Τζένη Αγιανδρίτη

...κι ενός έθνους σε απόγνωση. Η πρώτη δήλωση του Σπύρου Γιαννιώτη μετά την κούρσα των 10.000 μέτρων ανοιχτής θαλάσσης και την παρά τρίχα ανοδό του στο βάθρο των μεταλλίων, συνοδεύτηκε με λυγμούς. Οσοι τον παρακολουθούσαν –και δεν ήταν απασχολημένοι με τα μπαγκάζια των διακοπών- σπάραξαν το ίδιο.

Οχι επειδή βγήκε τέταρτος. Ούτε επειδή έφτασε στην πηγή και νερό δεν ήπιε. Ούτε επίσης επειδή οι προπονητικές στερήσεις «από την ζωή εκεί έξω» δεν αντισταθμίστηκαν με ένα μετάλλιο στο λαιμό. Οπως άλλωστε συμπλήρωσε και ο ίδιος σε αυτό το συγκινητικό παραλήρημα ενός μεγάλου αθλητή όπως είναι ο Γιαννιώτης, «έτσι είναι ο αθλητισμός».

Ετσι είναι και η ζωή γενικώς. Απλά στις ειδικές συνθήκες που βιώνουν όχι μόνο οι αθλητές αλλά η πλειοψηφία των εργαζομένων –και ανέργων- στην Ελλάδα, το δάκρυ παραμονεύει στην άκρη του ματιού. Ετοιμο να γίνει ένα γιγάντιο κύμα παραπόνων που πριν φτάσει στη στεριά, έχει ήδη φουσκώσει με τα χιλιάδες αυτά καθημερινά psycho προβλήματα και απλά θέλει να φουντάρει. Και ποιος μπορεί να σταματήσει ένα γιγάντιο τσουνάμι; Προφανώς κανείς. Είναι το θεριό της φύσης.

Και μπροστά του ή τρέχεις να σωθείς ή σταυρώνεις τα χέρια και κάνεις προσευχές περιμένοντας στωικά το τέλος. Η κούρσα του Γιαννιώτη είναι η σημερινή μαραθώνια κούρσα κάθε Ελληνα πολίτη που στο τέλος της δεν τον περιμένουν τα μετάλλια. Αλλά τα παράσημα της ανοιχτής παλάμης. Και αυτό είναι το απελπιστικό. Να ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν είσαι μαχητής.

Αλλά ένα υπερφορτωμένο με αμαρτίες λαμογιών γαϊδούρι που υπομονετικά δέχεται χτυπήματα με το καμουτσίκι μέχρι να νετάρει. Το ότι κάποτε υπήρξες άλογο είναι τόσο ανακουφιστική ανάμνηση όσο η εικόνα μιας αυλακωμένης με ρυτίδες γιαγιάς με μασέλα που ξεφυλλίζει το άλμπουμ της ζωής της νιότης. Κάποιοι το πολεμάνε, αισιοδοξούν ότι δίπλα σε αυτή την καταραμένη καλλονή χώρα θα βρεθεί ο σωστός σύντροφος για να την ανθίσει. Κάποιοι άλλοι ζουν βουτηγμένοι στις ένδοξες αναμνήσεις. Μόνο που όταν ξαπλώνουν το βράδυ, απλώνουν το χέρι στο κομοδίνο για να  βάλουν στο ποτηράκι τη μασέλα. Προτιμώ την κουρτίνα 1. Με το γαϊδούρι κούρσας. «Α, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μας πέθαναν / και αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε τον δρόμο»». Τάσος Λειβαδίτης.