Θέμος Αναστασιάδης

Αμα ρωτούσαν τον Αδωνη, θα τους έλεγε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγεις από το νοσοκομείο, όπως και από το Μνημόνιο: ο ένας είναι μια χαρά, κάνοντας τζόκινγκ και πιλάτες στον προθάλαμο, ο άλλος, υποβασταζόμενος μέχρι να πας σπίτι και να τριγυρίζεις μετά με το αναπηρικό καροτσάκι, ο τρίτος και ταχύτερος -χτύπα ξύλο- καθώς σε παίρνουν τα «κοράκια» και προτού το καταλάβεις γίνεσαι τοπίο Natura. Οσο για τον τέταρτο, είναι πολύ συνηθισμένος και άκρως επικίνδυνος: να βγεις από το νοσοκομείο για να μπεις στο επόμενο ύστερα από λίγο καιρό. Αρα, παραφράζοντας τον Διονύση Σαββόπουλο, το ερώτημα είναι: «Σαν βγω απ’ αυτό το Μνημόνιο, τι άραγε με περιμένει;».

Καταρχάς, κάθε λογικός άνθρωπος δέχεται ως προτεραιότητα το ότι πρέπει να βγούμε έστω και αν χρειαστεί να γίνουν κάποιες ακόμα τελευταίες (που δεν θα είναι καθόλου τελευταίες) θυσίες. Ας γίνουν από τους ακόμα «κατέχοντες» κι ας είναι και ψιχία. (Μπορεί κάποιοι αγρότες που τη σκαπουλάρανε να πληρώσουν πιο άνετα τον φόρο για τα αγροτεμάχια απ’ ό,τι ο μπατιρημένος άλλοτε «αστός» για το τριάρι, το τεσσάρι κ.ο.κ.) Θεωρούμε επίσης λογικό πως ΑΝ, λέμε αν, φτάσαμε σε κάποιο υποσταθμό της τελικής διαδρομής, τότε τόσες θυσίες που έγιναν δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Φανταστείτε δηλαδή στο «παρά ένα», εκεί που τώρα όλοι οι Ευρωπαίοι λένε ότι «τελικά, ναι, ας μείνει η Ελλαδίτσα στο ευρώ, ώστε εκτός από το σκι να κάνουμε και τα μπάνια μας το καλοκαίρι χωρίς να αλλάζουμε συνάλλαγμα», να πάμε εμείς με τις Συνιστώσες του Αλέξη και ν’ αρχίσουμε να παίζουμε στις Βρυξέλλες την κολοκυθιά: να μείνω στο ευρώ; Και γιατί να μείνω; Κι αν δεν μείνω, πού θα πάω; Οι τελευταίες ενδοκομματικές εξελίξεις έδειξαν ότι όσο «σοβαρεύεται» και προσπαθεί να γίνει -έστω άτσαλα- πιο «κυβερνητικός» ο Τσίπρας, τόσο χάνει τον έλεγχο των ατάκτων και ατάκτως ερριμμένων που του έδωσαν αυτό το ποσοστό των αγανακτισμένων πολιτών. Δεν συμφωνούν καν με ποιον θα συγκυβερνήσουν αν τυχόν τους δοθεί η εντολή. Αρα, για να είμαστε σοβαροί, ο ΣΥΡΙΖΑ όντως αποτελεί το τελευταίο εθνικό απόθεμα, υπό την έννοια ότι αν οδεύουμε έτσι κι αλλιώς για το μοιραίο, ας το ρίξουμε καλύτερα στο τσάμικο για να το διασκεδάσουμε κιόλας. Η Κουμουνδούρου είναι η τελευταία επιθυμία του εθνικά μελλοθάνατου που... πρέπει να γίνει σεβαστή σαν το τελευταίο γεύμα του dead man walking που πάει για εκτέλεση. Ως εκεί όμως.

Προτού φτάσουμε εκεί υποτίθεται ότι περιμένουμε μπας και τη γλιτώσουμε. Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, για την ανάγκη της κουβέντας, ότι, ναι, πετυχαίνουμε το «μακιγιαρισμένο» πλεόνασμα, ναι, βγαίνουμε στις αγορές, ναι, μας έρχονται και κάποιοι επενδυτές. Το εύλογο ερώτημα είναι ΤΙ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ που έφεραν την Ελλάδα στο σημείο της χρεοκοπίας άλλαξε τόσο για να ’μαστε σίγουροι ότι δεν θα μας ξαναπάνε άρον άρον στο «νοσοκομείο». Κατά γενική παραδοχή, τα τρία δεινά ήταν: ο υπερκαταναλωτισμός και ο υπερδανεισμός για να χρηματοδοτούμε έναν τρόπο ζωής πάνω από τις δυνατότητές μας, ο βαριά άρρωστος ευρύτατος δημόσιος τομέας, που ήταν και το ΒΑΡΙΔΙ που μας αποτελείωσε, και η απελπιστικά πολιτικάντικη κομματοκρατούμενη πελατοκεντρική πολιτική τάξη, που έταζε, άρπαζε, «προστάτευε» τους ημέτερους δανειοδότες απ’ όπου περνούσε και ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΕ ακόμα και ημιθανείς, αρκεί να είχαν ενεργό εκλογικό βιβλιάριο. ΤΙ ΑΠ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΛΛΑΞΕ; Πολύ φοβούμαι μόνο το πρώτο: ο υπερκαταναλωτισμός και το επίπεδο ζωής όντως εξαφανίστηκαν ως διά μαύρης μαγείας, αφού η κυβέρνηση -με την άδεια της Τρόικας- προτίμησε να ρίξει όλα τα βάρη στον ιδιωτικό τομέα. Η εύκολη λύση. Κανείς δεν αναρωτήθηκε, τώρα που όλοι οι μικροαστοί και μεσοαστοί χρεοκόπησαν, με ποιους θα πάρει μπρος η οικονομία. Με την αγροτιά και την εργατιά; Τραλαλά, τραλαλά! Αυτά δεν γίνονται ούτε στα παιδικά ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ της ΕΣΣΔ. Στα υπόλοιπα δύο ΚΑΚΑ δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Το Δημόσιο σε αριθμό υπαλλήλων δεν συρρικνώθηκε ουσιαστικά ούτε κατά 10% και το μόνο που συνέβη είναι να γίνουν κι εκείνοι πιο φτωχοί, λιγότερο αποδοτικοί και περισσότερο δύσκολοι και εκδικητικοί απέναντι στον πολίτη. Τώρα σοβαρά, μ’ αυτό το Δημόσιο θ’ αρχίσει η ανάπτυξη; Ακόμα και στον εμίρη του Κατάρ που πήρε ένα ολόκληρο νησί, η Πολεοδομία τού έδωσε αρχικά άδεια για 90 τετραγωνικά μέτρα... Αλλο αν στη συνέχεια έκανε κάποια «μαγικά» και θα χτίσει, λένε, τη «Ριβιέρα του Ιονίου». Για πάρτη του. Αλλά μήπως άλλαξε η νοοτροπία της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ; Φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά ΧΑΛΑΣΕ παραπάνω γιατί τώρα τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους, καθότι τους φεύγουν τρέχοντας οι πελάτες-ψηφοφόροι. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστους πολιτικούς άνδρες, από τον πρωθυπουργό έως και ορισμένους νουνεχείς του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιποι έγιναν ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ απ’ ό,τι ήταν. Αποκορύφωμα το δήθεν «κίνημα των 80» βουλευτών της Ν.Δ. που αποθεώθηκε επειδή κατάφερε να σώσει τα «ημέτερα» μαντριά και να καούν αυτά των διπλανών. Και για να μην ξεχνιόμαστε, φυσικά και δεν άλλαξαν οι μισθοί των κοινοβουλευτικών ανδρών. Εισπράττουν σχεδόν 6.000 ευρώ ο καθένας τον μήνα καθαρά, δηλαδή το δεκαπλάσιο και βάλε του βασικού μισθού οποιανού ακόμη τον διατηρεί και δεν έχει απολυθεί. Τέτοια δυσαναλογία συναντάται συνήθως σε «χούντες» όπου από τη μία είναι η αριστοκρατία του όποιου καθεστώτος και από την άλλη ο λαουτζίκος. Και φωνάζουνε κι από πάνω ότι δεν τους φτάνουνε!

Τι άλλαξε λοιπόν στ’ αλήθεια ύστερα από τόσες θυσίες και για πόσο θα αντέξουμε εκτός Μνημονίου, εφόσον από τα τρία κακά της μοίρας μας μείναμε με τα δύο τα χειρότερα; Σοβαρολογούμε ότι αυτά τα άτομα, με αυτό το Δημόσιο, θα μας οδηγήσουν στον δρόμο της ανάπτυξης έστω κι αν βγούμε από το Μνημόνιο;