Θέμος Αναστασιάδης

Μια Θάτσερ, λέει, να ’χαμε... θα είχε σώσει μια και καλή τη χώρα, κι ας την έβριζαν για ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ, όπως κάνουν και τώρα, λίγο πριν από την κηδεία της, οι ζηλωτές της Αριστεράς που δεν της συγχωρούν ότι τους ΣΥΝΕΤΡΙΨΕ ιδεολογικά. Τη μισούν ακόμα και οι απόγονοί της στον συντηρητικό χώρο, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι μια ταπεινή κόρη μπακάλη, από το πουθενά, έγινε η ηγέτιδα που προσκυνούσαν οι Λόρδοι, ακόμη και το Παλάτι! Γιατί το βασικό θέμα με τη συχωρεμένη, όπως αποδεικνύεται πλέον ιστορικά, δεν είναι το αν ήταν τόσο «δεξιά» ή «ανάλγητη», ούτε το αν έφερε με βαρύ κοινωνικό κόστος την ανάπτυξη και έκανε τη σημερινή Αγγλία να ξεχωρίζει σε μια Ευρώπη που παραπαίει. Πέρα από δεξιά και αριστερά, αυτό που όλοι αναγνωρίζουν και ζηλεύουν στη Μάργκαρετ Θάτσερ είναι ότι υπήρξε ΗΓΕΤΙΣ. Μεγάλη πολιτική ηγέτις, που έκανε αυτό που έπρεπε, τη στιγμή που ΕΠΡΕΠΕ, εκείνο που χρειαζόταν η ΧΩΡΑ ΤΗΣ και όχι, μα καθόλου ΟΧΙ, οι ψηφοφόροι της. Η τελευταία απόδειξη του πόσο μεγάλη ΗΓΕΤΙΣ υπήρξε είναι ότι την υπονόμευσε το ίδιο της το κόμμα, κι εκείνη, περιφρονώντας την αμφισβήτηση του αγγλικού κατεστημένου που τη ροκάνιζε, παραιτήθηκε από ΜΟΝΗ ΤΗΣ. Δεν καταδέχθηκε να κατέβει σε β’ γύρο σε εσωκομματικές εκλογές και αποσύρθηκε σε όχι και τόσο καλά γεράματα. Διότι και εκεί φαίνεται ο ηγέτης. Οταν αποσύρεται αντί απλώς να σύρεται, παρότι βιολογικά είχε μια δεκαετία τουλάχιστον μπροστά της. Τι σχέση έχει αυτό με εμάς, με την Ελλάδα; Καμία πέρα απ’ το ότι θα προτιμούσε να ΚΡΕΜΑΣΤΕΙ απ’ το BIG BEN αντί να παίζει κορόνα-γράμματα τη ΖΩΗ του λαού της για 5.000-10.000 κηφήνες του ευρύτερου Δημοσίου, που αν είχαν φύγει όταν έπρεπε μπορεί να ’χαν γλιτώσει 100.000 αληθινά εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα - κι όλη η οικονομία μαζί. Τι σχέση έχει με την Ελλάδα; Καμία πέρα απ’ το ότι θα επέλεγε να γίνει ΚΕΡΙΝΟ ΟΜΟΙΩΜΑ από μόνη της στο Μουσείο Τισό, αντί να κρατά συνέχεια ισορροπίες της συμφοράς, προσχήματα της κακιάς ώρας και πολιτικές συμμαχίες προσωπικής επιβίωσης και μόνο, συμβιβαζόμενη με τον κάθε απίθανο πολιτευτάκια. Ετυχε να ’ναι δεξιά και υπερσυντηρητική. Θα μπορούσε, αν ήταν σ’ άλλη φάση, να ’ναι μια πασιονάρια της Αριστεράς. Σίγουρα όμως ήταν ΗΓΕΤΙΣ και βούταγε τους άνδρες by the balls! Επίσης, ό,τι έκανε το έκανε στους πολίτες της και δεν ξέσπαγε στους άλλους! Γιατί η Μέρκελ, π.χ., είναι η κλασική ΑΝΤΙ-ΘΑΤΣΕΡ που για τα ψηφαλάκια και μόνο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας θυσιάζει τη ΜΙΣΗ Ευρώπη. Η Θάτσερ δεν έκανε ποτέ τίποτα για τα ΚΟΥΚΙΑ! Και αυτό ήταν τελικά το μεγαλείο της, αλλά και το προσωπικό δράμα της. Προκάλεσε ανεργία, την ίδια και βαρύτερη με τη δικιά μας, αλλά έφερε ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Πολέμησε στα Φόκλαντ και στο τσακ γλίτωσε τη συντριβή, ενάντια στη θέληση και της ίδιας της Αμερικής. Δεν έτρεχε από πίσω της όπως οι μετέπειτα Βρετανοί «ηγέτες». Ποια Μέρκελ τώρα, πλάκα κάνουν όσοι επιχειρούν συγκρίσεις; Η Καγκελάριος είναι ήδη υπεύθυνη για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του κυπριακού λαού που τον συνέτριψε παραδειγματικά, όπως έχουν την τάση να κάνουν οι πανίσχυροι Γερμανοί καγκελάριοι. ΕΛΙΩΣΕ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΤΟ ΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ, ενώ είχε όλα τα περιθώρια να χειριστεί το συγκριτικά ασήμαντο οικονομικό πρόβλημα της τραγικής Μεγαλονήσου. Το έκανε σχεδόν με ηδονή, γιατί στους Γερμανούς αρέσουν πολύ τα πειράματα με τα μικρά: κράτη ή παιδιά! Να το πούμε κι αλλιώς. Με δυο-τρεις Θάτσερ, γυναίκες ή άνδρες σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, η Γερμανία θα ζητούσε συγγνώμη ακόμη και για να μιλήσει, όσο παντοδύναμη και να ’ταν οικονομικά. Ενώ τώρα ο διαβολικός αυτός ειδεχθής Σόιμπλε μας ειρωνεύεται έως και στο θέμα των κατοχικών αποζημιώσεων.

Ομως, αυτά που τραβάμε εμείς δεν συγκρίνονται ηθικά και πολιτικά με την οικονομική γενοκτονία προς παραδειγματισμό που διέπραξαν στην Κύπρο. Μην τους ξεχνάμε! Σαρξ εκ της σαρκός. ΤΣΑΚΙΣΑΝ μια χούφτα ανθρώπους, τους διέλυσαν και τους εξευτέλισαν κάνοντας πραγματικά ένα ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ, που θα γραφεί στην ιστορία για τη βαρβαρότητα και τον κυνισμό του. Στοιχειώδη ανθρωπισμό (όχι και γενναιοδωρία), ελάχιστο ίχνος αληθινού πολιτισμού να είχε πάνω του το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε, λίγη τσίπα να διέθεταν οι τριαντατόσοι άλλοι πρωθυπουργοί που παρακολούθησαν την ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΚΤΕΛΕΣΗ (εκτός από τον Γάλλο υπουργό που κοιμόταν), η Κύπρος δεν θα ’χε «βομβαρδιστεί» με τόση κτηνωδία, όπως η Σερβία 20 χρόνια πριν. Και το κυριότερο, δεν θα ’χε ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για να θεσμοθετούν τα ίδια «κουρέματα» (συν δημόσια διαπόμπευση) για κάθε ευρωπαϊκό λαό που θα υποστεί τις συνέπειες της «τραπεζικής ενοποίησης», ήτοι της αρπαγής των χρημάτων ΜΕ τον ΝΟΜΟ μέσα από τις τράπεζες. Φαντάζεται κανείς μια ΘΑΤΣΕΡ να ανεχόταν οτιδήποτε τέτοιο για τον λαό της; Σε όσο δύσκολη θέση και να ήταν, θα είχε αντισταθεί μέχρι τελικής πτώσεως, με αίμα, πόνο και θυσίες όπως ο Τσόρτσιλ όταν όλα φαίνονταν χαμένα.

Δεν ξέρω πόσο έμοιαζε στα τελειώματά της με τη Μάργκαρετ που μας έδειξε η Μέριλ Στριπ και ελπίζω να ήταν ακόμη... χειρότερα! Ητοι να μην καταλάβαινε απολύτως τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ελπίζω επίσης στη μετεμψύχωση. Να βρει από κάπου έναν αντίπαλο το τευτονικό κτήνος.