Θέμος Αναστασιάδης

Το να λες κάνα ψέμα πού και πού ως πολιτικός είναι μέρος της δουλειάς και κάπου είναι... προεξοφλημένο. Ακόμα κι όταν ακούμε τις εξαγγελίες τους, λέμε «εντάξει, προεκλογικές είναι, δεν βαριέσαι, θα δούμε...». Οταν όμως πετάς μούφες συνεχώς και συστηματικά για τα καθημερινά και επιμένεις να επιβάλλεις μια εικονική imaginary πραγματικότητα, τότε κινδυνεύεις να την πατήσεις σαν τον τσοπανάκο με τον λύκο. Αν φωνάζεις μια, δυο, τρεις φορές για πλάκα «λύκος-λύκος!», στο τέλος θα έρθει ο αληθινός, δεν θα σε πιστεύει κανείς, και θα σε κάνει μια χαψιά. Η «παραμύθα» δηλαδή γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον σου - και σ’ αυτό το παιχνίδι αμοιβαίας έλλειψης εμπιστοσύνης έχει μπλέξει η κυβέρνηση. Εντός κι εκτός. Δεν την πιστεύει πια κανείς, ακόμα κι όταν λέει την αλήθεια. ως προς το εξωτερικό, δεν χρειάζεται να παραθέσουμε πολλά παραδείγματα. Καθημερινά διάφοροι σοβαροί Ευρωπαίοι πολιτικοί -όχι κατ’ ανάγκη ανθέλληνες- επισημαίνουν ότι η Ελλάδα έχει τεράστιο πρόβλημα αξιοπιστίας. Είτε τα λέει καλά είτε όχι ο Τσίπρας, είτε προκαλεί είτε κάνει τον καλό ο Βαρουφάκης, πλέον δεν μας παίρνουν τοις μετρητοίς. Θεωρούν εξαρχής ότι τους παραπλανούμε μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

Οι ευθύνες δεν είναι 100% του ΣΥΡΙΖΑ. Ολες οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις έλεγαν ψέματα στους Ευρωπαίους ομολόγους τους και μετά... πήγαιναν και κάρφωναν καθεμία την προηγούμενη! Επί Καραμανλή «έδωσαν» την κυβέρνηση Σημίτη για ψεύτικα στοιχεία όσον αφορά στα ελλείμματα, οι Παπανδρεϊκοί «κάρφωσαν» στη συνέχεια τους Καραμανλικούς, κι έτσι από... αλληλοχαφιεδισμό ξέσπασε η μεγάλη κρίση το 2010. Μόνοι μας δηλαδή βγάλαμε τα μάτια μας. Τώρα με το νέο... καθεστώς, όπως αυτοαποκαλούνται, το συνειδητό ψέμα, επίσημο ή non paper, έγινε κανονική πολιτική επιστήμη, με την έννοια ότι πάνε στην Ευρώπη και λένε πράγματα που ΔΕΝ ισχύουν (π.χ. πόσα χρήματα χρειάζονται), υπόσχονται διάφορα που την άλλη μέρα ή την άλλη ώρα τα παίρνουν πίσω και θέτουν στόχους που γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν. Το να μη συμφωνεί κανείς μαζί σου είναι ένα θέμα που λύνεται, το να μην πιστεύει Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΛΕΣ δεν λύνεται. Αποκορύφωμα όλης αυτής της επίπλαστης χαοτικής πραγματικότητας είναι η ψυχοπαθολογική μανία του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάζει... τα ονόματα του Μνημονίου, της Τρόικας, πιστεύοντας ότι έτσι κοροϊδεύει τη διεθνή και ντόπια κοινωνία. Να δίνει μάχες για το πού θα πραγματοποιούνται οι συναντήσεις των Ευρωπαίων ελεγκτών με τα κυβερνητικά κλιμάκια, να τους τραβολογά σε ξενοδοχεία και γκαράζ σαν να ’ναι παράνομα ζευγαράκια, και άλλα πολλά που εκνευρίζουν τους πάντες. Η Τρόικα που δεν λέγεται πια έτσι αλλά «θεσμοί» και το Μνημόνιο που θα ονομάζεται εφεξής «Ευαγγέλιο για την Ανάπτυξη», ή δεν ξέρω γω τι άλλο, έδωσαν αφορμή να γελάνε μαζί μας όλες οι κυβερνήσεις, τα media και οι λαοί του κόσμου. Φτάσαμε στο σημείο η «Wall Street Journal» να δημοσιεύει και το «γλωσσάρι» της νέας Ελλάδας, ξεκινώντας από το Brussels Group (πρώην Τρόικα) και φτάνοντας στη δημιουργική ασάφεια (constructive ambiguity) του Βαρουφάκη. Εκεί όπου εξέθεσε και όλες τις κυβερνήσεις της Ε.Ε., ότι δήθεν συμφώνησαν μαζί του. 
Κι αν στο εξωτερικό η συστηματική πολιτική ασάφεια και συγκεκριμένα τα ψέματα ως προς το τι ειπώθηκε και με ποιον (μέχρι και ο friendly Ομπάμα αναγκάστηκε να διαψεύσει διαρροές του Μαξίμου για ανύπαρκτους διαλόγους του με τον Τσίπρα), στο εσωτερικό έχει γίνει πανηγύρι. Εχετε φλομώσει τον κόσμο στο ψέμα, αδελφάκι μου, ή μάλλον συντροφάκι μου, με αποτέλεσμα να ακούει ο άλλος ΕΙΔΗΣΕΙΣ και δηλώσεις ΑΡΜΟΔΙΩΝ και απλά... να μην καταλαβαίνει πού είναι το ψέμα, πού η αλήθεια, πού η ειλικρίνεια και πού η υποκρισία. 


Το ξέραμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλη η Αριστερά, μια ζωή έχει τρομακτική ανάγκη από τους ιδεολογικούς «μύθους» προκειμένου να επιβιώσει. Ακόμα και όταν ο κόσμος το ’χει τούμπανο, αυτοί το κρατάν κρυφό καμάρι και χρειάζονται 30 χρόνια και 8 ολομέλειες για να παραδεχτούν ότι κάπου έσφαλαν... Πλην, όμως, αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές. Σήμερα, με την πληροφόρηση να σε πλακώνει ελεύθερα απ’ όλες τις πάντες, δεν μπορείς πια να επιμένεις παντού και πάντα στην ψεύτικη πραγματικότητα. ΠΡΟΣΕΞΤΕ, οι Συριζαίοι δεν λένε τα ψέματα κατ’ ανάγκη για να κοροϊδέψουν τον κόσμο αλλά πρωτίστως τον εαυτό τους! Δεν θέλουν να παραδεχτούν τον… ρεαλισμό που υποχρεώθηκαν να ζουν και να συνομιλούν! Μέχρι προχθές μας ζάλιζαν ότι έχουν μείνει αμετακίνητοι στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τώρα πάνε για το νέο τετραετές και βλέπουμε. Μετά φάγανε «κόλλημα» («ΞΕΚΟΛΛΑ!», που ’λεγε προεκλογικά κι ο θείος Πάνος) ότι διαπραγματεύονται πιο σκληρά από τους άλλους. Το ότι χρειάστηκαν τόσο χρόνο, κάποιες σφαλιάρες και διάφορα αδιέξοδα πηγαινέλα στα Eurogroup για να φτάσουμε βασικά εκεί όπου ήταν οι προηγούμενοι, το παρουσιάζουν ως σκληρή διαπραγμάτευση. Για να ’μαστε δίκαιοι, να παραδεχτούμε ότι ΚΑΙ ΤΟ ’ΘΕΛΑΝ και το ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ όσο μπορούσαν και όσο καταλάβαιναν. Μάλιστα.


Προσπάθησαν σκληρά να διαπραγματευτούν. Ομως η διαπραγμάτευση δεν κρίνεται από το πόσες ώρες ή μέρες κάθισες στο τραπέζι, αλλά στο ποιος πήρε όλα τα λεφτά στο τέλος! Ε, λοιπόν, εκ του αποτελέσματος χάσαμε. Γυρίζουμε εκεί όπου ήμασταν και ίσως χειρότερα. Αρα η πιο επιεικής διατύπωση είναι ότι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν και απέτυχαν στους βασικούς στόχους. Και διαγραφή του χρέους δεν έγινε, και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις μας αναγνωρίσαμε, και την αξιολόγηση των πεπραγμένων αποδεχτήκαμε, και την ανάγκη νέου προγράμματος... υποδεχτήκαμε με ζητωκραυγές. Αλλά το «χούι» δεν φεύγει! Τη μια λένε «μας εκβιάζουν με ασφυξία», την άλλη ότι «δεν νιώθουμε καμία θηλιά»! Τη μία λένε για δημοψήφισμα, την άλλη το διαψεύδουν μετά βδελυγμίας και την επομένη το ξαναλένε! Μια τρέλα. Ολη μέρα.

Ολα αυτά δεν τα λέμε για να ισοπεδώσουμε τις όποιες προσπάθειες έκαναν οι Συριζαίοι εμπειρογνώμονες, ούτε για να προδικάσουμε από τώρα το τελικό αποτέλεσμα, που στο κάτω-κάτω θα δείξει από μόνο του. Αλλωστε όλοι πάμε πάσο στους Συριζαίους, δεν τους λέμε τις κακές λέξεις «μνημόνιο» και «κωλοτούμπα» (παρότι κάνουν 100 τη μέρα) γιατί δεν θέλουμε να τους προγκάρουμε και ευχόμαστε να βρούνε μια άκρη με την Ε.Ε. να σωθούμε όλοι μαζί. Επί τούτου δηλαδή κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε λες και έχουμε απέναντί μας στην εξουσία μωρά παιδιά που χρήζουν ειδικής προστασίας, μην τους μείνει κάνα παιδικό τραύμα ότι πρόδωσαν τα ιδανικά τους. Ως εδώ καλά. Από ένα σημείο όμως και πέρα υπάρχει ανάγκη να συνεννοηθούμε μεταξύ μας πραγματικά. Ασε το πώς τα παρουσιάζουμε στον Σόιμπλε... Εδώ όμως όταν λέμε μέρα να εννοούμε «με φως» και όχι «μαύρο σκοτάδι», και όταν λέμε για κρέας να μη χρειάζεται να του βγάζουμε τα λέπια πριν το φάμε. Αν το ’χουν πάρει τόσο πολύ επί πόνου, ας προτείνουν το νέο ΕΠΙΤΟΜΟ ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, να το διαβάσουμε, να το εμπεδώσουμε, για να μπορούμε να ΣΥ-ΝΕ-ΝΟ-ΟΥ-ΜΑ-ΣΤΕ.

Το ψάρι, κρέας; OK. Ας το λέμε, λοιπόν, μοσχαράκι ιχθυοτροφείου ή μπιφτέκι πελαγίσιο, να καταλαβαινόμαστε. Θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους αν ο Τσίπρας απλά μας έλεγε «το παλέψαμε ως εκεί που δεν παίρνει, το είδατε, μας έλιωσαν, μας εκβίασαν, αυτά τα λίγα πήραμε, τόσα χάσαμε, βάλτε πλάτη να σταθούμε όλοι μαζί». Αλλά όταν μας λέει «νικήσαμε», τι θα συμβεί αν έτσι ξαφνικά αντί του ευρώ βρεθούμε στο... άλλο, το «διπλό»;