Θέμος Αναστασιάδης

Ολοι ξέραμε ότι θα ’ρχόταν αργά ή γρήγορα, ή ακόμη γρηγορότερα, η ώρα του εσωτερικού διχασμού στον ΣΥΡΙΖΑ, καθ’ οδόν προς την εξουσία! Αλλά όχι και για τη χαμένη και εντελώς αντιδημοφιλή υπόθεση της ΕΡΤ! Η κατάθεση πρότασης μομφής εναντίον της κυβέρνησης για την εκκένωση του ήδη κενού Ραδιομεγάρου έδειξε αντανακλαστικά τύπου αλτσχάιμερ και πολιτική κρίση Γιώργου Παπανδρέου, όπως τότε που πήγε να στριμώξει όλη την Ε.Ε. με την πρόταση για το δημοψήφισμα! Καταρχάς, όλα αυτά δεν είναι για πανηγύρια. Το ξανάπαμε και το πιστεύουμε οι περισσότεροι ότι χώρα χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και στα συγκαλά της, πόσο μάλλον εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Δεύτερον, για να είμαστε δίκαιοι ιστορικά (...μακάρι και η Ιστορία να μας κάνει την ίδια χάρη, αν και δεν το βλέπω), όλα τα κόμματα που πήγαιναν για εξουσία πέρασαν από έναν εσωτερικό εμφύλιο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου χρειάστηκε να πετάξει έξω όλες τις δικές του πολύ κεντρώες ή πολύ αριστερές «συνιστώσες» της δεκαετίας του ’70 για να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ του 48%, ο Καραμανλής έκανε στην άκρη την Ακροδεξιά και έβαλε μέσα το Μητσοτακαίικο και ο Ψηλός με τη σειρά του συγκρούστηκε με τον Θανάση Κανελλόπουλο, τον Εβερτ κ.λπ. κ.λπ. Τηρουμένων των αναλογιών, αν ο Τσίπρας θέλει να δει ποτέ κυβέρνηση, είναι σαφές ότι θα χρειαστεί να την κάνει με... κάτι από «δεξιά» του, ολίγον από ΔΗΜ.ΑΡ. και Πασοκογενείς, ή και το ΜΗ όλον ΠΑΣΟΚ - και όχι φυσικά με κάτι εσωτερικούς εξτρεμιστές που φλερτάρουν με τους αναρχικούς, τον ένοπλο αγώνα και διάφορα άλλα που δίνουν αφορμή στους αντιπάλους να εντάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα άκρα.

Οπότε το ζήτημα είναι πώς, πότε και με ποιους επιλέγεις να κάνεις το αναγκαίο εσωτερικό ξεκαθάρισμα προκειμένου να ηγηθείς ανενόχλητος ενός ευρύτερου κεντροαριστερού σχήματος, που δεν θα ακούει τη λέξη «ευρώ» και θα πετάει αυτομάτως μολότοφ. Κι εδώ φαίνεται ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τα ’χει μπλέξει! Ισως γιατί ζει σε μια κατάσταση... «business class» πριν την ώρα της, ίσως γιατί το ’χει ρίξει σε ταξίδια αυτοπροβολής άνευ αντικειμένου στο εξωτερικό, ίσως γιατί καβάλησε το καλάμι και αναζητά ηγετικό ρόλο σ’ όλη την ευρωπαϊκή περιθωριακή Αριστερά, ίσως, ίσως, ίσως... Είναι εμφανέστατο σε όλους -και ειδικά σε όσους ζουν από μέσα την Κουμουνδούρου και καταγράφουν τα πάντα και τους πάντες στο αριστερό υποσυνείδητο (που έχει τόση αμνησία όση και μια καμήλα)- ότι το κόμμα είναι δύο και τριών ταχυτήτων. Ο αρχηγός, με τη στενή του ομάδα, φλερτάρει με όλα τα συστήματα εξουσίας, έχει αφήσει συνειδητά τη σύγκρουση με τη διαπλοκή, ενώ προτιμά να τα βάζει με τους αντιπάλους της σε media και όπου αλλού (τι σύμπτωση!) και εξ αυτού ίσως έχει χάσει την άμεση αίσθηση με τον περιβάλλοντα κοινωνικό χώρο. Και γι’ αυτό δεν φταίνε ούτε τα επώνυμα ρούχα (που πάντως κάτι λένε), ούτε η μετακόμιση σε πιο κυριλέ περιοχές, ούτε άλλες, εντελώς προσωπικές οικογενειακές επιλογές, οι οποίες, όμως, παντού και πάντα, εντός και εκτός Ελλάδος, γίνονται αντικείμενο σιωπηρής και βραδυφλεγούς κριτικής που ξαφνικά μπορεί να φτάσει την αμφισβήτηση.

Εδώ έχουμε ένα ΣΑΦΕΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Εστω κι αν κανείς δεν κατάλαβε τι δουλειά έχει ο Ελληνας «Τσε Γκεβάρα» να δίνει ομιλίες στο ΤΕΞΑΣ (!) λες και θα γυρίσει την πιο σκληρή ρεπουμπλικανική Πολιτεία προς τ’ αριστερά (σαν να πάει ο Σαμαράς να βγάλει λόγους στη Βόρειο Κορέα!), το γεγονός ότι μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο, είδε τη Μεσογείων κλειστή και κατέθεσε πρόταση μομφής στην κυβέρνηση... για την ΕΡΤ, προδίδει τουλάχιστον ΧΑΝΓΚΟΒΕΡ Ι, ΙΙ και ΙΙΙ! Ούτε καν η «μαϊμού» δεν λείπει από την παρέα! (Το ποιος είναι, ας το βρουν μόνοι τους...) ΜΑ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΤ; Ούτε καν ως αφορμή δεν στέκεται, δεδομένου ότι μέχρι και οι τελευταίοι ξεχασμένοι εκφωνητές έφυγαν εντελώς ειρηνικά, μην πω ανακουφισμένοι επειδή ξέμπλεξαν από ένα «αδιέξοδο καθήκον» (διαβάστε περισσότερα στα media phd).

Ολα αυτά δείχνουν πόσο λάθος πολιτική ΚΡΙΣΗ υπάρχει στην «business class» της Κουμουνδούρου, η οποία δεν ξεπερνιέται με σταλινικού τύπου «λιντσαρίσματα» εναντίον του Μανώλη Γλέζου μέσα από τις ηλεκτρονικές «Πράβντα» και «Ισβέστια» που έχουν στήσει οι φίλοι του αρχηγού γύρω του. Ας προσθέσουμε κι ένα ακόμη all time classic λάθος: δεν κάνεις πρόταση μομφής σε κυβέρνηση που αγωνίζεται απέναντι σε έναν εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό όπως η Τρόικα, ενώ έχει πρόβλημα και εντός της. Την αφήνεις να ξεμπερδέψει και την παραλαμβάνεις ημιθανή. Ενδεχομένως πολλοί επιχαίρουν που ο Τσίπρας έριξε κεφαλιά στο μπούμερανγκ και ασφαλώς η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να πάρει μια ανάσα μέσα στους τόσους μπελάδες της.

Αντικειμενικά και μακροπρόθεσμα, όμως, θα ήταν καλό για ΟΛΟΥΣ να μπορέσει να νικήσει την ενδοκομματική μάχη που αντιμετωπίζει και να αποκτήσουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κεντροαριστερό σχήμα που δεν θα λέει παλαβομάρες. Οχι για να κυβερνήσει μόνο του, αφού από τα νούμερα κάτι τέτοιο φαντάζει κομμάτι δύσκολο, αλλά για να έχει την άνεση να στηρίξει μια ευρύτερη κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, αν ποτέ τη χρειαστεί η χώρα.

Ποια η προϋπόθεση για όλα αυτά; Να βγει από μόνος του ο Αλέξης Τσίπρας από την ιδιότυπη «business class» της Αριστεράς όπου τον έβαλαν πριν την ώρα του. Γιατί αν μείνει για πολύ εκεί, μπορεί την άλλη φορά το χανγκόβερ να αποβεί μοιραίο. Προς το παρόν όλα δείχνουν πως έχει παρασυρθεί στη συνιστώσα VIP. Θα αντιδράσει; Και πότε;  

YΓ.: Κι αν τον παραμυθιάζουν οι ημέτεροι ότι δεν υπάρχει τίποτα από «business class», VIP και lifestyle στην όλη εικόνα του τελευταία, ας ακούσει καλύτερα όσους από μας τα έχουμε στ’ αλήθεια ζήσει και τα ’χουμε πάθει. Ε, κάτι παραπάνω ξέρουμε για το «έγκλημα». Μόνο που ευτυχώς δεν είμαστε υποψήφιοι ηγέτες της Παγκόσμιας Αριστεράς κι έτσι έχουμε να απολογούμαστε μόνο στους φίλους, στους «πελάτες», στην κοινή γνώμη και στον εαυτό μας. Ο νοών νοείτω και ο αγνοών… ήδη αγνοείται.