Τίνα Μανδηλαρά

Παρακολουθώ τη Λένα Κιτσοπούλου χρόνια τώρα. Και εξακολουθώ να δηλώνω γοητευμένη από αυτό το δημιουργικά στρεψόδικο πλάσμα που είχε το τσαγανό να τρίψει στη μούρη όλων των βολεμένων, των κουλτουριάρηδων, όσων τέλος πάντως τα είχαν βρει με την «ανιαρή σοφία» καταργώντας τις ταμπέλες που έβαζαν οι υψιπετείς ειδήμονες του θεάτρου ή της συγγραφής.

Ενα ξωτικό χωρίς κανένα όριο, μια ξανθιά Μαρία Νεφέλη με σπαρακτικά ξεσπάσματα και ανίερη γλώσσα. Κάποιοι εξακολουθούν να τη λατρεύουν, άλλοι τη μισούν, λίγοι όμως μπορούν να αντισταθούν στο δημιουργικό κρεσέντο που είχε το inyerface θέατρό της -με αναφορές στο σινεμά του Οικονομίδη- και ο εφηβικός, ατίθασος οίστρος της. Οχι ότι το έκανε για να προκαλέσει όπως άλλοι - η Κιτσοπούλου ήταν ανέκαθεν μια πρόκληση από μόνη της. Ούτε για να κερδίσει θεατές - χέστηκε πραγματικά. Οποτε ήθελε, έπαιρνε το δισάκι της και τραβούσε για τη Σαντορίνη.

Και κάπως έτσι λειτουργούσαν πάντα οι μεγάλοι, αληθινοί και όχι στημένοι προβοκάτορες. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι που ξεχώρισαν ανάμεσα στις καθωσπρέπει πένες των αστικών εφημερίδων -που επί το πλείστον διαβάζονται από συνταξιούχους- και των εξωνημένων συνειδήσεων ήξεραν ότι η ζωή θέλει σπαράγματα και όχι καθαρότητα. Τα ανελέητα πλάσματα που έχει ευλογήσει το καταραμένο κλέος της ευφυΐας δεν καταλαβαίνουν Χριστό από κανόνες - γι’ αυτό και κινδυνεύουν να πνιγούν στο ίδιο τους το αίμα. Η Μαλβίνα, αυτό το αξέχαστο πλάσμα, βάδιζε σε αυτή την αποχαλινωμένη προοπτική - το ίδιο και η ανεπανάληπτη Τζούλι Μπέρτσιλ που λατρεύτηκε από εκατομμύρια αναγνώστες, όταν έγραφε στον «Γκάρντιαν» και τελικά κατέληξε να προκαλεί σκανδαλάκια στα δίστηλα σκανδαλοθηρικών εφημερίδων.

Ετσι είναι. Το πυροτέχνημα ενίοτε δημιουργεί πυρκαγιά με θύμα τον ίδιο τον εμπρηστή. Τα όμορφα μυαλά όμορφα καίγονται. Η Κιτσοπούλου μπορεί για μερικούς να γίνεται χυδαία και η δημοσιογραφία κίτρινη. Ολα μέσα στο παιχνίδι είναι. Το μόνο που δεν είναι στο παιχνίδι είναι η επικίνδυνη ασφάλεια που προάγει με κάθε τρόπο ο φανατικός εθνικισμός - που θέλει να επαναφέρει τη βέργα του δασκάλου, τον φόβο του θεού, την αμορφωσιά και τον ρεβανσισμό. Τα συστατικά στοιχεία δηλαδή που έθρεψαν το «Αβγό του Φιδιού». Κι αυτά καμία σχέση δεν έχουν με καμία δημοσιογραφική ή καλλιτεχνική πρόκληση - είναι απλώς οι επικίνδυνοι εχθροί. Σε αυτή την περίπτωση η Κόλαση είναι άλλοι - με Κ κεφαλαίο. Οχι η Λένα.