιο σύνθετες, σε καμία περίπτωση δε  θύμιζε τη μέχρι τότε εμπεδωμένη Ελληνική καθημερινότητα....Και οργανώσαμε πράγματι, αντίθετα με τις δυσμενείς προβλέψεις,  άψογους Ολυμπιακούς αγώνες. Μπορεί το κόστος της διοργάνωσης να ήταν πολύ υψηλό, κατά ορισμένους δυσβάσταχτο, αλλά τα άμεσα και έμμεσα οφέλη ήταν ασύγκριτα περισσότερα.

Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι με ομοψυχία και ενότητα ο λαός μας μεγαλουργεί.
Πέρασαν λιγότερα από δέκα χρόνια από τότε. Η χώρα μας προοδευτικά διολίσθησε σε οικονομική παρακμή η οποία πυροδότησε κοινωνική, πολιτική και  πολιτιστική παρακμή.

Αυτή η συνδυασμένη παρακμιακή ατμόσφαιρα σήμερα προκαλεί τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, και ο κίνδυνος του διχασμού πλανάται απειλητικός στον εθνικό ορίζοντα.  Για να μην αναφερθώ παλαιότερα, ο  πρώτος  καταστροφικός Εθνικός Διχασμός του περασμένου αιώνα εκδηλώνεται το 1915 με τη διαφωνία του βασιλιά Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου... Η Ελλάδα έπρεπε να επιλέξει μεταξύ του γερμανικού άξονα και της συμμετοχής στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων. Ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και ο Κωνσταντίνος  κυβέρνησε με περιστασιακές διορισμένες κυβερνήσεις επιμένοντας στην  «ουδετερότητα» ακόμη και όταν η Αγγλία πρόσφερε την Κύπρο ως  αντάλλαγμα συμμετοχής μας στον πόλεμο. Η  Ελλάδα εν τέλει συντάσσεται με τους συμμάχους...Οι Έλληνες όμως έχουν διχασθεί σε Βενιζελικούς και βασιλικούς. Ο Διχασμός θα σημαδέψει την πορεία της χώρας με δραματικές συνέπειες, ως που  προέκυψε η δικτατορία του Μεταξά. 

Ο δεύτερος καταστροφικός Εθνικός Διχασμός έρχεται με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος σπαράζει την ήδη κατεστραμμένη χώρα.
Τρίτος διχασμός χωρίζει τους Έλληνες μετά τον εμφύλιο σε «εθνικόφρονες», «κομμουνιστές» και «συνοδοιπόρους» και η χώρα οδηγείται στη δικτατορία το 1967.

Η Μεταπολίτευση το 1974 έκλεισε τον κύκλο και αυτού του Διχασμού. Ζήσαμε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες ομαλής δημοκρατικής πολιτικής ζωής. Ήρθε όμως προοδευτικά η χρεοκοπία. Η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της χρεοκοπίας είναι πολύπλοκη και εν τέλει  ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα καταγράψει και θα καταλογίσει αντικειμενικά τις ευθύνες στους υπεύθυνους. Ένα είναι σίγουρο. Σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που βιώνει η πατρίδα  μας, το μόνο που δε χρειάζεται είναι η εσωστρέφεια, οι αλληλοκατηγορίες, η συνωμοσιολογία, η απαξίωση προσώπων, θεσμών και κοινωνικών ομάδων...Γιατί αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για ένα νέο διχασμό...Η τρόικα και τα μνημόνια δε μας επιβλήθηκαν  από εξωτερικούς παράγοντες αναίτια και απρόκλητα. Είναι επιβεβλημένη επιλογή σωτηρίας κατά την άποψη της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας που εκπροσωπεί την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού. 

Δικαίωμα βέβαια  δημοκρατικό και αναφαίρετο των πολιτικών σχηματισμών της αντιπολίτευσης είναι να διαφωνούν...Δικαίωμά τους είναι να ελέγχουν, ακόμα και αμείλικτα, να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, να καταλογίζουν ευθύνες. 

Δεν είναι όμως δικαίωμά τους να χωρίζουν τους Έλληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Δεν είναι δικαίωμά τους να καλούν το Λαό σε αντίσταση...Να θέτουν το σπέρμα ενός νέου, ίσως πιο καταστροφικού, εθνικού διχασμού....
Ενωμένοι μόνο θα βγούμε από την κρίση...

*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι Καθηγητής Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών