Θανάσης Τσεκούρας

Στην πολιτική δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες χωρίς ρίσκο. Εκτός από τους αποφοίτους της «Ακαδημίας της Ραφήνας», εκεί που δοξάζεται ως δόγμα η πολιτική της αδράνειας, σε όλες τις άλλες σχολές τα ρίσκα είναι αποδεκτά.

Για παράδειγμα, η συμφωνία για το «Μακεδονικό» αποτελεί πρωτοβουλία υψηλού ρίσκου για τον Τσίπρα. Επιχειρεί να αναβαθμίσει την «ηγετικότητά» του και να επιταχύνει τη στροφή προς τον πραγματισμό. Αυτές είναι οι επιδιώξεις. Ταυτόχρονα όμως αποκόπτεται από μεγάλο τμήμα της εκλογικής βάσης και -πιο επικίνδυνο- εξωθεί στον αφανισμό τον κυβερνητικό συνεταίρο του Π. Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. Αξιοσημείωτες απώλειες. Η ορατή απειλή είναι η εντατικοποίηση των λαϊκών αντιδράσεων να ανατρέψει τον εκλογικό σχεδιασμό του Μαξίμου. Σαφώς ο στόχος παραμένει για διπλές εκλογές τον Μάιο του 2019, αλλά η κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται είναι πιθανό να δημιουργήσει συνθήκες ανικανότητας διακυβέρνησης. Με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Υψηλού ρίσκου είναι και η επιλογή Μητσοτάκη να «καβαλήσει τον τίγρη» του εθνικοπατριωτισμού. Προφανώς είναι μια επιλογή αναγκαστική με ορίζοντα τις εκλογές. Μια άλλη επιλογή θα μεγάλωνε τον κίνδυνο η Ν.Δ. να πλαγιοκοπηθεί από μια «Λέγκα του Βορρά». Με τη σημαία του εθνικοπατριωτισμού ο Κ. Μητσοτάκης και αποδυναμώνει αυτό το σενάριο και συσπειρώνει τη δεξιόστροφη εκλογική βάση της Ν.Δ. Ομως υπάρχουν και ρίσκα. Η δεξιόστροφη πορεία τον απομακρύνει από ψηφοφόρους του κέντρου και του μεσαίου χώρου.

Ενας άγραφος νόμος της εκλογικής ιστορίας υποστηρίζει ότι κυβερνητικές πλειοψηφίες μπορεί να σχηματίζονται από τα δεξιά, αλλά οι μεγάλες και ηγεμονικές κοινωνικές πλειοψηφίες δημιουργούνται μόνο από τον μεσαίο χώρο.

Το δεύτερο ρίσκο είναι οι εθνικοπατριωτικές αντιδράσεις να αποκτήσουν εξτρεμιστική μορφή, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί ουσιαστικά η ταυτότητα της Ν.Δ.
Το τρίτο ρίσκο είναι η αντιπολιτευτική στρατηγική της Ν.Δ. - μια επανάληψη του «ή εμείς ή αυτοί» να ναρκοθετήσει την ποιότητα και το περιεχόμενο της διακυβέρνησης.

Για το Κίνημα Αλλαγής τα ρίσκα είναι υπαρξιακά. Το εγχείρημα της διεύρυνσης και της ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς διακόπτεται άδοξα. Το ΠΑΣΟΚ ξαναγίνεται ένα «μοναχικό» κόμμα παρέα με τα «τοξικά» χαρακτηριστικά του. Η επιστροφή στα «πατριωτικά» σύμβολα και τον Ανδρέα μοιάζει με νεκροφιλία παρά με πολιτική πρόταση.

Μια φωτογραφική ανάγνωση του πολιτικού χάρτη μετά τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό» δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σημαντικές απώλειες, η Ν.Δ. διευρύνει την εκλογική βάση της, το Κίνημα Αλλαγής συρρικνώνεται αριθμητικά αλλά κυρίως πολιτικά και οι ΑΝΕΛ εξαφανίζονται. Ομως όλες οι κομματικές στρατηγικές απειλούνται από υψηλά ρίσκα και εσωτερικές αντιφάσεις. Γι’ αυτό λοιπόν το φθινόπωρο μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε έναν καινούριο πολιτικό χάρτη.