Θέμος Αναστασιάδης

Σαν να σηκωνόταν ξαφνικά απ’ την εντατική-νεκροθάλαμο ο Μίκαελ Σουμάχερ και να κατέβαινε σήμερα να κερδίσει το Γκραν Πρι της Μαλαισίας... και βάλε. Σαν να ξαναενώνονταν σαν παζλ απ’ τον βυθό του νότιου Ινδικού τα χιλιάδες κομματάκια του καταραμένου Boeing και να ξαναπέταγε να πάει τον κόσμο ζωντανό στο Πεκίνο και όπου αλλού. Τόσο μαγικό και απίστευτο μοιάζει το σενάριο επιστροφής της Ελλάδας στο club των κανονικών, παρότι λίγο-πολύ προβληματικών,  χωρών που δείχνει να υλοποιείται. Μπορεί και να ’μαστε ακόμη στα μισά του δρόμου ή και λιγότερο, όμως τον περπατάμε ζωντανοί. Δεν είμαστε πια ούτε του θανατά με σωληνάκια, ούτε συντρίμμια στις πέντε ηπείρους όπως μας ήθελαν πολλοί και έδειχνε να το φέρνει η ζωή μέχρι την προτελευταία στροφή. Κι αυτός ο παραλληλισμός μιας χώρας που ανακάμπτει με τον Σουμάχερ να ανασταίνεται και το Boeing να ξαναπετά ξαφνικά γίνεται με κάθε σεβασμό προς τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εκεί γιατί εξάλλου… ΧΑΘΗΚΑΝ ΚΙ ΕΔΩ. Τα πολύ περισσότερα θύματα των αυτοκτονιών και των κρυφών «μνημονιακών» θανάτων, άλλοτε από ξαφνικά καρδιακά και άλλοτε από εγκεφαλικά και ανεξήγητες κακές αρρώστιες, δεν μπαίνουν φυσικά σε καμιά ζυγαριά, ούτε έρχονται πίσω με τίποτε αναδρομικά (παρότι καλά είναι κι αυτά). Ομως εκ των πραγμάτων οι πιο πολλοί Ελληνες ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι αυτή: αν καταλήξαμε να είναι το τελευταίο μας πρόβλημα πόσων ημερών φρέσκο θα είναι το γάλα... ε, σχετικά καλά τα πάμε! Γιατί με τα προηγούμενα δεδομένα μια ωραία πρωία δεν θα βρίσκαμε καν γάλα και οι μαυραγορίτες θα μας έδιναν το λίτρο ανταλλαγή με ένα Ι.Χ. Αν πάλι το θέμα μας είναι αν μόνο τα ταξί θα παίρνουν τους τουρίστες από τα ξενοδοχεία ή αν μπορεί ο μεροκαματιάρης εποχιακός «δωματιάρχης» να τους πηγαινοφέρνει με το δικό του επαγγελματικό, εεε… ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! Τρία μόλις χρόνια πριν η Ελλάδα έσβηνε απ’τον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη και τώρα ξαφνικά σαν να μας ξαναγάπησε όλη η υφήλιος! Είτε επειδή μοιάζει σαν η Παναγιά της Τήνου -ή μάλλον της Μυκόνου- να το ’κανε το θαύμα της και μαζί με τον βορειοαφρικανικό ανταγωνισμό να τρεμοπαίζει και ο απω-ανατολίτικος, έτσι ξαφνικά ΟΛΟΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ υποστηρίζουν ΕΛΛΑΔΑ! Τι έγινε, χερ Φριτς, μεσιέ τρα-λα-λα, μίστερ νόγκουντ; Σας πιάσανε οι τύψεις που μια πενταετία μάς παρουσιάζατε σαν τα ΤΕΡΑΤΑ της υφηλίου; Να πω τη μαύρη αλήθεια; Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά και ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΩ ούτε το πώς έγινε και αρχίζουμε να ξαναβλέπουμε λίγα φωτάκια στο τούνελ, ούτε γιατί ξαφνικά, αντί να μας βρίζουν, μας λένε «YASSOU» για το «κατόρθωμα της επιστροφής απ’ τον τάφο», που λέει κι ο Στουρνάρας, ούτε αν είναι λίγο-πολύ μαγική εικόνα σε σχέση με τα καθημερινά προβλήματα που εξακολουθούν ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΝΤΑΙ και ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΟΝΤΑΙ σε επίπεδο πολίτη (κι αυτό να μην το ξεχνάει ποτέ η κυβέρνηση. Στον δρόμο δεν έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση προς το καλύτερο). Ε, σκέφτομαι ότι πρέπει να κρατήσουμε το γεγονός ότι τώρα τα πράγματα φαίνονται πιο αισιόδοξα απ’ ό,τι 4 χρόνια πριν, όταν έβγαινε ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ, ότι περιμένουμε το μεγαλύτερο κύμα τουρισμού, ότι υπάρχουν θετικά μηνύματα για μεγάλες επενδύσεις που ήταν στα σκαριά 20 χρόνια τώρα (κλασική περίπτωση το ΕΛΛΗΝΙΚΟ) και ότι εν ολίγοις φαίνεται ότι κάτι ΚΑΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ! Τσιμπιέμαι φυσικά για να βεβαιωθώ...

Οχι ότι τέλειωσε η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ. Μακριά από μας κάθε είδους ωραιοποίηση, πόσο μάλλον θριαμβολογία με αφορμή τα επιδόματα κοινωνικού χαρακτήρα ή τα «μπράβο» κάποιων ξένων που σ’ αυτή τη φάση θέλουν σώνει και καλά να φανεί ότι Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ για τους δικούς τους λόγους, μια που έχουμε και ευρωεκλογές. Κι όχι μόνο… Στριφογυρίζουν οι παγκόσμιες γεωπολιτικοοικονομικές ισορροπίες, η Ρωσία κάνει τα δικά της, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ψάχνονται και κάπου εκεί η Ελλαδίτσα που περιφρονούσαν έχει ξαφνικά τη σημασία της, όπως την είχε -για λόγους που ξέρουν καλύτερα από μας- και όταν έκαναν σε άλλες εποχές τη μοιρασιά του κόσμου. Οχι ότι δεν ζουν και χωρίς εμάς δηλαδή, αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται, με την Ουκρανία να πέφτει σε περιόδους Μεσοπολέμου και την Τουρκία να ακροβατεί μεταξύ… χλιδο-ισλαμισμού και παλαιοκεμαλισμού, είναι κι εμάς να χρεοκοπήσουμε. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να το αποφεύγουμε. Λίγο είναι;

Οπως απ’ όλες τις μεγάλες εθνικές περιπέτειες που αυτός ο μυστήριος, αυτοκαταστροφικός αλλά και περήφανος λαός γνώρισε,  έτσι και από το Μνημόνιο βγαίνουμε όντως ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΟΙ. Από πολλές απόψεις και όχι μόνο την οικονομική. Ομως πολύ πιο εξαθλιωμένοι βγήκαν οι προπαππούδες μας απ’ το 1922, οι παππούδες μας απ’ το 1944-49, οι γονείς μας απ’ τις μετέπειτα περιπέτειες με τις χούντες, τους Αττίλες, τις κρίσεις και τα συναφή. Σακατεμένοι αλλά ΟΡΘΙΟΙ. Κι όποιος βρει μια περίπτωση στην Ιστορία μας που ο Ελληνισμός, ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΗ ΓΛΙΤΩΣΕ, δεν ξαναστάθηκε καλύτερα κι από ΠΡΙΝ στα πόδια του, να μου τρυπήσει την... Δεν ξέρω τι ακριβώς... Οπου βρει! Ετσι κι αλλιώς, κόσκινο είμαστε.