Θέμος Αναστασιάδης

Φυσικά και είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως σωστά τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας, βάζοντας στη θέση του τον Λαφαζάνη, που είχε πει ότι «αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια στον λαό, δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να κυβερνήσουμε». ΠΑΝΕΤΟΙΜΟΣ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οσο έτοιμος ήταν κι ο Γιώργος Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν». Οσο έτοιμος, αν θέλετε, ήταν κι ο Καραμανλής πριν, ο οποίος και καλά θα διόρθωνε το σπάταλο κράτος του ΠΑΣΟΚ, κι όσο έτοιμοι ήταν, στο τέλος-τέλος, και οι τεχνοκράτες του Παπαδήμου. Αλλά και ο πιο ξεχασμένος Ελληνας στο τελευταίο χωριό της χώρας δηλώνει εδώ και χρόνια έτοιμος να φτιάξει τα πάντα αν τον αφήσουν να κυβερνήσει «για 48 ώρες». Fast track ο τύπος. Ολοι αυτοί που μας κυβέρνησαν κατά καιρούς δήλωναν σαν έτοιμοι από καιρό να κυβερνήσουν και μετά μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι (και κάπως έτσι μας προέκυψε ο Κασιδιάρης!).

Αλλά και όταν επιτέλους παίρνουν τα ηνία στα χέρια τους, ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι δεν ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, κι έτσι ακόμα και στις πιο κρίσιμες ώρες δεν είναι έτοιμοι για τις σκληρές αποφάσεις που απαιτεί η εκβιαστική σίγουρα πολιτική των δανειστών. Αρα, όταν δεν συμφωνούν ούτε μεταξύ τους για το αν είναι έτοιμοι ή όχι να κυβερνήσουν, το απολύτως σίγουρο είναι ότι αν αφεθούμε στα χέρια τους θα είμαστε έτοιμοι να χρεοκοπήσουμε!

Παρακολουθούμε για τρεις τουλάχιστον μήνες ένα απίστευτο μάδημα της μαργαρίτας μεταξύ των τριών κομμάτων της κυβέρνησης, με το «συμφωνώ-δεν συμφωνώ» για το τάδε μέτρο, που είχε ως φυσική κατάληξη τα μεν μέτρα να ανθήσουν και να πολλαπλασιαστούν ως απαιτήσεις της τρόικας και οι δε «διαφωνούντες» να τα ΜΑΔΗΣΟΥΝ οι ίδιοι. Και κάποιοι μάλιστα να «μηδίσουν» προς τα πιο αριστερά και βολικά. Ο οιοσδήποτε σίγουρα προτιμά να παίρνει το επίδομα γάμου (ιδίως αν δεν είναι καν ή όχι πλέον παντρεμένος) και να έχει καλύτερο ασφαλιστικό ταμείο από τους άλλους και υψηλότερη σύνταξη από τον διπλανό κλάδο. Αλλά από τη στιγμή που η ίδια η συγκυβέρνηση εγκλωβίστηκε σε αυτή την ατέρμονη συζήτηση (που ορθώς έκοψε ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ - καλώς τον κι ας άργησε), πάθαμε πάλι απώλεια ορίζοντα ως προς το πού πάμε και τι θέλουμε να κάνουμε. Αν δεν κάνω λάθος, το ζητούμενο από την τελευταία κυβέρνηση ήταν να πάρουμε τη δόση και να κερδίσουμε χρόνο για να μη χρεοκοπήσουμε, μπας και προλάβουμε μια συνολική κοινοτική λύση για τις ευρω-χώρες του Νότου. Αντ’ αυτού χάνουμε τον καιρό μας κρούοντες ανοικτές θύρες. Τι αντίκρισμα θα έχει να σώσεις στα χαρτιά το όποιο επίδομα και με τις καθυστερήσεις να χάσεις την ευνοϊκή πολιτική συγκυρία, να μείνεις στην απέξω της Ευρώπης και να μην έχεις να το πληρώσεις; Ετσι, μόνο και μόνο για να γράψει στα απομνημονεύματά του ο κάθε πολιτευτάκιας ότι… εγώ το έσωσα το κεκτημένο σου, αλλά η Ευρώπη μας «κρέμασε»; Αν απλώς ψάχνουν για άλλοθι, τους συγχωρούμε από τώρα, αρκεί να μη μας τρώνε την ώρα.

Ευθύνεται και… η κυβερνώσα κυβέρνηση (δηλαδή η Ν.Δ.) που δεν έκανε νωρίτερα πιο ξεκάθαρα τα διλήμματα και δεν έδωσε μια προοπτική για το ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΜΕ ΚΙ ΑΝ ΘΑ ΠΑΜΕ. Γιατί όντως όταν μετά το ένα χαράτσι έρχεται το άλλο, το τρίτο, το τέταρτο και το πέμπτο, αν μετά τη μια μείωση έχεις φάει άλλες τέσσερις, και σου 'ρχονται κι οι φόροι από πάνω, φυσικό και επόμενο είναι ο κόσμος να πάθει απώλεια πολιτικού ορίζοντα, μην ξέροντας πια γιατί γίνονται όλα όσα γίνονται. Βαρύτατη είναι και η ευθύνη των κυβερνώντων (βορείων) Ευρωπαίων με τα μισόλογα, την αναποφασιστικότητα, τη φοβία για τον νοικοκύρη της Ρηνανίας-Βεστφαλίας και άλλα ανάλογα που εμποδίζουν την Ευρώπη να είναι αληθινή υπερδύναμη. Ομως, από την ξαφνική -φιλελληνική- αναδίπλωση της Ε.Ε., του ΔΝΤ και του ίδιου του Βερολίνου διαφαίνεται το τελευταίο σενάριο στο οποίο έχουν οδηγηθεί. Να «κρατηθεί» δηλαδή το παγκόσμιο σύστημα μεταξύ αμερικανικών και γερμανικών εκλογών και τελευταία στιγμή η Μέρκελ να θέσει στον λαό της το ευγενικά εκβιαστικό δίλημμα «ψηφίστε ΜΙΑ φορά ακόμη, ΜΙΑ ΛΥΣΗ για όλη την Ευρώπη προκειμένου να μείνουμε στο ευρώ, από το οποίο πρωτίστως οι Γερμανοί ωφελούνται! Αλλιώς πάμε σε περιπέτεια». Προς τα εκεί φαίνεται ότι πάει το πράγμα και η Ελλάδα μπορεί να πάρει μια μεγάλη παράταση ζωής και αναπροσαρμογής σαν υστερόγραφο του νέου μεγάλου EURO-NEW-DEAL, που θα αφορά κυρίως Ισπανία - Ιταλία και (το λέμε ανοικτά) Γαλλία. Στην αναμπουμπούλα δηλαδή μπορεί και να διασωθούμε, αν κρατηθούμε «με τις δόσεις» κάνα εξάμηνο και βάλε ακόμη. Εκτός κι αν βγει ο Ρόμνεϊ και εκτός κι αν λιώσουν δύο ακόμη παγόβουνα στη Γροιλανδία και μας πάρει όλους κάνα γιγαντιαίο τσουνάμι στον πάτο, όπως πήγε να γίνει με τη Νέα Υόρκη και όπως ίσως μας αξίζει! Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον Σαμαρά να κάνει τη χοντρή δουλειά, να ψηφίσει, κι αν μπορεί να μας γλιτώσει, μάς γλίτωσε. Αλλιώς τον περιμένουμε ψύχραιμοι στην γωνία αφού... στο κάτω-κάτω έχουμε και καβάντζα τον ΣΥΡΙΖΑ, τη σίγουρη και «έτοιμη» λύση, να κυβερνήσει.